Primeiras noticias da CUP, que foron os últimos en chegar á campaña porque xogan cun regulamento propio e necesitaron uns días para enviar ao paro a todas as caras coñecidas (adeus, Eulàlia; adeus, Anna Gabriel) e sacar unha nova fornada de políticos antisistema. É como Operación Triunfo, pero en formato asembleario. O seu novo líder chámase Carles Riera e é un histórico dos que leva martilleando con que Catalonia is not Spain desde o ano da polca.
Onte entrou en escena con dúas mensaxes. Un para Junqueras e Rovira: súmanse á pinza de Puigdemont e non facilitarán a gobernabilidade da autonomía. Só investirán, mesmo se sumarán, a un Goberno que estea «comprometido coa república catalá desde o momento cero» e coa unilateralidade «como única vía». É dicir, un escenario moi parecido ao que expón a candidatura de JxCat, en cuxo programa se di textualmente que «estas eleccións son para restaurar a democracia, non para elixir un novo presidente», porque xa existe e chámase Carles Puigdemont.
Este anuncio ten varias posibles análises. O primeiro é que a CUP vaise facendo maior e baixou o seu limiar de esixencia. En apenas dous anos pasaron de enviar a Artur Mas á papeleira da historia, a confiar nos mesmos líderes que os traizoaron cando proclamaron a república, apagaron a luz e fóronse a casa, uns a agardar o burofax da Audiencia Nacional, e outros a preparar a maleta para fuxir a Bruxelas.
Se despois do 21D non vetan a Puigdemont, Rovira e Junqueras, como fixeron no 2015 con Mas , perderán toda a credibilidade.
A outra lectura é que se a CUP é consecuente coa súa promesa e non se apunta ao procesismo perpetuo (é dicir, a intentar vivir do conto adinfinitum ), a idea de ver a Arrimadas ou Iceta a cargo de a Generalitat empeza a non ser desatinada.
Porque o anuncio da CUP divide definitivamente ao independentismo en dúas metades: os que teñen algo que perder ou xa perderon demasiado, e os que aínda non pasaron pola Audiencia Nacional nin o cárcere de Estremera. Os primeiros confórmanse con volver a un escenario previo á tolemia iniciada por Mas no ano 2012, non pasar demasiados anos en prisión e deixar a independencia para mellor ocasión. Os outros, con Puigdemont á fronte, aínda viven na fantasía da república proclamada.
A segunda mensaxe de Carles Riera foi directamente á liña de flotación de Podemos. Acusou a Pablo Iglesias e Ada Colau de emprender «unha viraxe ao centro para apontoar o Estado en Cataluña». O voto dos comúns, por ser o menos identificado con ningún das dúas frontes, é o máis cobizado. E a CUP foi a primeira en intentar sacar rédito á foto de Pablo Iglesias nos festexos da Constitución, «coa monarquía, o Exército, a Garda Civil e a Conferencia Episcopal».
A pouco máis de ano e medio de que se convoquen as eleccións municipais, Pablo Iglesias está a deixarse moitas máis plumas en Cataluña do que imaxinaba. Cada vez enténdese mellor que prognosticaba a bóla de cristal de Carolina Bescansa e por que a purgaron.