O líder socialista equivocouse ao presentar as contas públicas, pero agora aproveita a foto das tres dereitas e a crise de Podemos
16 feb 2019 . Actualizado ás 14:16 h.O intento de Pedro Sánchez de esgotar a lexislatura cunha estratexia baseada en situar o diálogo como a solución ao problema de Cataluña fronte un Goberno do PP ao que acusaba de ser o culpable da cerrazón e o desafío independentista fracasou. O líder do PSOE hase visto obrigado a admitir que a maioría que forxou en contra de Rajoy non implicaba que contase unha maioría estable no Parlamento.
Que levou a Sánchez a ter que convocar eleccións?
Nun Goberno no que practicamente todas as decisións se basearon nun cálculo estratéxico, a disolución das Cortes e a consecuente convocatoria de eleccións estivo motivada precisamente por un erro de estratexia. A vontade clara de Sánchez era esgotar a lexislatura. Consciente de que unha derrota parlamentaria nos Orzamentos impediríalle conseguir ese obxectivo, en outubro do 2018, cando vía imposible lograr unha maioría para aprobar as contas públicas, afirmou, literalmente, que non ía a marear aos españois» presentado uns Orzamentos para que non fosen aprobados e mostrouse disposto a continuar cos de Rajoy gobernando a golpe de decreto. Pero, tras o envorco en Andalucía, abriu as negociacións cos independentistas e convenceuse de que podería aprobalos polo medo destes a un Goberno da dereita. Iso levoulle a presentar uns Orzamentos que acabaron sendo a súa tumba política tras a derrota no Parlamento. De non presentalos, seguiría gobernando.
Por que renuncia ao superdomingo electoral?
O chamado superdomingo electoral, que tería suposto celebrar conxuntamente as eleccións locais, autonómicas, europeas e xerais, era sin duda para Sánchez a mellor opción para mobilizar masivamente ao electorado socialista. E, sobre todo, para garantirse que os baróns do PSOE, a maioría con escasa afinidade política coas súas formulacións, vísense forzados a remar a favor do Goberno durante a campaña. Pero, polo menos niso, acabou cedendo. No entanto, o perigo de contaminación de ambos os procesos continúa. En primeiro lugar, porque será imposible que se forme Goberno en España antes de que se celebren as eleccións do 26 de maio, xa que ninguén quererá mollarse antes con posibles pactos. Pero, a pesar diso, un mal resultado de Sánchez nas xerais de abril tería un efecto arrastre nas autonómicas. Sería moi difícil darlle a volta nun mes aos discursos que marcarán a campaña de abril. E ao contrario, un éxito de Sánchez catapultaría as opcións dos baróns que agora renegan do seu xefe de filas no partido.
A chamada ás urnas supón unha ruptura co independentismo?
Non. O acto de anuncio da data deu unha idea clara de por onde vai conducir Sánchez o seu discurso nos próximos días. O que se anunciou como unha «declaración institucional» na Moncloa acabou convertido nun mitin de media hora que abría de facto a campaña lectoral. Pero, aínda que trató de presentarse como un presidente moderado e dialogante ao que uns e outros non lle deixaron culminar un proxecto político que beneficia aos máis débiles, as críticas centráronse moito máis no PP e Cidadáns que nos independentistas, que son os que ao cabo tombaron os seus Orzamentos. Iso indica que Sánchez non quere romper as pontes co secesionismo, consciente de que, aínda que gañe as eleccións, a caída de Podemos faría imposible un Goberno de esquerda que non pase por un novo pacto cos secesionistas.
Pesou o interese en aproveitar o discurso de «as tres dereitas?
Si. E é unha das claves. Aínda coa derrota nos Orzamentos, Sánchez podería ter continuado uns meses máis cargándose de razóns e aproveitando para aprobar medidas sociais. Pero a manifestación en Madrid, na que os presidentes do PP, Pablo Casado, e de Cidadáns , Albert Rivera, retratáronse con Santiago Abascal, líder dunha extrema dereita extraparlamentaria, e que desde o punto de vista do Goberno foi un fracaso de convocatoria, levaron aos estrategos de Moncloa ao convencemento de que era mellor chamar ás urnas canto antes para manter viva a imaxe dunha dereita «trifálica» en palabras da ministra de Xustiza, Dolores Delgado, e aproveitar o medo á ultradereita ocupando o espazo de centro.
Por que non aposta por pactar con Cidadáns ?
Sánchez é consciente de que cabe a posibilidade de formar Goberno con Cidadáns se este partido acadan un excelente resultado. Pero aposta moito menos por esa posibilidade, porque é consciente de que Albert Rivera non podería apoiar xamais un Goberno de coalición cos socialistas sen esixir antes a renuncia daquel a quen acusou de traizoar a todos os españois con pactos ocultos co separatismo. Aínda así, tampouco acaba de cegar esa vía, e por iso é polo que agora faga fincapé en que, lonxe de pactar co secesionismo, plantouse antes as súas esixencias e paroulle os pés.
Prexudicará á dereita a dispersión do voto?
En teoría, debería ser así. Pero non está claro. A experiencia en Andalucía demostra que a subida espectacular de Vox non se compensa coa perda de votos do PP e de Cidadáns, o que indica que ese discurso de extrema dereita mobiliza a unha boa parte do electorado conservador que en pasados comicios quedaba en casa porque non estaba de acordo co PP, pero tampouco vía alternativa. Iso pode levar a que a suma do espazo que vai desde a extrema dereita de Vox ao centrodereita de Cidadáns aumente en voto, e sobre todo en escanos, en lugar de diminuír.
Inflúe a situación de Podemos no adianto?
Si. A rápida chamada ás urnas trata de aproveitar a crise de Podemos e as súas confluencias. Con o cisma interno provocado por Íñigo Errejón aberto en canle, e con Iglesias de baixa por paternidade, Podemos ten moi difícil recuperar posicións nunhas sondaxes que lle sitúan en caída libre. Ademais, Sánchez tiña claro que o partido morado non lle serviría de apoio para continuar o seu mandato, xa que os de Iglesias anunciaran que estaban dispostos a deixarlle só no Congreso sen convalidar nin sequera os seus decretos máis sociais para non facerlle a campaña.
Para saber máis
