Aínda hai espazo para sorpresas políticas

ESPAÑA

EFE | JAVIER BLASCO

Rivera quere limpar o seu fracaso municipal e a foto con Vox, e iso pode dar un xiro aos pactos autonómicos e ata á investidura

17 jun 2019 . Actualizado ás 08:25 h.

O peor do lamentable espectáculo político ao que asistimos na configuración dos concellos é que aínda nos queda a segunda parte, que son as negociacións para repartir o poder autonómico, e a terceira e non necesariamente última tempada da serie, que é a de forxar unha maioría para investir ao presidente do Goberno. Tras perpetrar cambalaches sen conto en varias localidades, e pechar en moitos casos pactos claramente ás costas dos cidadáns que lles votaron, os partidos observan agora as reaccións e as consecuencias ddos seus actos. E iso pode influír significativamente nos pasos que dean a continuación nas negociacións para elixir aos presidentes das comunidades autónomas, o que pode complicar ese proceso ata límites insoportables no político. Cidadáns, por exemplo, sae malparado da foto porque todos os seus farois e órdagos co PP non lle serviron para nada. Ao final, tivo que dar a maioría de alcaldías aos populares, aparece de novo xunto á extrema dereita de Vox , fixo o ridículo en Barcelona coa súa fichaxe Valls apoiando á populista Colau e o seu botín político redúcese a unhas poucas alcaldías e postos de segundoxénito alí onde gobernarán os populares.

Madrid, a xoia da coroa

Albert Rivera é consciente de que xogou mal as súas cartas na partida municipal, e tratará sin duda de resarcirse nos pactos autonómicos para limpar a imaxe de estar sometido polo PP. Se a alcaldía de Madrid, terceira cidade máis poboada da UE, decidiuse nunha negociación entre PP e Vox ás catro da madrugada, só unhas horas antes de que os líderes se presentasen legañosos á sesión de investidura, imaxinen ata onde pode chegar o pulso pola comunidade madrileña, xoia da coroa do que queda por repartir polo seu enorme orzamento.

Isabel Díaz Ayuso prométellas felices pola elección como alcalde do seu compañeiro José Luis Martínez-Almeida, pero faría ben en tomalo con calma. Cidadáns está a esixir xa a presidencia da Comunidade a cambio da súa «xenerosidade» co PP en toda España. E, unha vez que entre nese xogo, saír de novo perdedor e fotografado outra vez con Vox sería xa letal para Rivera. Se ese órdago de que Casado e Abascal déanlle a presidencia ou goberna o PSOE repítese, habería que darlle máis credibilidade, porque xa non será xa un farol. Será gañar ou morrer.

E, como o PP non se pode permitir perder Madrid -que é a súa aposta máxima- para que a ocupe quen aspira a arrebatarlle a hexemonía no centrodereita, non é descartable que ao final o beneficiado sexa o PSOE e Anxo Gabilondo acabe sendo o presidente da Comunidade grazas ou mesmo en alianza con Cidadáns. Algo que lle serviría a Rivera para recuperar a súa imaxe de líder que pode pactar a esquerda ou dereita, e ao PSOE para abrir a expectativa de pactos con Rivera no Congreso. Pulsos similares poden repetirse noutras autonomías e dar lugar a novos cambalaches. E aínda queda o último capítulo: o da investidura. Non descarten que tamén alí se produzan sorpresas.

Casado volve á carga para nomear a Álvarez de Toledo.

Por segunda vez, o líder do PP sae dun proceso electoral aparentemente reforzado a pesar de conseguir o peor resultado histórico do seu partido. Ocorreu primeiro en Andalucía, onde contra todo prognóstico o PP, cun resultado pésimo, acabou asumindo a presidencia e pondo fin a case 40 anos de poder socialista. O manco nas xerais pareceu pórlle contra as cordas. Pero cun resultado tamén moi malo nas municipais e autonómicas o PP vai reter poder local e autonómico grazas aos pactos. Con estes paradoxais resultados, Casado vese forte e exponse volverse contra os seus críticos e tratar de para impor a Cayetana Álvarez de Toledo como portavoz.

A manobra de Valls e o seu dobre vara de medir

A chegada do ex primeiro ministro francés Manuel Valls á política española sáldase cun enorme fracaso para Cidadáns e demostra que España necesita solucionar os seus problemas sen que lle dean leccións desde fóra. De entrada, o discurso de Valls sobre a inmigración implica enormes doses de cinismo, porque na súa etapa como primeiro ministro galo chegou a ser amoestado pola Unión Europea polas súas duras políticas contra os xitanos romaneses e búlgaros. Máis de 10.000 foron expulsados de Francia sen contemplacións baixo o seu mandato. E, sen dúbida, apoiar á máxima expresión do populismo que é Colau e entregarlle a alcaldía de Barcelona non é precisamente un gran aval para dar leccións.

A incógnita do futuro papel de Vox no Congreso

Existen dúas teorías respecto do que significará a presenza de 24 deputados da extrema dereita de Vox no Congreso. A primeira é a que indica que todos os partidos antisistema que chegan aos parlamentos con discursos incendiarios e afastados da realidade acaban por ser domesticados e entrando no xogo da política pragmática con máis moderación. É o que pasou en gran parte con Podemos. A segunda é a de que Santiago Abascal está disposto a manter a súa posición de reconquistador da patria protagonizando un show diario fronte ao PSOE pero tamén ante a «derechita covarde». Atentos a xa que logo a por onde tira Vox. Andalucía é unha boa pista para iso.