O home normal volve á casa de saída

Pablo González
pablo gonzález REDACCIÓN / LA VOZ

ESPAÑA

Europa Press

Rajoy retoma a súa praza de rexistrador en Santa Pola, pondo o verdadeiro punto final á súa carreira política

21 jun 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

«I am so bored with it all...» [«Estou tan aburrido de todo...»]. Estas son na súa lingua materna as últimas palabras de Sir Winston Churchill antes de morrer, un home que, como Mariano Rajoy, salvando as distancias, foino case toda na política do seu país. Churchill viviu o seu retiro da política sumido nunha nostalxia permanente polo seu pasado, no que tivo que afrontar nada menos que dúas guerras mundiais, e nunca se acostumou á rutina do seu plácido retiro na costa mediterránea francesa. Onte, con todo, Rajoy chegou ao Rexistro da Propiedade número 1 da localidade alacantina de Santa Pola como alguén que se quitou un gran peso de amais .

A Rajoy, con 63 anos, as portas xiratorias da vida hanlle levado polo momento á casa de saída, á súa profesión orixinaria como rexistrador da propiedade, á que accedeu con só 24 anos como o profesional máis novo de España. «Os que o coñecemos non o vemos de gran home de negocios, nin sentando doutrina despois de ser presidente. Creo que falo por todos os seus amigos se digo que isto é o que agardabamos de Rajoy», di alguén do seu círculo de amizades, moi orgullosos de que o seu amigo expresidente converteuse finalmente nun modelo de como acabar con dignidade unha longa vida política. Habería que rebuscar moito na historia democrática española, pero, salvando tamén as distancias, o fundador de Izquierda Unida, Gerardo Iglesias , volveu ao seu posto de picador no pozo Polio de Asturias tras abandonar a vida política. «Traballar na mina non ten prezo. A mina é negra e moi dura. Non cambiou nada», dixo tras o seu primeiro día de volta á normalidade. 

«Volvo onde estaba»

«Retireime da política e volvo onde estaba. Non hai moito máis que dicir», explicou onte de forma prosaica o expresidente Rajoy aos numerosos medios que lle agardaban á porta do Rexistro, ao que xa había ir o día anterior para informarse das que van ser as súas funcións a partir de agora. Casualmente, a súa praza estivo ocupada de forma interina durante 28 anos por un amigo seu, o murciano Francisco Riquelme, outro dos que estaba «segurísimo» de que se reincorporaría ao seu posto e que conta con praza no próximo Rexistro de Orihuela. Mentres, o escano de Rajoy na bancada azul do Congreso permaneceu onte baleiro na primeira sesión de control ao novo Goberno de Sánchez.

Rajoy optou polo camiño contrario ao que seguiu José María Aznar cando o ungió co dedo sacro da dereita. «Mariano despediuse cunha elegancia que lle recoñecen ata os seus inimigos políticos», di un amigo, talvez facéndose eco dos eloxios que onte lle brindaron líderes políticos como Pablo Iglesias . Deixou o partido en mans da súa militancia, non distorsionará o proceso preferindo a un candidato, o pasado día 15 renunciou ao seu escano e, como escintileo final, optou por volver ao seu traballo primigenio, no que terá que pórse ao día, pois só exerceu entre 1979 e 1981 e noutro breve período posterior. En setembro de 1981 aparece a primeira referencia a Rajoy en La Voz de Galicia, nunha información sobre a lista de candidatos que ía presentar Alianza Popular ás primeiras eleccións autonómicas: «Mariano Rajoy Brey, rexistrador da propiedade». Tras os comicios converteríase no deputado máis novo naquel Parlamento húmido e frío improvisado no pazo de Xelmírez, e desde ese día a política ocuparía a súa vida nos 37 anos seguintes, salvo un breve impás entre 1987 e 1989, cando volveu exercer de rexistrador en Santa Pola. E foi precisamente outra moción de censura, a que sacou a Gerardo Fernández Albor da presidencia da Xunta e a ela da vicepresidencia, o que lle obrigou a retomar a súa profesión, pois naquela lexislatura non era deputado. No libro Trinta anos do parlamento de Galicia, Rajoy fai unha achega lembrando aqueles anos. E sobre aquela moción escribiu o seguinte, nun galego inédito: «Dinme de conta de que no Parlamento non gaña nunca quen ten razón, senón quen suma máis votos». 

Coche oficial

Si. Rajoy saíu onte do seu coche, aínda oficial e con vixilancia, como un home que soltou lastre e, lixeiro de equipaxe, agarda reencontrarse co normal. Agora o seu traballo está totalmente informatizado aínda que, despois de enfrontarse á peor crise económica e ao desafío secesionista catalán, é bastante improbable que perda os papeis. «Non estou nervioso -confesou aos xornalistas o día da súa estrea-, pero son moitos anos fose e moitos os que dediquei á vida política».

No Colexio de Rexistradores da Propiedade non ocultaban onte o seu entusiasmo por verse de súpeto no vórtice da actualidade. «Polo menos servirá para que a xente saiba o que facemos», dicía un portavoz, que explicaba que teñen a misión de dar seguridade xurídica a quen adquiren unha propiedade, pois son os rexistradores os que certifican que esa propiedade lles pertence. Forman parte dunha institución dependente do Ministerio de Xustiza, aínda que en realidade exercen como profesionais autónomos. Como adoitaba lembrar Rajoy nalgún debate parlamentario, gañará máis no seu novo posto que como presidente do Goberno. E poderá exercer ata os 70 anos se o desexa.

Todo este mundo dos rexistradores evoca inevitablemente a Bartleby o escribiente, o xenial relato de Herman Melville, en especial cando o narrador, un avogado, define o seu labor entre cartapacios de propiedades e hipotecas. «Aínda que pertenzo a unha profesión proverbialmente enérxica e ás veces nerviosa ata a turbulencia, xamais tolerei que esas inquietudes perturben a miña paz». Unha frase que podería ter subscrito o expresidente. 

«Creo que con isto Rajoy demostra que é moi humilde e que agora o que agarda é vivir unha vida tranquila coa súa familia», di un amigo, que relata como viu ao Rajoy de despois da moción de censura. «Talvez ao principio puido estar algo desubicado, mesmo triste. Pero sempre dixo que se iría da política cando o dixesen os militantes ou os electores, e se ha ir cun procedemento totalmente legal que asume, aínda que non lle guste. Pasou pouco tempo, pero creo que xa desconectou de todo iso».