Os partidos urbanitas fanse amiguitos do rural

Pablo González
Pablo González REDACCIÓN / LA VOZ

ESPAÑA

María Pedreda

O movemento da España baleirada e a batalla en provincias esquecidas dispara o oportunismo demográfico na campaña

19 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Por unha banda, a idea de situar a manifestación da España baleirada na antesala da campaña electoral foi todo un éxito: obrigou aos partidos urbanitas a pórse as pilas e que os políticos pisen ao fin territorios ignotos da España profunda, máis aló das súas escapadas a unha casa rural con wifi. Por outro, a multitudinaria concentración impulsada por colectivos como Teruel Existe ou Soria Xa! en Madrid puido desaforar a creatividade dos asesores dalgúns partidos, que sen saber en moitos casos o que é o campo e o despoboamento, comezaron a vomitar propostas en serie facendo gala do que poderiamos chamar oportunismo demográfico. Esta pose política interesada agrávase sensiblemente se se ten en conta que esta vez si haberá batalla electoral nas provincias esquecidas, nos escenarios existenciais de Unamuno.

Hai partidos como Cidadáns ou Unidas Podemos que non poden negar a súa xenuína orixe urbana, e o seu desexo de implantarse nesas grandes extensións baleiras, ben mesetarias, ben do noroeste peninsular. E foi precisamente Cidadáns o que lanzou esa curiosa proposta de descontar un 60 % do IRPF a quen se asente cun proxecto empresarial en «municipios en risco de despoboamento», o que se supón que exclúe Galapagar, onde Pablo Iglesias e Irene Montero construíron a súa polémica residencia.

Cidadáns expón un plan de choque para superar a fenda dixital nas zonas rurais, un problema perentorio en Galicia e que, segundo os seus cálculos, afecta ao 20 % da poboación española, á vez que propón unha serie de medidas para favorecer o emprendimiento rural. Máis de 4.000 municipios están en risco de despoboamento e os de Albert Rivera ambicionan un gran pacto de Estado para liquidar este problema, que no caso de Galicia afecta especialmente a boa parte das provincias de Lugo e Ourense, pero tamén ao interior das da Coruña e Pontevedra.

Podemos, o outro partido de raizame urbano, non lle vai á zaga. Aspiran a crear un fondo «para loitar contra o despoboamento nas comarcas máis vulnerables», cunha dotación inicial de 500 millóns anuais do Estado. E un Plan Nacional de Desenvolvemento Rural para revitalizar a súa estrutura social e económica. Case todas as medidas que propoñen teñen algunha mención a esa outra España que está en risco de desaparición.

Vox é diferente. En case todo. Aínda que xurdiu no escenario urbano, busca no rural as esencias hispanas, e soubo conectar con certos sectores destas zonas co seu defensa dos touros, a caza e outras españolísimas costumes. En xenérico, como case sempre, prometen «combater as desigualdades de oportunidades que separan aos cidadáns do medio rural e do urbano».

No outro lado están as formacións do antigo bipartidismo, con moita máis implantación nas zonas rurais, aínda que de desigual xeito. O PSOE expón unha Estratexia para o Reto Demográfico nunha liña parecida á que iniciou Rajoy e da que non se soubo moito máis. Os socialistas queren reactivar o emprego nestas zonas a través do que denominan «oficinas de despoboamento». Esta estratexia pretende garantir os servizos básicos en calquera zona do país. E coidado: ameazan con «eliminar os estereotipos e pór en valor a imaxe e reputación dos territorios máis afectados polos riscos demográficos». Veranos demasiado pouco modernos?

O PP aposta pola escola rural, a pesar de que nas autonomías nas que gobernan aplicaron a concentración escolar. Tamén pretenden impulsar a industria agroalimentaria. E aínda máis importante, recollen a reclamación de Feijoo e do noroeste para que o despoboamento e o envellecemento -non falan de dispersión- conten no financiamento autonómico. En Marea quere unha Galicia rural viva, para a que expón múltiples medidas relacionadas coa economía verde. O BNG, coherente coa súa propia historia política, quere reforzar o sector primario.