Os xornalistas agardaron durante horas na Universidade Camilo José Cela
14 sep 2018 . Actualizado ás 07:29 h.«Bos días. O último, por favor?». Soa a saúdo dominical na cola dunha panadería, pero é xoves e a quenda non dá acceso a comprar baguetes nin croissants, senón á consulta da tese doutoral de Pedro Sánchez, que onte se converteu nun dos obxectos máis desexados da política española. O sol loce espléndido no campus central da Universidade Camilo José Cela, situado en Villanueva de la Cañada, a uns 35 quilómetros de Madrid. E aínda que ata o vindeiro luns non darán comezo as clases do novo curso, o día está a ser atarefado. Así o recoñecen varios traballadores do centro. O primeiro, o garda de seguridade da garita de entrada, que antes de acabar de baixar a lúa do coche para solicitar permiso para acceder ao recinto xa intúe o motivo da visita. «Xornalista, verdade? Ao fondo da recta está a biblioteca, e alí mesmo ten sitio para aparcar o coche», di mentres pulsa o botón que levanta a barreira.
Cámaras e xornalistas
Ao redor dunha trintena de cámaras e xornalistas agardan na porta. Moitos levan horas apostados agardando a que as televisións ou as radios para as que traballan déanlles paso en directo. Os outros agardan a que chegue a súa quenda para examinar con lupa Innovacións da diplomacia económica española. Análise do sector público (2000-2012), o longo título escollido polo presidente do Goberno para a súa tese. As encargadas de regular a cola son tres amables e resolutivas bibliotecarias do centro, que do mesmo xeito que o garda da entrada, intúen á perfección os motivos da nosa visita. «Hai que encher esta ficha e xa che chamamos nós cando che toque», di unha delas. A hora, coincidindo coa da comida, axuda a que non haxa moita xente por diante, pero iso non quita que toque agardar.
Entre patacas fritas e avespas
A calor de Madrid aperta, pero xa non afoga, como fai un par de semanas. Axuda a combatelo unha das persoas que puxo a universidade para atender á prensa, que acode con botellos de auga fresca e unhas bolsas de patacas fritas, para que non caia mal no estómago. Alleos á tese de Sánchez, un grupo de operarios traballa con mimo puíndo os últimos detalles do campus antes da inauguración do curso. O céspede parece en mellor estado que o de moitos estadios de Primeira División, pero os xardineiros pasan a máquina para que luza aínda máis. As instalacións son espectaculares. Destacan media ducia de pistas de tenis de última xeración que xa lles gustaría a moitos clubs deportivos. A Camilo José Cela é un centro privado polo que cada ano pasan uns 3.500 alumnos. O prezo varía en función do grao, pero o curso pode exceder os 10.000 euros.
«Picoume unha avespa», lamenta unha xornalista mentres ensina o seu brazo inflamado. «Hai moitísimas», detalla. «Non será velutina? Eu son alérxico», advirte un cámara. «Pois afástache, que este ano veñen rabiosas», aconséllalle outro compañeiro. «Non podo, que entro en directo». Entre picaduras e patacas ao fin chega o momento de pasar. A encargada lembra que non se pode fotografar máis nada que a portada, e que non hai ningunha présa ata as 8 da tarde, hora de peche. Xusto nese instante, Sánchez comunica que accede a colgala en Internet, e as bibliotecarias respiran aliviadas.