A xuíza do 8-M: Carmen Rodríguez-Medel, a filla do corpo que non se amedrenta

O 18 de xullo de 1936, o comandante da Garda Civil José Rodríguez-Medel foi asasinado en Navarra cando intentaba organizar aos seus homes para repeler a sublevación das tropas do xeneral Mola. Rodríguez-Medel, pai de sete fillos e enxeñeiro de carreira, levaba colgada unha medalla da virxe do Carmen cando un subordinado tiroteoulle a traizón por detrás. Foi enterrado nun panteón sen inscrición e o seu apelido quedou manchado.

Este episodio marcou desde entón o devir desta familia orixinaria de Siruela (Badaxoz). Unha saga que se crío orfa pero que, a pesar de todo, seguiu formando parte da Garda Civil. Varios dos fillos de José continuaron os seus pasos. Ramón, por exemplo, foi coronel e un neto, Antonio, é hoxe xefe da Comandancia de Málaga . En cambio, a súa irmá Carmen elixiu a xudicatura. Esta «filla do corpo» puxo no disparadero a xestión da crise sanitaria por parte do Goberno.

A súa instrución provocou un cisma entre a cúpula da Garda Civil e o Ministerio do Interior tras outorgar as pescudas á unidade xudicial de Madrid. Unha crise que se orixinou tras o cesamento de Diego Pérez dos Cobos, xefe da comandancia madrileña.

Minuciosa e traballadora, comentan colegas dos xulgados de Praza Castela, Carmen é unha instrutora que require numerosa documentación e é un tanto «mesiánica» coas súas causas: esprémeas ata o final. Tamén na instrución do caso Máster, en xaneiro do 2018. A causa que acabou co procesamiento de Cristina Cifuentes e a remisión ao Tribunal Supremo dunha detallada comisión rogatoria tras ver indicios contra Pablo Casado, líder do PP. Sería logo arquivada.

Cousas do destino, fai tan só catro meses, soou como candidata de Marlaska para directora xeral da Garda Civil tras o cesamento de Félix Azón. O interese do ministro vén de lonxe. Compartiron traballo no Consello Xeral do Poder Xudicial. El como vogal a proposta do PP e Rodríguez-Medel como letrada.

Nada en 1972, o seu paso polo Consello apenas durou 11 meses. Doutora en Dereito pola Complutense, pertence á maioritaria Asociación Profesional da Magistratura e está casada con outro xuíz. Sacou a oposición con 24 anos. O seu primeiro destino en 1996 foi Santoña (Cantabria) e logo Marbella a partir do 2002. No 2008 pasou ao xulgado de Violencia sobre a Muller e desde alí intentou, en comisión de servizos, substituír a Baltasar Garzón na Audiencia Nacional, pero o Consello decantouse por Pablo Ruz.

Pouco amiga dos focos, gústalle estudar e sabe despregar a ironía. Por exemplo, cando o Tribunal Supremo lle obrigou a arquivar o caso contra Casado lamentou nun auto que, ao seu «modesto» entender, «está a elevarse notablemente as esixencias habituais da xurisprudencia para abrir unha instrución». E concluía, con ironía, que aplicar este novo parámetro «implicará, sin duda, unha notable redución da carga laboral».

---

---

---