Confía en pactar con Bruxelas unha maior marxe de gasto e contar co apoio de ERC
20 ene 2020 . Actualizado ás 08:23 h.Pedro Sánchez é consciente de que o seu principal obxectivo, que é durar e esgotar a lexislatura, pasa por conseguir aprobar por primeira vez uns Orzamentos. Para iso, necesita transformar a maioría relativa coa que foi investido nunha maioría absoluta da Cámara Baixa. Non o terá doado, porque necesitará o voto a favor de ERC , cuxo líder, Oriol Junqueras supedita calquera posibilidade de apoiar as contas públicas a que se produzan avances concretos na mesa de negociación entre o Goberno e a Generalitat que pactou.
Neste momento están vixentes as contas públicas do 2018, confeccionadas polo ex ministro do PP Cristóbal Montoro. Pero para sacar adiante promesas do seu programa electoral como a subida de soldo dos funcionarios, un novo incremento do salario mínimo interprofesional ou a aplicación dunha renda vital mínima, Sánchez necesita modificalos. Todas as promesas están condicionadas xa que logo a esa primeira proba parlamentaria.
Clave comunitaria
O Executivo concéntrase agora en renegociar con Bruxelas unha flexibilización da senda de estabilidade fiscal acordada para contar cunha maior marxe de déficit e aprobar así un teito de gasto, requisito prezo ás contas públicas Só cando consiga ese obxectivo, que agarda lograr «o máis axiña posible», presentará un proxecto de Orzamentos para o 2020 que confía aprobar cos votos de polo menos todas as formacións que apoiaron a súa investidura.
As previsións son que ata o mes de marzo non se coñecerán os datos do déficit do 2019, polo que ata entón non se poderá pechar a negociación con Bruxelas e exporse o reto dunhas novas contas públicas coa que poder desenvolver todo o seu programa. De logralo, o Goberno tería asegurada a continuidade polo menos durante dous anos máis. Pero, en caso contrario, a situación do Executivo de coalición veríase comprometida se sofre unha derrota electoral nos Orzamentos cun voto en contra de ERC. Ese escenario, que o Executivo descarta, abriría a porta a un adianto electoral no que Sánchez pediría unha maioría sólida para impedir o bloqueo.
O Executivo de coalición acaba sendo o máis presidencialista da democracia
Unha exhibición de poder persoal. Así resumen os días que Pedro Sánchez leva á fronte do Goberno desde que fose investido polo Congreso o pasado 7 de xaneiro. O primeiro Executivo de coalición desde a República, que o líder do PSOE decidiu pór inmediatamente en marcha sen consultalo con ninguén no seu propio partido, acabou sendo o máis presidencialista da recente etapa democrática. Consciente do risco de que a entrada no Consello de Ministros do líder de Unidas Podemos, Pablo Iglesias , ofrecese a imaxe dun Executivo bicéfalo con dúas cabezas visibles, Sánchez quixo demostrar desde o comezo que só el manexa o poder. Xestos de autoridade que van dirixidos á opinión pública, pero tamén aos seus socios de Goberno e aos seus propios compañeiros do PSOE.
Un partido ao seu servizo
Primeiro, antes de ser sequera proposto polo rei, foi o fulminante pacto de goberno con Unidas Podemos. Pero outros xestos, como o aprazar por sorpresa o anuncio da composición do seu Goberno, á conta de deixar fóra de xogo a Iglesias e mesmo aos seus máis fieis, a vicepresidenta Carmen Calvo e o titular de Fomento, José Luis Ábalos, que chegaron anunciar un inmediato Consello de Ministros que non tivo lugar, deixan claro que non pretende estar a cargo de un Goberno colexiado, senón dirixir un equipo de subordinados.
Con ese obxectivo, Sánchez, laminado calquera indicio de oposición interna nun PSOE que está só ao seu servizo, creou un gabinete no que, desprazado xa Josep Borrell do organigrama, non hai unha soa figura de peso político socialista. E a única que se achega a ese perfil é Ábalos, da súa absoluta confianza e disposto a executar cegamente o que se lle encargue. Sánchez rodeouse de técnicos máis interesados nas súas parcelas concretas que na liña política.
Un presidente ao Macron
Para contrarrestar o feito de que, ao contario, Iglesias teña levado ao Goberno a dirixentes de marcado perfil político como Irene Montero, Yolanda Díaz e Alberto Garzón, o líder do PSOE devaluou a súa influencia cun Consello de Ministros desproporcionado, con 22 responsables que máis parecen unha comisión de subsecretarios rendendo contas ao presidente. A creación de catro vicepresidencias desdibuja a Iglesias e, ademais, as súas competencias son limitadas pola vicepresidenta para a Transición Ecolóxica.
Sánchez fixo unha exhibición de forza desde que chegou ao Palacio da Moncloa
Sánchez aparece así como a peza crave. Non pensa xa só na acción de Goberno dos seguintes catros anos, senón en deseñar o lugar que ocupará España no mundo nos próximas 30 anos, emulando o estilo do presidente da República Francesa, Emmanuel Macron. Decisións como a de designar fiscala xeral do Estado á súa ex ministra de Xustiza Dolores Delgado, pese ao forte rexeitamento que xeraba no poder xudicial, na oposición e ata dos seus socios de Unidas Podemos, son xestos de autoridade que deixan claro que non teme , senón que busca, a imaxe dun presidente total que controla sen complexos todos os resortes do poder.
Control persoal sobre Cataluña
Sánchez, ademais, tomou persoalmente as rendas do gran problema nacional, a crise en Cataluña, no que tamén lle sobran Unidas Podemos e os baróns do seu propio partido, aos que ignora. Antes mesmo de formar o seu Goberno, chamou xa como presidente a Joaquim Torra para concertar unha cita con el e tratar de canalizar por medio dunha relación de ti a ti, máis que de Goberno a Goberno, a solución ao que agora denomina como un «conflito político».
