Mentres Puigdemont esfolla en Bruxelas a margarida de se volve ou non volve a España, Cataluña segue empequenecéndose. É incrible que alguén que concorre a unhas eleccións poña en dúbida que vaia a cumprir o compromiso cos seus electores e tomar posesión da acta parlamentaria. Ou que os chantajee advertindo que só volverá se é elixido presidente. Ese é o seu particular sentido da democracia e da responsabilidade política. Ou, mellor, da irresponsabilidade. A de quen gobernou pendente exclusivamente da súa obsesión independentista, alleo á realidade dunha Cataluña menguante. A comunidade que chegou a ser exemplo e envexa no resto de España, que cos Xogos Olímpicos converteuse en referencia internacional, é hoxe unha sociedade empequenecida, na que o fulgor cultural e vangardista doutros tempos sucumbiu ante o ombliguismo dun nacionalismo aldeán, na que a tolerancia e o pluralismo ven sometidos á intransigencia dun sector do soberanismo que sinala co dedo acusador a quen non os acompañan na aventura, na que o dinamismo empresarial derivou nunha fuga de empresas que deixaron a Cataluña orfa de sector financeiro. E agora, ademais, entra en saldo vexetativo negativo, esa condición que parecía propia de comunidades avejentadas e sen futuro. Cataluña xa non é o que era. É o que deberán agradecerlle a Puigdemont o chantajista e compaña.