Nada descifra mellor a complexidade da política contemporánea que a cultura popular. Quizais por iso, ao acabar de rumiar a entrevista de Pedro Sánchez, na que o líder socialista se encargou de rasgar ante os ollos arrebolados de Ferreras as cartas infestadas de arrumacos e reproches que intercambiara durante meses con Pablo Iglesias , o primeiro que me veu á cabeza foi unha canción de Rocío Jurado: «Ao abrazarnos / sentimos un crujido / frío e seco / pechamos os nosos ollos e pensamos / rompéusenos o amor / de tanto usalo».
Porque cando o presidente do Goberno en funcións explicou que se deixase as pensións en mans de Podemos non durmiría tranquilo polas noites, todos comprendemos que, cando dous amantes airean en público as súas sabas, o amor entrou en bancarrota. Non soubemos nese instante se o seu era un imposible ou se aínda podían arranxalo cunha terapia intensiva de parella. Para aclaralo, apareceu Iglesias á mañá seguinte nos estudios, que é onde se ventilan estes asuntos transcendentais en España. Pablo Manuel, coa voz entrecortada, parecía un deses noivos resentidos que chaman en directo ao teléfono de aludidos dos programas de famosillos mononeuronales. «Pode cambiar o colchón da Moncloa todas as veces que queira», replicou sobre o insomnio presidencial antes de sollozar: «Pedro mentiume»
Algúns acusarán de frívolos aos dous líderes das esquerdas hispanas por deixarnos sen Goberno e tirarse á cabeza as chaves da moto e o rosario materno coma se fosen personaxes de Telecinco . Pero hai algo máis español que romper en directo pola tele? E aínda hai quen os tacha de anticonstitucionalistas.
Polo menos, como reiterou o líder socialista, volveremos máis informados as urnas. Agora xa sabemos que a campaña do 10N empezou a mesma noite do 28 de abril en Ferraz. Entón o PSOE decidiu que a mellor estratexia era recorrer a outro costume profundamente español: marear a perdiz e deixar que Podemos cociñásese -como a lamprea do Ulla- no seu propio sangue.
Así que non temos Goberno e o amor xace feito trizas sobre as alfombras da Moncloa, pero quédanos o consolo de oír a Sánchez rumoreándolle a Iglesias os versos de Rocío Jurado: «Jamas durou unha flor / dúas primaveras / alimenteime de ti / por moito tempo / devorámonos vivos / como feras».