O asasinato a puñaladas da moza en 1997 non se esclareceu ata case dúas décadas despois. O Instituto de Ciencias Forenses da USC e o empeño dos investigadores conseguiron dar co asasino. Refixera a súa vida en Francia e derrubouse no cárcere ata o punto de suicidarse na súa cela
19 ago 2019 . Actualizado ás 09:13 h.O 20 de abril de 1997 Ahmed Chelh asasinou de 20 coiteladas a Eva Blanco , de 16 anos, nunha cuneta da estrada que une Algete e Cobeña (Madrid). Case 19 anos despois, a Garda Civil, cunha mostra de seme como principal proba, resolveu o caso e sacouse a dolorosa espinita dunha investigación que non cesou en ningún momento.
Foron anos de pasar a criba poboo a pobo, de apertura de decenas de liñas de investigación que non daban resultado, de tesón duns axentes que tiñan a «obrigación moral» de atopar ao asasino e que se sentían en débeda coa familia de Eva, como relata a Efe o tenente coronel Javier Rogero, que durante 18 anos participou nas pescudas.
O 19 de abril de 1997 era sábado. Eva e as súas amigas foron a divertirse a unha discoteca de Algete. Sobre as 23.30 horas, Eva, que cortara facía pouco a relación co seu noivo, decidiu volver a casa. Ía acompañada por unha das súas amigas, a última persoa que a viu con vida, á parte do seu asasino.
A uns centos de metros da súa casa -un encostado nun dos novos barrios de Algete-, . Alguén se interpuxo no seu camiño, agrediuna sexualmente e asestouna numerosas puñaladas. Dous delas acadáronlle o corazón.
Os seus pais acudiron á Garda Civil estrañados de que a súa filla non volvese a casa. Moi entrada a madrugada, o corpo sen vida da moza foi achado nunha cuneta da M-100, unha estrada que aínda estaba en construción. Estaba vestida, cos botóns abrochados e aliñados e moitas puñaladas atravesando a roupa. Intentou fuxir polo terraplén. Non o conseguiu.
Nin rastro da arma na zona e moi poucos vestixios que a inspección ocular puidese marcar. Chovera toda a noite e a auga puido borrar algúns. Si se recolleu unha mostra de seme dos restos achados nos órganos xenitais da vítima.
En marcha a «Operación Cuadrilla»
Comezou así a «operación Cuadrilla», unha infatigable e difícil investigación que non se parou en ningún momento. Pola contra. Cada vez que un novo tenente ou capitán facíase cargo do grupo de Homicidios, pedíaselle que revisase o caso con «novos ollos» por se aos demais escaparíaselles algún detalle que puidese ser importante para as pescudas, como lembra Rogero.
Por suposto, investigouse ao exnovio, a toda a contorna familiar e escolar, ao círculo de amigos, a todas as persoas que traballaban en quendas de noite na zona (vertedoiros, repartidores...), a todos os que paseaban a esas horas aos seus cans, a quen se lles denunciou por tenencia de armas brancas...
Ata se investigou ao pai de Eva. El sabía que podía ser un dos primeiros investigados porque entendía que así era o traballo dos axentes. E así llo transmitiu a eles.
E por suposto, mirouse con lupa a todos os que puidesen ter antecedentes por delitos sexuais, incluído un veciño da rúa onde vivía a familia de Eva, pero o cotejo xenético descartoulle.
Prohibido darse por vencido
Cada vez que saía á luz algún caso de asasinato e agresión sexual -non importaba en que país-, o equipo investigador da Garda Civil asegurábase de que se cotejaran as probas coa mostra de ADN do asasino de Eva que tan celosamente custodiábase. Tanto é así, que, como rememora Rogero, ata o FBI enviou unha reseña.
Entre os escasos vestixios achados no escenario do crime, foi analizada unha fibra vermella por se se correspondese cunha peza de roupa ou coa tapicería dalgún coche. Enviouse ao Instituto Téxtil, pero non deu resultado.
Tampouco puido achegar nada a pegada de zapato de home recollida no lugar dos feitos e que tiña restos de sangue. Era a pegada duns zapatos clásicos, moi parecidos aos que usaban as forzas de seguridade. Tamén se cotejaron, pero o resultado foi negativo.
Unha testemuña chegou a mencionar que pasadas as once da noite vira pola zona un Renault 11 de cor branca. Todos os coches dese tipo, incluídos os que estaban nos despezamentos, de Algete, Fuente el Saz de Jarama, Cobeña, Alcobendas, San Sebastián de los Reyes, etc...pasaron polos ollos dos investigadores.
Durante a inspección ocular achouse un preservativo a 400 metros do cadáver, pero o seme non se correspondía co do asasino.
Anos despois, a parella que o usou acudiu á Garda Civil para dicir que a noite do suceso estiveran facendo o amor nesa zona. Foi antes de que ocorresen os feitos e non viron nada. Nese momento eran menores de idade e por iso calaran.
Como eran tamén menores os amigos da cuadrilla de Eva, así que os axentes do equipo investigador recorreron anos despois aos seus compañeiros da sección de análise do comportamento da Unidade Técnica de Policía Xudicial (UTPJ) para que lles entrevistasen de novo. Por se agora lembrasen algo que non quixeran dicir no seu momento.
O retrato robot que abriu unha nova porta á esperanza
Nada daba resultado, pero o ánimo non decaía entre os investigadores. Nin na vila de Eva. Máis de 2.000 veciños ofrecéronse para someterse á proba de ADN para axudar a esclarecer o caso. Pero a xuíz que instruía a causa non o autorizou.
Pasaban os anos. Ata quince transcorreran. A Garda Civil botou man da televisión para pedir a colaboración cidadá e unha azafata, que vira o programa, lembrou que a noite do crime, cando a deixou o microbús para ir á súa casa, cruzouse cunha persoa que non lle deu boa espiña.
Co que puido achegar, elaborouse e difundiuse un retrato-robot. Alguén o identificou e comunicou que, na súa opinión, tratábase dun home que vivira en Algete e despois marchouse a Ceuta. Aos investigadores abríuselles unha nova porta. «Tiñamos fe», resume Rogero.
Na cidade autónoma localizoulle a Garda Civil, en concreto no barrio do Príncipe. Tomáronselle mostras xenéticas. De novo, o cotejo foi negativo.
O papel crave da Universidade de Santiago
Pero había que confiar nos avances na xenética forense e a Garda Civil solicitou ao Instituto de Ciencias Forenses da Facultade de Medicina da Universidade de Santiago de Compostela un estudo da mostra de seme do autor.
O estudo determinou que esa mostra se correspondía cunha persoa do norte de África, así que os investigadores se fixeron co padrón de todas as vilas de a zona na data do crime e intentouse contactar cos marroquís que aínda residían alí e cos que se habían ir en datas recentes ao suceso.
Unhas 200 persoas estaban no foco dos investigadores. «Todo o mundo colaborou» para a recollida de mostras, relata Rogero, incluído quen foi determinante para a resolución do caso: o irmán do presunto asasino, que aínda que o seu ADN non coincidiu ao 100 % coa mostra, si deu positivo.
Descartado que el e outro irmán fosen o autor, os axentes centráronse en Ahmed Chelh, que abandonara España dous anos despois do crime e residía na localidade francesa de Pierrefontaine Lles Varans.
Alí iniciara unha nova vida coa súa nova muller e os seus fillos, moi diferente á que levou en España. No noso país vivía nunha caravana dentro do viveiro onde se gañaba a vida levando encargos de tendas de flores.
Quen lle coñeceu nesa época non falaba ben del. A súa entón muller sufría os seus malos tratos e acudía de cando en vez cos seus fillos -algunha vez co pelo rapado ao cero- a pedir axuda ás monxas.
Enviouse a Francia unha comisión rogatoria, se cotejó a mostra co seu ADN e un ano e medio antes de que prescribise, o crime de Eva Blanco esclareceuse.
Caso pechado
Ahmed Chelh, de 52 anos, foi detido o 1 de outubro de 2015 ante a estupefacción da súa nova familia. Recoñeceu que coñeceu a Eva, pero ante o fiscal francés declarou que dous individuos lle obrigaron a achegarse á moza nun escampado e a eyacular sobre ela. Ninguén se creu a súa versión.
Foi trasladado a España. Permaneceu cabizbajo nos interrogatorios. Así lle lembran os axentes. O 9 de outubro unha xuíz de Torrexón de Ardoz decretou o seu ingreso en prisión. Non puido soportalo e en febreiro de 2016 suicidouse no cárcere madrileño de Alcalá Meco cos cordóns dos seus zapatos. Caso pechado.
