Mariano Rajoy: «Por sorte para España, Podemos quedará reducido aos votos do PCE»

Mariano Rajoy (Santiago de Compostela, 1955) atende a La Voz de Galicia no seu despacho do barrio de Salamanca de Madrid. En poucas horas presentará o seu segundo libro, Política para adultos, tras o que se escapará a Galicia para realizar unha nova presentación, quedar a gozar da ponte e, aínda que se decante polos percebes, inaugurar a tempada da centola.

—Tan mal aprecia o panorama político actual como para que lle impulsou a escribir?

—O panorama político actual é mellorable, pero o meu libro quere falar de algo que está moi de actualidade en España e noutros países, que é o populismo. É unha defensa da democracia liberal. Primeiro, porque as democracias defenden os principios máis respectuosos coa condición humana: a liberdade, os dereitos humanos, a supremacía da lei... E segundo, porque é o que máis progreso xerou. Entón, defende as democracias e é crítico cos populismos, que nos invadiron, en España e noutras zonas de Europa.

—Hai constantes alusións críticas ao Goberno. As medias verdades ou as mentiras coa pandemia, como o suposto comité de expertos, ao pacto con Bildu ou os indultos aos secesionistas, que denuncia como moeda de cambio de Sánchez para manterse no poder.

—O problema máis importante que se xerou en España son os acordos do PSOE cos partidos populistas, que levaron ao contaxio ao propio PSOE. Cando estás aliado con partidos que din que queren separarse de España, con Bildu, ou en coalición con partidos como Podemos, para os cales a Transición, a Constitución, os grandes consensos que se fixeron no noso país para fixar as regras de xogo, non valen, pois chegas a unha situación como na que estamos: debatendo sobre a memoria histórica, dando indultos… Todo iso rompe os grandes consensos nacionais, xera extremismo e tingue de populismo boa parte das decisións do Goberno. Ese feito, o pacto do PSOE, o mesmo que a metade do PSOE non quería cando cesaron a Sánchez e abstivéronse para que o PP gobernase, é o feito determinante dos últimos anos.

—No libro advirte desa capacidade de contaxio. Considera que Sánchez se deixou arrastrar ou contaxiar por Pablo Iglesias ?

—Absolutamente.

—As referencias a Pablo Iglesias tamén son constantes. Por mencionar só unha: escraches.

—Si, esa una das grandes demagoxias do populismo. Hai máis, pero os escraches eran de xeito sinxelo un atentado contra os dereitos e as liberdades dos cidadáns, promocionado, apoiado e acirrado por Podemos. Logo, cando lle afectou a Iglesias —eu estaba radicalmente en contra, teño que dicilo—, pois se deu conta de que iso non procedía. Eran malos porque ían contra el; antes, como ían contra o PP, polo visto eran bos. Iso é a demagoxia do populismo. Un caso claro e de libro.

—Tamén lamenta as poucas achegas que fixeron os ministros de Podemos ao Goberno.

—Sen ánimo de molestar a ninguén, os ministros de Podemos non achegaron absolutamente nada. Se seica, iso de «todos, todas, todes», que é unha cousa que soa, con perdón, a broma.

—O momento no que o populismo entrou nas institucións en España foi con Podemos?

—Si, claro. Podemos é o prototipo de partido populista. Reúne todas as características. Fala da caste e a caste son todos menos eles. Desde o presidente dunha empresa ata calquera cidadán ao que a vida lle ha ir ben. É un partido adanista. Todo o anterior a eles non vale.

—Lembra aquel primeiro pleno, co bebé e as camisetas?

—Aquilo foi unha demagoxia barata, unha serie de actos absolutamente infantís que remataron como remataron. Foi un patio de colexio. Coma se os que estivésemos puxéronnos porque si. Votáronnos; e ademais, moito máis que a eles.

—No Hórreo quedaron sen representación.

—E ao final quedarán reducidos aos votos que tiña o Partido Comunista, por sorte para España. 

Pé de foto. Firma

Rajoy presenta a súa «política para adultos»

Atlas

«O PP debería gañar as próximas eleccións, porque é evidente que España necesita un cambio»

As críticas do expresidente do Goberno non van só encamiñadas cara ás forzas de esquerda. Tamén hai un importante espazo para a formación liderada por Santiago Abascal.

—Refírese a Vox como unha forza populista, e recomenda ao PP marcar certas distancias.

—Critícolle fundamentalmente dúas cousas. Primeiro, o tema da inmigración, como o trataron; e segundo, o tema europeo. A estas alturas, pórse en contra de como funciona a UE paréceme absolutamente disparatado. Sei que moitos votantes de Vox eran votantes do PP, e estou convencido de que volverán cando perciban que o PP poida gañar as eleccións. Pero creo que a un extremismo non se lle debe opor outro extremismo. A un extremismo o que hai que opor é seriedade, capacidade de integración e intentar contar con todos, e así é como gañou sempre o PP. Cando foi capaz de dirixirse a todos e de englobar no seu proxecto a moita xente.

—Di que moito dos votantes volverán. Iso vai ser máis temperán ou máis tarde?

—Pronto. O PP, a pouco que faga as cousas razoablemente, debería gañar as próximas eleccións, porque é evidente que España necesita un cambio de Goberno. O que estamos a ver é algo ao que por fortuna non estamos acostumados.

—En Andalucía, Vox tombou os Orzamentos. En Madrid, apoiaraos. Séntese máis identificado co PP que consegue pactar con Vox ou co que marca máis as distancias?

—Eu síntome identificado co PP, que é un partido democrático, respectuoso da Constitución, partidario da unidade nacional e que ten como prioridade o benestar das persoas. Eses que din que non, que hai que facer política e non prestar tanta atención á economía, eu dígolles que o mellor xeito de facer política é atender á economía, porque iso evita, entre outras cousas, os populismos.

«O socio do PSOE é Bildu, pero diso debeu ser consciente o PNV no seu día»

Na actualidade mantén unha boa relación con Albert Rivera, expresidente de Cidadáns, tamén retirado da política en activo.

—A Ciudadanos non os mete no mesmo saco, pero si aprecia certos tics populistas.

—Si. Contaxiados. Cs fixo algunhas cousas boas e outras non tan boas. Ao final, quedou en flor dun día.

—Non ten a sensación de que Rivera foi o que precipitou que a moción de censura presentada por Sánchez triunfase?

—Non quedei moi contento coa actuación de Albert Rivera naquel momento, pero bo, convén mirar cara ao futuro.

—É que o PNV virou entón polo medo a que Rivera acabase precipitando un adianto.

—Creo que o PNV tivo pouca personalidade, porque votar uns Orzamentos dun Goberno e aos tres días sumarse a unha moción de censura non é algo habitual.

—O PNV deixou de ser decisivo no equilibrio parlamentario. Cre que pode acabar tirándose dos pelos?

—É evidente que o socio agora do PSOE é Bildu, pero diso debeu ser consciente o PNV no seu día.

—Dígame tres exemplos de políticos actuais que sigan facendo política para adultos.

—En xeral, en Alemaña adóitase facer política para adultos. Draghi talvez sexa o caso máis paradigmático, Merkel e tamén o novo chanceler alemán, o socialista Scholz.

—E sen saír de España?

—Feijoo fai política para adultos. En xeral, en España, salvo o Goberno e as súas coalicións, faise aínda bastante política para adultos.

—Será Casado presidente?

—Iso agardo e desexo.

—É gañar, ou marcharse.

—Bo, non, non o creo. Eu vivín unha situación similar.

—Xusto era a seguinte pregunta que ía facerlle.

—Non hai que facer prognósticos a medio e longo prazo, non ten moito sentido. Aínda non sabemos cando van ser as próximas eleccións.

—Cando di que viviu algo parecido, refírese a cando no 2009 estaba apurado por lograr resultados e gana Feijoo en Galicia e vostede consolídase dentro do partido?

—O resultado das eleccións foi moi positivo, porque gañamos, e sen dúbida para min, porque efectivamente me axudou para fortalecerme como líder do partido.

«Estou convencido de que a polémica que rodea ao PP vaise a arranxar»

A presentación de este mércores en Madrid reuniu por primeira vez en semanas a Casado e a Ayuso, involucrados desde hai meses nunha disputa interna.

—Como entende todas estas polémicas que rodean ao PP xusto cando as sondaxes apuntaban a que estaría en condicións de gobernar?

—Bo, os que estivemos en política sabemos que esas cousas pasan, e tamén sabemos que se arranxan. Tiven algunhas experiencias. Estou convencido de que isto se vai arranxar.

—Na súa presentación coinciden por primeira vez Ayuso e Casado tras semanas evitándose.

—Como militante do PP estou moi honrado de que veñan as máximas autoridades do partido. (Ri con complicidade).

—En moitos sitios sinalan a García Egea como o gran responsable. No fútbol a culpa é sempre do adestrador, e en política? Do secretario xeral?

—Non me corresponde a min opinar sobre iso. Eu o único que desexo, como todos os votantes do PP, é que isto se arranxe pronto.

—No caso de que se abrise unha sucesión á fronte do partido, quen cre que tería máis posibilidades de aglutinar o voto do centrodereita?

—Hoxe Casado, hoxe Casado.

—E entre Ayuso e Feijoo? Non aprecia ningún favorito?

—Non, non, non. É que non me corresponde facer elucubraciones.

—No seu libro desaconsella a creación de plataformas políticas para presentarse ás eleccións, precisamente o que está montando a vicepresidenta Yolanda Díaz. Cre que ten posibilidades reais de ser presidenta?

—Non, non. Con todos os meus respectos, Yolanda Díaz é unha representante do comunismo de toda a vida, e non me parece que sexa esta unha ideoloxía que xera moitos beneficios para os cidadáns. Creo que o comunismo é de xeito sinxelo o pasado, por iso cámbianse de nome, pero seguen sendo o mesmo.

—Vostede coñécea desde hai moitos anos.

—Paradoxalmente, non a tratei nunca.

—Refírome a politicamente.

—Si, claro. Politicamente, si.

—O que está a montar lémbralle ao que creou en Galicia hai uns anos co señor Beiras, que lle chamaron AGE?

—Bo, montan cousas que logo se desmontan, volven montalas, continúan por aí... Oia, ao final, no Congreso dos Deputados hai 17 partidos representados, é moi difícil gobernar así. Por iso, eu aposto polo bipartidismo, que é o que mellor funcionou en España durante 40 anos.

—Un bipartidismo ao que parece que aos poucos estamos a regresar.

—Si. Hai outros países que o teñen máis complicado, por exemplo, Italia, á que lle salva unha figura indiscutida como é Mario Draghi. En Francia, onde agora haberá eleccións, imos ver que ocorre cos partidos tradicionais. Fíxese, o partido socialista ten unha intención de voto do 5 %. Polo menos en España mantémonos forzas políticas que teñen algo que dicir e que xa dixeron moitas cousas estes anos.

—En Francia o sistema de segunda volta facilita manter aos populismos afastados do poder.

—Claro. O presidente Macron, e o sistema da segunda volta. Se ocorre o mesmo que a outra vez, se á segunda volta chegan Macron e a extrema dereita, dará a vitoria a Macron.

«O BNG non é unha ameaza para Feijoo, é unha ameaza para o PSdeG»

Rajoy afirma que non estraña nada da súa etapa como presidente. Marchouse coa conciencia tranquila, convencido de que deixara «unha España mellor» da que asumiu.

—Pedro Sánchez poderá dicir o mesmo?

—Xerou unha enorme división entre españois. Ese é o seu principal problema e o peor legado que deixa.

—Perdeu moitos amigos desde que saíu do Goberno?

—Non, paradoxalmente gañei. Teño máis tempo para regar as amizades. Antes non tiña tempo de ver a ninguén. Ademais, tiñas que ver a xente que non che apetecía demasiado. Agora, como dicía Felipe González, eu xa podo elixir con quen non me vexo.

—Aínda ten críticos que lle reprochan que non dimitise antes da moción, co episodio do bolso sobre o seu escano e a famosa comida.

—Si, si. Expliqueino nun libro, pero é igual. Seguirán criticándome. E é normal. Somos 46 millóns e hai opinións para todos os gustos.

—Inmediatamente despois abriu a sucesión do PP. Prefería a Soraya que a Feijoo?

—Dixen que non ía intervir e non intervín. E esa é a verdade. Teño a mellor opinión posible do señor Feijoo, e sempre a tiven.

—Considera que o BNG é unha ameaza para a súa quinta maioría absoluta?

—Non. Eu creo que o BNG é unha ameaza para o PSdeG.

—Que lle sucede ao PSdeG?

—Tivo figuras importantes. Talvez agora é que eu non coñezo aos seus dirixentes.

---

---