Histórica condena contra os líderes secesionistas: 100 anos de cárcere para os responsables do 1-O
ESPAÑA
Junqueras, con 13 anos e 6 meses de cárcere, é sinalado como líder do proceso de sedición tras descartar o Supremo o delito de rebelión
14 oct 2019 . Actualizado ás 16:27 h.Ás 9.23 da mañá fíxose público de forma oficial o agardado fallo sobre o desafío secesionista do 1-O. O Tribunal Supremo condenou a 13 anos de cárcere a Oriol Junqueras e a penas de entre 9 e 12 anos a Carme Forcadell, os Jordis e a cinco exconsellers por sedición no procés, en tanto que absolveu de malversación aos tres acusados en liberdade, que non irán a prisión.
Sálgaa descarta a tese da Fiscalía que apoiaba a rebelión e si aprecia a sedición que defendeu a Avogacía do Estado aínda que impón penas lixeiramente superiores coa condena máis alta a Junqueras por sedición en concurso medial con malversación, agravado pola súa contía, seguido dos 12 anos para os exconsellers Raül Romeva, Jordi Turull e Dolors Bassa polos mesmos delitos. Condena a 11 anos e seis meses a Forcadell; a 10 anos e medio aos exconsellers Joaquim Forn e Josep Rull, a quen absolve de malversación; e a nove anos aos Jordis. Todos por sedición.
Á marxe das penas de prisión, a Sala impón as mesmas penas en anos de inhabilitación absoluta para todos os acusados, o que supón non poder ser elixido para cargo público durante o tempo que duren as súas condenas.
En contra do criterio dos acusados, a Sala si dá por probada a existencia de «indiscutibles episodios de violencia» pero precisa que non os suficientes para poder condenar por rebelión xa que a conxura» foi «abortada coa mera exhibición» dunhas páxinas do BOE que publicaban a aplicación do 155 en Cataluña.
Para a Sala, non se deu a violencia instrumental, funcional e preordenada de forma directa e por iso non os condena por sedición, porque para iso tería sido necesario que promovesen a violencia para lograr a secesión, «non violencia para crear un clima ou un escenario en que se faga máis viable unha ulterior negociación».
Lembra a sentenza que algún dos responsables desa «conxura» emprenderon «repentina fuxida». Os que quedaron, ben por decisión persoal ou ben polas medidas de prisión acordadas, «desistiron incondicionalmente da aventura que emprenderan».
Todos os acusados, engaden, eran «conscientes» de que «o chamado dereito a decidir -do que din que ningunha Constitución europea o avala- non era senón o señuelo para unha mobilización que nunca desembocaría na creación dun Estado soberano» e que os «ilusionados cidadáns» que crían o contrario, descoñecían que ese dereito mutara en dereito a presionar.
Os maxistrados entenden que o que ocorreu no outono do 2017 foi unha sedición porque os condenados mobilizaron á cidadanía en «un alzamento público e tumultuario» para impedir a aplicación directa de leis e obstaculizar o cumprimento das decisións xudiciais. Así, a Sala di que «o sucedido o 1 de outubro «non foi só unha manifestación ou un acto masivo de protesta cidadá. Se fose iso non habería reacción penal. Foi o levantamento tumultuario alentado polos acusados entre moitas outras persoas para converter en papel mollado (...) unhas decisións xudiciais».
Tampouco o 20 de setembro foi unha mera concentración cidadá, senón que os Jordis eran «plenamente conscientes» de que unha comisión xudicial estaba a rexistrar a Conselleria de Economía por orde dun xuíz, e o que motivou a súa actuación foi »demostrar a toda a sociedade, en pleno e acreditado concerto cos responsables gobernamentais que os xuíces e maxistrados (...) perderan a capacidade para executar as súas resolucións».
Non dubida o tribunal da importancia da desobediencia civil -recorrido argumento dalgúns dos acusados, principalmente os Jordis-, que describe como «unha expresión dunha ética da disidencia». Agora ben, deixa claro que »ninguén pode arrogarse o monopolio de interpretar que é lexítimo» refugando os argumentos de quen «non comparta as súas ideas sobre a autodeterminación«.
Sobre o gasto público, a Sala admite que todo o Govern de Carles Puigdemont subscribiu un acordo solidario para o referendo, aínda que estima que se trata dun previo acordo de vontades insuficiente para condenar por malversación; son indispensable «actos materiais, nucleares ou non» que non quedaron probados no caso destes cinco exconsellers, algún dos cales deron «ordes específicas» para non destinar fondos ao 1-O.
O resto de condenados por malversación, incluído Junqueras, non se limitaron «a mostrar a súa vontade de subtraerse ao control financeiro, senón que executaron actos concretos de dispendio económico que non era outra cousa que a xenuína expresión da súa deslealdade».
Tras o pau á Fiscalía por non condenar por rebelión, os xuíces tampouco atenden a súa petición de impedir que os condenados puidesen obter o terceiro grao ata cumprida a metade da pena pois esa facultade «non pode ser interpretada como un mecanismo xurídico para evitar anticipadamente decisións da administración penal» competente, neste caso a Generalitat.
A Sala do Penal do Tribunal Supremo optou por condenar por un só delito de desobediencia e non por delito continuado a «contumaz desatención» aos mandatos do Tribunal Constitucional que perpetraron os ex conselleiros do Govern de Cataluña Santi Vila, Carles Mundó e Meritxell Borrás, os únicos de entre os acusados polo procés soberanista que se atopan en liberdade provisional.
Tanto a Fiscalía como a Avogacía do Estado e a acción popular exercida por VOX pedían que se cualificasen as accións destes tres conselleiros como delito continuado de desobediencia dado que foron varios os requirimentos xudiciais que obviaron no seu papel de membros do Govern á hora de participar na «estratexia concertada» para acadar a independencia.
A sentenza aborda de forma conxunta a situación destes tres exconsejeros pois todos foron destinatarios dos requirimentos do TC, así como das providencias de suspensión e de todas aquelas decisións xudiciais «consecuencia da resposta do Goberno da Nación fronte á intensa e precipitada actividade lexislativa, encamiñada á creación dun marco xurídico que puidese ser invocado para dar aparente cobertura á celebración do referendo ilegal».
«Os tres acusados eran perfectos coñecedores da existencia dun requirimento formalmente emanado de quen reúne facultades legais para iso, sabían da súa deber de acatamento e, con todo, omitieron de forma contumaz o que lles foi ordenado», di a sentenza.
Incide en que a firma deses decretos «máis aló da estratéxica degradación do valor da firma de todos os Conselleiros, era ben expresiva dunha inequívoca vontade de rexeitamento ao mandato constitucional que recibiran» e condénalles por iso a 10 meses de multa, cunha cota diaria de 200 euros, e un 1 ano e 8 meses de inhabilitación especial por un delito de desobediencia.
Absólvelles, no entanto, do delito de malversación do que viñan sendo tamén acusados por Fiscalía, Avogacía do Estado e a acusación popular porque a Sala non ve probado que os tres «puxesen a estrutura dos departamentos que dirixían ao servizo de gastos concretos xustificados para a celebración do referendo ilegal».
