O comisario non logrou mellorar a súa situación a pesar das comprometedoras gravacións
13 ene 2020 . Actualizado ás 13:00 h.Cando hai agora un ano os axentes de Asuntos Internos puxéronlle as esposas, José Manuel Villarejo agardáballo. Días antes da súa detención, o excomisario, segundo revelan no seu círculo máis próximo, xa lles dixo aos seus que ían por él. Dicía que as manobras da súa archienemigo, o director do CNI, Félix Sanz Roldán, estaban a piques de dar os seus froitos. Pero Villarejo tamén estaba seguro -e así llo dixo aos seus compañeiros, amigos e familia- de que o seu encarceramento ía ser breve e que todo ía quedar en nada. Equivocábase.
O excomisario estaba convencido de que tiña material para gañar o pulso a todo un Estado. Que os seus miles de horas de gravacións a políticos, xuíces, fiscais, xornalistas, empresarios e policías facíanlle, no fondo, intocable. Que os seus 20 terabytes de audios e imaxes gravados durante tres décadas eran suficiente ameaza para non manterlle demasiado tempo entre reixas. Entrou en prisión o 5 de novembro do 2017, dous días despois do seu arresto, co convencemento de que no verán ía estar fose e que non ía ter que usar o que o mesmo denominaba a súa «gran traca». Equivocábase.
Como tamén se equivocaba, aseguran algúns mandos policiais, ao pensar que el ía poder controlar todas filtracións das delicadas gravacións que atesourou durante anos e das que, segundo diferentes fontes, pode haber ata cinco copias.
O seu defensa asegura tallante que o excomisario non está detrás das últimas filtracións. É máis, que os últimos audios lle prexudican porque neles recoñece, no caso de María Dolores de Cospedal, que chegou a cometer un delito frustrado de destrución de probas e obstrución á Xustiza ao asegurar que intentou destruír o pendrive clave do caso Gürtel. Ou lembran que, no caso do audio da comida coa ministra Dolores Delgado, revela que el dirixía unha rede de prostitución dedicada á extorsión.
Xa só queda o comisario
Pero na policía tamén hai quen asegura abertamente que «por suposto» a filtración de todos os audios coñecidos durante o último ano é obra de Villarejo desde o cárcere, porque el mesmo ameazou en diversas ocasións que se caía en desgraza ía facer tremer ao Estado.
Sexa como for, os días na prisión de Estremera, en Madrid, desde o principio se lle atragantaron ao outrora comisario de ferro, que viu como se ha quedo só no cárcere tras a excarceración de todos os imputados na operación Tándem. A principios de maio, o seu corazón resentiuse e acabou de urxencias no Hospital Gregorio Marañón.
Ese mesmo mes de maio soubo que, lonxe de «quedar en nada», a investigación sobre a súa presunta trama corrupta desembocaba en novas detencións, neste caso a dos donos do exclusivo complexo inmobiliario A Leira, de Pozuelo de Alarcón (residencia de estrelas do fútbol e multimillonarios), acusados de ter feito encargos de investigacións irregulares a Villarejo.
E chegou o verán sen cambios e explotou a anunciada bomba de Villarejo. Nin os seus amigos nin os seus detractores teñen dúbidas de que esta filtración -esta si, pero só esta- foi obra da contorna do excomisario. O 11 de xullo, dous medios que antes xa publicaran informacións que só Villarejo tiña na súa poder -OK Diario e O Español- deron a exclusiva: Corinna zu Sayn-Wittgenstein recoñecía nunha gravación realizada por Villarejo no seu domicilio en Londres no 2015 que Juan Carlos I a usou como home de palla para ocultar a súa fortuna no estranxeiro.
As revelacións causaron unha tormenta política e mediática, pero nada cambiou para o preso. Unidos Podemos, ERC e o Grupo Mixto pediron unha comisión de investigación no Parlamento sobre a fortuna do rei emérito, pero a Mesa do Congreso, cos votos do PP, o PSOE e Cidadáns, rexeitouna. No plano xudicial, a Audiencia Nacional abriu unha peza separada para investigar aquela gravación e chamou ao expolicía a confirmar a autenticidade da gravación. Pero nada mellorou para Villarejo, que seguiu tan imputado como antes a pesar de insistir en que a reunión era unha «misión de Estado» para arranxar os problemas de Juan Carlos I. Versión que desmentiu o director do CNI no Congreso.