Este sábado debaterán sobre como a deriva independentista deixoulles sen liderado nin discurso
20 sep 2019 . Actualizado ás 08:15 h.Corenta e cinco anos despois do nacemento de Convergència Democràtica de Catalunya (CDC) da man de Jordi Pujol e coa bendición da Moreneta no mosteiro de Montserrat, a esencia daqueles catalanistas hase esfumado. O político pragmático que controlou e negociou todo e con todos acabou embadurnado pola corrupción. E os seus discípulos, enténdase o PDECat, navega nun barco que ansiedade entre o independentismo e as súas orixes. Este sábado podería alumarse a escisión daqueles moderados que non comparten derívaa secesionista de Carles Puigdemont e Quim Torra. Sería un terceiro fillo da formación iluminada pola citada abadía. Lliures -que estivo presidida por Antoni Fernández Teixidó, procedente de CDC e CiU- e Units per Avançar -de Oriol Molins, exUDC, e Ramón Espadaler- son os outros dous que abandonaron antes o fogar converxente por derívaa independentista dos temoneiros e a súa estratexia de enfrontamento co Estado.
E para facelo escolleron o moi simbólico mosteiro de Poblet (Tarragona), que alberga o arquivo do honorable Josep Tarradellas, quen tras a súa volta a España grazas a unha ardua negociación co rei JuanCarlos I , apostou por un Goberno de unidade e respecto dentro da lexislación española. Pero tamén porque os cistercienses que o habitan resistiron as presións para que se situasen a favor do secesionismo, en contraposición das declaracións, logo desautorizadas, do abade de Montserrat, Josep María Soler , quen dixo que o Vaticano aceptaría unha Cataluña soberana.
Esas mesmas pedras que albergan os panteóns reais dos reis da Coroa de Aragón escoitarán como David Bonvehí, o presidente do PDECat bendicido por Puigdemont, e outrora defensor de que o partido non podía ser máis radical que ERC, intentará convencer a militancia para integralo na Crida Nacional, a formación que o fuxido Carles Puigdemont ideou para capitanear o independentismo e á súa vez non diluírse politicamente.
Bonvehí, peón que no seu momento Artur Mas levantou para número dous do partido tras Marta Pascal, evolucionou e involucionó do catalanismo ao independentismo ata dicir hai dous anos que o pulso unilateral do independentismo podía acabar en fracaso e por iso o PDECat debería ser un partido «moderado». «Porque parece que Junqueras é o moderado e a xente vota polo moderado», argumentou.
O seu prognóstico cumpriuse nas eleccións de abril, cando ERC deu o sorpasso ao PDECat ao sacar 15 deputados fronte aos 7 deste último. Tamén as enquisas sobre un posible adianto electoral en Cataluña sitúan aos republicanos por diante dos posconvergentes.
Con estes tan pésimos agoiros, os moderados -capitaneados pola senadora Marta Pascal, o ex-deputado no Congreso Carles Campuzano e o exconsejero e exalcalde de Sant Cugat Lluís Recoder- preparan un golpe interno ante derívaa que está a levar ao partido ao bordo do precipicio. Quéixanse de que carecen de marca, liderado, mensaxe e discurso político. A falacia do independentismo arrebatoullos.
División interna
Pero a división interna non é dun día. Públicos foron os enfrontamentos entre un sector e o outro. Un dos máis recentes exemplos protagonizárono cando de aprobar os Orzamentos de Sánchez no 2018 tratábase. O deputado Ferran Bel quería permitir a tramitación das Contas, mentres que a súa correlixionaria e vicepresidenta do partido, Miriam Nogueras, negábase.
En marzo pasado, o PDECat viviu outra profunda crise aberta pola confección das listas electorais pola imposición de nomes vinculados ao expresidente Puigdemont e o ninguneo doutros como Campuzano, Jordi Xuclà e Marta Pascal. As europeas capitaneounas o propio Puigdemont, porque el así o decidiu, mentres que ao Congreso as encabezou Jordi Sànchez. Bonvehí convocou despois primarias para elixir ao resto da lista, pero o expresidente adiantóuselle e divulgou a súa propia lista. O resto calou.
A Crida, creada como xogada de Puigdemont para intentar succionar aos posconvergentes, pero tamén para diluír a ERC, fracasou. O seu proxecto non vai cos de Oriol Junqueras, que presumen de ter un partido fundado en 1931, e ao que pertenceron Francesc Macià, Lluís Companys ou Josep Tarradellas, polo que non están dispostos a dilapidar toda a súa historia.
Unha vez máis, en Poblet agora, o secretario xeral da Crida Nacional per a República, Antoni Morral, volverá pedir que o PDECat disólvase para que non lle faga sombra a JxCat. Aínda que poida que nin necesite solicitalo se os descontentos coa deriva independentista presentan batalla, piden explicacións polos resultados electorais e abandonan a formación en busca dun espazo catalanista moderado e non independentista. A semente para o terceiro fillo dos converxentes.
O regreso de Artur Mas, a partir do 23 de febreiro
O precedente da esixencia de Pedro Sánchez a Unidas Podemos en xullo para formar un Goberno de coalición, consistente en que Pablo Iglesias queda á marxe do Consello de Ministros, viviuno o expresidente Artur Mas. Foi condición da CUP no 2016 que Mas dese un paso ao lado para que os anticapitalistas apoiasen un Goberno de Junts pel Si (lista única independentista). O substituto foi o alcalde de Xirona, Carles Puigdemont.
Mas tamén foi o primeiro alto cargo da Generalitat en ser condenado por celebrar unha consulta ilegal sobre unha hipotética independencia. Agora a esperanza para un sector posconvergente está na súa volta para recuperar o discurso político de centro e forxar un liderado ilusionante. Apuntan que o expresidente podería ser o xastre que cousa o partido e o único que podería toserle a Puigdemont. O seu cumprimento da condena por inhabilitación pola consulta do 9N do 2014 está ao virar a esquina, o 23 de febreiro do 2020. Tendo en conta que as enquisas de cara a unhas autonómicas son desfavorables aos posconvergentes en relación con ERC, o presidente Torra intentará convocar comicios canto máis tarde mellor. A iso xogará Mas e un sector do PDECat que está disposto a esforzos, pero non a inmolarse. A revolución interna está anunciada.
O expresidente fuxido da Xustiza ten a virtude de cultivar cada vez máis detractores. No seu partido, algúns manteñen que é unha marca en si mesma que se move por intereses persoais, pero que non achega votos. Iso, unido ao discurso emocional e á ausencia do político deu resultados desastrosos.