Parece que as negociacións entre o PSOE e Esquerra van ben. Demóstrao o feito de que o gran problema xa non é o que falan, senón a data da investidura: ou se fai antes do Nadal ou despois de Reyes. E demóstrao, sobre todo, o comunicado conxunto que ambas as partes difundiron ao termo da reunión do martes. Fíxense que claridade expositiva, que ben elixidas as palabras, que transparencia no texto: «Avanzamos na reflexión para activar a vía política buscando os instrumentos necesarios para o seu encanamento». Lembra aquel mal chiste do Evanxeo, cando Jesús dixo aos seus apóstolos: «Agora védesme, despois non me veredes, logo volverédesme a ver», ao que Pedro (o apóstolo, non Sánchez) respondeu: «Mestre, se me gustas é polo ben que che explicas». E lembra tamén o que dicía o director dun xornal ao seu editorialista: «Escurézao un pouco, que se lle entende todo».
Agora enténdese por que este ano non houbo resultados de probas de comprensión lectora para o informe PISA: puxéronlles aos alumnos de quince anos textos dos nosos políticos. O que acabo de transcribir non é que sexa bo ou malo, que non se trata de cualificar a calidade literaria. É que hai que ser un gran profesional do escurantismo para acadar a gloria de escribir para o gran público de forma tan enrevesada que non haxa cristián que o poida traducir. É unha das especialidades dos nosos dirixentes. Cada día superan o que parecía insuperable. Nótase que moitos anos de exercicio profesional crearon unha forma de comunicación só ao alcance dos privilexiados que son capaces de adiviñar o pensamento alleo.
Pois ben: o que os adivinadores descubriron é que a cousa vai ben. Os socialistas desmenten ao seu xefe Sánchez e admiten que hai un conflito político e que o van arranxar en colaboración cos separatistas. Como? Está clarísimo: «Cos instrumentos necesarios para o seu encanamento». ¡Albricias! Unhas horitas de charleta, sen custar un euro extra ao erario público, dan coa clave para resolver o problema que non tiña solución, que é o encaixe de Cataluña en España. Non se dignan en dar unha pista ao contribuínte de cal é esa clave. Sabemos que se trata de investir a un presidente, pero ignoramos por completo por onde vai a poxa, que prezo pídese nin que condicións acepta a parte contratante. Pódese estar asumindo a autodeterminación, pero non se di. Pódese estar producindo o milagre dun partido independentista que acepta o marco constitucional, e non o podemos celebrar. E isto fano os que sempre prometeron transparencia. Pois, se é así, case me poño a berrar: ¡Viva a escuridade!