ERC desmárcase do movemento, que crea fracturas no PDECat e na CUP
29 oct 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Nos plans debuxados en Waterloo e Bruxelas por Carles Puigdemont e Quim Torra, a Crida Nacional per a República debía ser o paraugas baixo o que se acubillase todo o independentismo catalán. No paso do papel á realidade, quedaron moitos obxectivos na gatera e na convención constituínte do novo movemento político só estaban os incondicionais de Puigdemont. Nin Esquerra nin a CUP nin a dirección do PDECat acudiron ao polideportivo de Manresa. O líder de Esquerra no Parlamento catalán, Sergi Sabriá, resumiu onte a situación cun lapidario «cada un ten o seu espazo». O da Crida, engadiu, é o dos herdeiros de Convergència, o «centrodereita». O de Esquerra, proseguiu, é «o centroesquerda, a socialdemocracia». Sabrià considerou factible trazar unha estratexia «unitaria» do independentismo sen necesidade de unirse nunha organización común.
No PDECat, os sentimentos están repartidos. Hai un sector comprometido a ir con Puigdemont ata onde faga falta e disposto a sacrificar as siglas do seu partido. Pero a dirección do partido non pensa así, e o seu presidente, David Bonvehí, teme que a Crida sexa un intento de fagocitación do PDECat. Algo que Puigdemont xa intentou coa ofensiva que acabou coa anterior líder do partido, Marta Pascal. A división entre os herdeiros de Convergència é tal que ata o grupo parlamentario no Congreso está partido en dous. O portavoz, Carles Campuzano, responde á ortodoxia moderada da dirección, pero a número dous Miriam Nogueras é unha fervente defensora das teses máis radicais do expresidente. Mesmo na CUP hai movementos discordantes entre faccións proclives a manter algún tipo de colaboración con Puigdemont e o Goberno de Torra, e os sectores puristas que sitúan á Crida en derívaa «autonomista» con retórica «republicana».
O movemento impulsado por Puigdemont lonxe de unificar separou máis as augas secesionistas. Nin sequera a tortuosa traxectoria que seguen no Parlamento catalán, onde perderon unha trintena de votacións desde que o soberanismo quedou sen maioría absoluta polo empeño de Puigdemont e tres dos seus exconsejeros en non delegar o seu voto, fixo que o independentismo corrixa o seu rumbo.
Os acusados de rebelión piden as actas dos Consellos de Ministros dos anos 2017 e 2018
Os 18 líderes do desafío secesionista que se sentarán no banco dos acusados do Tribunal Supremo pediron á sala máis de 300 dilixencias de todo tipo para intentar demostrar que no outono do pasado en ano en Cataluña non se produciu un delito de rebelión, nin sequera de sedición. As probas reclamadas polo exvicepresidente Oriol Junqueras, a expresidenta do Parlamento catalán e o resto de procesados están, sobre todo, encamiñadas a probar que non houbo violencia nin feridos e que o Goberno e os diferentes servizos de seguridade e intelixencia do Estado xamais temeron que o intento secesionista derivase nun verdadeiro alzamento coa violencia necesaria para falar de rebelión ou cos tumultos indispensable para cualificar o procés de sedición.
A Sala do Penal, nos autos do pasado xoves nos que abriu o xuízo oral, rexeitou reabrir a instrución feita por Pablo Llarena para practicar estas dilixencias a fin de evitar dilacións indebidas. No entanto, o Supremo deixou aberta a porta a que durante o xuízo se poida aceptar parte desta vastísima batería de probas.
A defensa de Junqueras e do exconsejero de Exteriores Raül Romeva é a que con máis afán trata de demostrar que non houbo violencia. Reclama unha pericial médica con dous especialistas do Hospital de San Pau de Barcelona sobre as lesións que sufriron os policías e os gardas civís que actuaron o 1-O para evitar a votación. Esas feridas son, en parte, a xustificación que usou Llarena para defender que si houbo violencia, condición sine qua non para a rebelión. Os letrados dos exconsejeros de Interior , Traballo e Territorio (Joaquim Forn, Dolors Bassa e Josep Rull) piden multitude de informes para intentar demostrar que o Estado, ata moito tempo despois, nunca pensou que houbese unha rebelión. Queren, por exemplo, que o Ministerio de Defensa diga se houbo plans de «continxencia» pola celebración do referendo ou se se prepararon dispositivos para protexer as «instalacións críticas» neses días, algo que, ata onde se coñece, non sucedeu.
Estado de sitio
Os imputados aspiran a coñecer todas as actas do Consello de Ministros durante os anos 2017 e 2018 «nas que se debateu, ou mesmo proposto ao Congreso, a declaración do estado de sitio». Son varias as dilixencias no mesmo sentido, con diferente redacción, as que expuxeron, sabedores que o Executivo de Mariano Rajoy xamais se expuxo (nin debateu, que se saiba) esa posibilidade. E é que ese tema -segundo explican os especialistas- non é baladí, pois pode ser unha baza de peso para desmontar a acusación de rebelión e a necesidade da violencia para contemplar este tipo penal.
A tese dos procesados é que se houbese un levantamento de carácter máis ou menos violento activouse (ou canto menos estudado) a declaración de estado de sitio, xa que precisamente a lei orgánica dos estados de alarma, excepción e sitio no seu artigo 32 establece que se promulgará este último estado «cando se produza ou ameace producirse unha insurrección ou acto de forza contra a soberanía ou independencia de España, a súa integridade territorial ou o ordenamento constitucional, que non poida resolverse por outros medios».
Sempre co mesmo obxectivo de desmontar a acusación de rebelión, os procesados igualmente queren tratar de demostrar que o 1-O e o 20 e 21 de setembro do 2017 (asedio á Consellería de Economía durante o rexistro da Garda Civil) non houbo ningún tipo de danos, o que tamén desmentiría o carácter «tumultuario» requirido para a sedición. Por iso, piden ao Supremo que reclame ao Concello de Barcelona un informe «certificado» sobre os «danos ocasionados ao mobiliario urbano» causados na capital de catalá durante eses convulsos días. Nos recursos figuran ademais as peticións de que se faga pública a correspondencia completa que nos días máis tensos mantiveron os entón presidentes Mariano Rajoy e Carles Puigdemont e o exministro do Interior Juan Ignacio Zoido co exconsejero de Interior.