Os 60 inmigrantes chegados no Open Arms a Barcelona proceden de 14 países

cristian reino BARCELONA / COLPISA

ESPAÑA

ALBERT GEA | reuters

A oenegué carga contra a UE e esixe que lle deixen salvar vidas no Mediterráneo

05 jul 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Cantando, contentos, dando grazas a España por darlles refuxio, cansos e desorientados e cunha nova vida por diante, chea de incertezas, iso si, de aí a súa preocupación. Así chegaron onte ao porto de Barcelona os 60 inmigrantes que o barco da oenegué española Proactiva Open Arms rescatou a 33 millas náuticas da costa de Libia e que Italia e Malta negáronse a acoller nos seus portos. Acababa para eles unha longa travesía que puido derivar en traxedia, como as 1.400 persoas que morreron este ano no Mediterráneo intentando fuxir do seu país para buscar unha vida mellor, pero que neste caso tivo un final feliz. Polo menos de momento.

Despois de catro días, o barco atracaba no porto barcelonés coas 60 persoas rescatadas en bo estado de saúde, xa que ningún necesitou ser hospitalizado. Son 50 homes, cinco mulleres e cinco menores, tres deles non acompañados. Os homes foron aloxados na residencia para deportistas Joaquín Blume, en Esplugas de Llobregat (Barcelona), que xestiona a secretaría catalá do deporte da Generalitat. No caso das mulleres, foron trasladadas a centros de Barcelona e Manresa, aínda que desde o Concello da Cidade Condal evitaron dar máis detalles, mentres que os tres menores que viaxaban sos están baixo tutela da Dirección Xeral de Atención á Infancia da Generalitat. O barco amarrou no porto de Barcelona cara ás once da mañá e tres horas despois o último dos rescatados descendía pola escalinata que lle daba acceso a Europa. É posible que non teña acabado aínda a súa longa viaxe. Todos eles teñen un permiso provisional de estancia legal en España de 30 días. No caso dos que desembarcaron do Aquarius en Valencia foron 45 días. Este permiso evitará aos inmigrantes ingresar no CIE e permitiralles iniciar os trámites para pedir asilo ou decidir se queren proseguir a súa viaxe, xa que algúns teñen familiares en Alemaña e outros países europeos. Son sesenta persoas de catorce nacionalidades distintas: oito palestinos, oito de Sudán do Sur, tres de Mali , cinco sirios, un de Burkina Faso, outro de Costa do Marfil, catro eritreos, oito exipcios, tres da República Centroafricana, dúas de Camerún, dous etíopes, seis libios, oito de Bangladés e un guineano. 

Colón saúda ao barco

O director da oenegué, Óscar Camps, expresou a súa «tristeza» porque o martes morreron 63 persoas e non puideron facer nada. «Levamos só 60 persoas, pero poderiamos ter salvado 300 máis», dixo. «Veñen de sufrir abusos, explotación, tortura, violacións e escravitude en Libia» asegurou. Camps cargou contra o Goberno italiano e as políticas migratorias da UE. «No mar non hai migrantes, hai navegantes e náufragos», dixo. «Queremos seguir salvando vidas», advertiu aos Gobernos europeos, como o italiano, que pechou os seus portos.

Auxiliados outros 70 de tres pateras

Salvamento Marítimo rescatou onte no Estreito a 70 inmigrantes que viaxaban a bordo de tres pateras e trasladounos ao porto de Tarifa (Cádiz). A primeira embarcación foi localizada a once millas ao sur de Barbate, con 45 persoas a bordo, 31 homes, dez mulleres e catro menores, todos eles de orixe subsahariana. Na mesma posición foi achada outra patera con 17 tripulantes, doce homes, catro mulleres e un menor. Por outra banda, a Salvamar Arcturus rescatou a oito menores de orixe magrebí dunha embarcación localizada seis millas ao suroeste de Punta Paloma , en Tarifa, tras recibir unha chamada de alerta do 112.

Ana Miranda: «Rescatámolos en terribles condicións, foi moi dramático»

C. P.

Tras dez días a bordo dos barcos Astral e Open Arms, a eurodiputada do BNG, Ana Miranda, desembarcou onte no porto de Barcelona, xunto á tripulación da oenexé e os 60 migrantes que rescataron nas augas libias o pasado 30 de xuño. Asegura que se lle encolleu a alma ao escoitar as historias persoais dalgúns deles: «Para eles chegar á balsa xa é chegar ó paraíso». 

-Tivo oportunidade de falar cos superviventes?

-Si. Sobre todo coas mulleres e un neno pequeno. Os recollemos dunha balsa en terribles condicións o día 30. É xente que chega sen nada. Nin pasaporte nin mochilas nin calzado.

-Contáronlle por que decidiron emprender a travesía?

-Si, son historias moi interesantes e terribles. Un mozo de Burkina Faso aínda tiña protuberancias feitas por un kalashnikov dos libios. Levaba ano e medio sen ver a luz do sol. Tamén coñecín a uns rapaces palestinos que saíron hai un ano de Gaza, atravesaron Exipto e estiveron trece días nunha praia libia sen comer esperando por una balsa. Sabendo que moitas non chegan a Europa. Para eles iso é unha lousa pero me dicían que chegar á bolsa era como chegar ó paraíso. Queren ter unha vida normal, coma todos.

-Para a UE son «migrantes económicos». Teñen esperanza de conseguir asilo?

-A maioría son casos de asilo porque recibiron torturas nos cárceres libios, foron sometidos a traballos forzados e escapan de guerras nos seus países.

- Foi fatigoso o traballo a bordo?

-Foi unha experiencia incrible ver o rescate. Recibimos a chamada o pasado domingo e fomos en auxilio. A garda costeira libia apareceu máis tarde, a dúas millas. Sempre hai un pouco de competición por chegar ó lugar. A bordo fixemos labores de limpeza. A comida e os medicamentos comezaron escasear porque o barco está pensado para desembarcar en portos cercanos, en Malta ou Italia. A asistencia médica foi a cargo dunha enfermeira e unha doutora. Teño que felicitar ós voluntarios pola súa implicación humana e psicolóxica.

- Este é o segundo desembarco en portos españois tralo peche de portas decretado por Italia. As chegadas á Península multiplícanse. Cre que é sostible a longo prazo?

-Esta non é a solución, é clarísimo. Trátase dunha situación excepcional e humanitaria. A solución ten que ser comunitaria porque isto irá en aumento.