O Estatuto catalán non obriga a Sánchez, pero o Goberno premia a Cataluña porque depende do voto independentista
12 ene 2019 . Actualizado ás 09:27 h.Os Orzamentos deseñados polo Goberno, e a decisión mesma de presentalos sen ter asegurada unha maioría, supoñen o último intento de Pedro Sánchez de evitar un adianto electoral asegurándose o apoio dos partidos independentistas mediante un forte incremento do investimento en Cataluña . Se, a pesar desas concesións, acaba fracasando no seu intento e queda en minoría, xa só restaría decidir se as xerais se celebrarán en maio ou no outono do 2019.
Depende a aprobación destes Orzamentos do que diga Puigdemont?
Si. Totalmente. As medidas económicas xa pactadas con Podemos van na liña contraria ao que propoñen PP e Cidadáns, polo que ningún outro pacto é posible. Por iso, de entrada Sánchez necesita imperiosamente o apoio de ERC e do PNV para chegar xunto a Unidos Podemos aos 170 escanos e superar os 169 en contra de PP, Cidadáns, UPN e Foro Asturias. Pero mesmo así, para sacalos adiante necesitaría polo menos a abstención do PDECat. O cal equivale a dicir que o Goberno deixa exclusivamente en mans de Carles Puigdemont, fuxido en Bélxica, acusado de rebelión, e que controla o grupo do PDECat, a aprobación das contas do Estado.
Hai privilexios para Cataluña nas contas?
Si. O Goberno xa adiantou que «se vai cumprir coa disposición do Estatut», que establece que o investimento en infraestruturas en Cataluña equipárese á súa participación no PIB. Neste caso, un 18 %. Só neste apartado, suporá máis de 800 millóns para Cataluña. «Hai que cumprir coas disposicións das leis orgánicas», dixo onte a ministra Montero. Pero o certo é que esa disposición terceira do Estatuto non obriga a nada ao Goberno, porque o Tribunal Constitucional xa sentenciou que «non vincula ao Estado na definición da súa política de investimentos, nin menoscaba a plena liberdade das Cortes Xerais para decidir sobre a existencia e contía das devanditas investimentos». Xa que logo, se o Goberno privilexia a Cataluña é porque quere ou porque necesita sacar adiante os Orzamentos, non porque estea obrigado a iso.
É Cataluña a única que ten unha disposición similar no seu Estatuto?
Non. Tras o aprobado en Cataluña, Andalucía, sacou adiante, con apoio do PP, un Estatuto que esixe que o investimento do Estado sexa equivalente ao peso da súa poboación. E o mesmo fixo logo a Comunidade Valenciana. Tampouco esas disposicións obrigan ao Estado pola mesma sentenza e porque se cada comunidade impuxese cláusulas similares, o Goberno quedaría sen competencias para repartir os investimentos.
Son realmente prioritarias os fortes investimentos en Cataluña?
Non. As súas infraestruturas, en especial en materia de proximidade, teñen problemas, pero non máis que as doutros territorios, como se acaba de demostrar nos graves incidentes en Estremadura, que padece unha situación infinitamente peor. Aínda que Cataluña conta xa con AVE a Madrid, o independentismo asegura que o investimento en alta velocidade a Galicia non só non é prioritaria, senón nin sequera necesaria.
Afectan a outros territorios os privilexios para Cataluña?
Si. É imposible elevar o investimento en Cataluña ao 18 % do total sen quitar investimentos noutras comunidades. Nos Orzamentos do 2018 Rajoy xa elevou o investimento en Cataluña, pero a porcentaxe sobre o total quedou no 13 %, moi lonxe do que esixe o Estatuto catalán.
Tombará o secesionismo as contas á primeira?
Será difícil que o faga. Abondaría que o PDECat presentase unha emenda á totalidade ou que apoiase as presentadas por outras forzas para que os Orzamentos estivesen mortos a mediados de febreiro. Pero iso deixaría ao independentismo sen ningunha capacidade de presión sobre Sánchez. Por iso, é altamente probable que permitan a súa tramitación, para seguir elevando a presión e, ademais de garantirse privilexios económicos, poder esixir logo cesións políticas e a excarceración dos presos do desafío independentista para apoiar os Orzamentos definitivamente. O secesionismo xa deixou claro que prefire un Goberno de Sánchez en minoría que outra da dereita ou cunha maioría estable do PSOE e Cidadáns.