Unha muller maltratada pide que se obrigue ao seu agresor a vivir con escolta

Efe BILBAO

ESPAÑA

Javier Zorrilla | Efe

«Tiven que oír que non dou o perfil de muller maltratada. É vergoñento», denuncia a bilbaína Ziortza Linares, que teme pola súa seguridade e a dos seus tres fillos

19 novs 2017 . Actualizado ás 11:21 h.

Ziortza Linares, unha bilbaína de 39 anos que durante 21 foi maltratada, asegurou que teme pola súa seguridade e a dos seus tres fillos e dixo que sólo se o pai dos seus nenos fose obrigado a vivir «con escolta», baixo vixilancia permanente, garantiríase a integridade física da súa familia.

Esta biscaíña mostrou a súa impotencia ao ver como o home que aínda é o seu marido veu vulnerando en «numerosas» ocasións a prohibición de achegarse a ela a menos de 500 metros que lle foi imposta no 2015. Tras estas infraccións, o agresor foi condenado o pasado mes de xullo a portar de forma permanente unha pulseira con localizador e un segundo dispositivo con GPS, un sistema de aviso que en ocasións falla por cuestións tan sinxelas como problemas de cobertura ou unha batería esgotada.

«Hai que confiar en que el cumpra coa súa obrigación de non separase do seu dispositivo, telo cargado.... Cando por algunha razón non pode ser localizado, a Policía chámame e, se estou en casa, non podo saír; e se estou fóra, acompáñame unha patrulla», explica. «Ao final, a vítima, que en principio era eu, paso a ser de cara á sociedade un pouco a infractora, porque ao final a que vai pola rúa acompañada por unha patrulla uniformada son eu», quéixase.

Segundo relata, desde que denunciou ao seu agresor, o seu marido haa perseguido pola rúa co seu coche, ameazouna de morte en varias ocasións e espertado de madrugada aporreando o timbre da súa porta para atemorizala. Nunha situación de ameaza que foi cualificada pola Policía como de «risco alto», Ziortza é consciente de que «o seguinte paso» que prevé para un caso como o seu o actual sistema de protección é a asignación dun escolta que a acompañe as 24 horas do día.

«Un escolta? Si, pero para el. Se el está controlado as 24 horas, eu podería facer a miña vida sen necesidade de chamar a ningún sitio para indicar se vou traballar, á 'ikastola' dos meus fillos, ao pediatra... Eu non teño que dar contas a ninguén da miña vida, non son unha delincuente», defende. «Eu non quero ser un número. Non quero ser nin vítima 30, nin 47, nin 80. Se este señor nalgún momento faime algo, o que si pido é que haxa responsabilidades penais, pero non sólo para el, senón morais, subsidiarias», reclama.

En calquera caso, esta muller teme tamén pola vida dos seus fillos, que teñen entre 3 e 10 anos de idade, sobre todo se pasan tempo a soas co seu pai. «Chegamos a un acordo para que el estivese cos nenos domingos alternos e pasáseme unha pensión. Pero desde decembro do 2015 sólo lles recolleu catro domingos e pasoume un mes de pensión non íntegra», destaca. «E quen me di a min que non fará nada aos seus fillos? Unha persoa condenada por malos tratos, sexa home ou muller, non debería estar cos seus fillos sen vixilancia, ata que se demostre que é unha persoa asentada, equilibrada, integrada na sociedade», mantén.

Dúas décadas de malos tratos

Durante as dúas décadas de convivencia co seu marido, Ziortza non sufriu agresións físicas graves, aínda que si foi vítima de insultos, ameazas e outros tratos vejatorios como balonazos, empuxóns e escupitajos. «Foime quitando as miñas liberdades, a miña opinión, a miña forma de vida, afastándome da miña familia... Foime anulando aos poucos. Ao principio, todo foi moi sutil, de maneira que fun acostumándome a ese trato», conta esta muller, que viu como un fogar marcado polos malos tratos facía tamén madeixa nos seus fillos. «Un día despois de comer, o meu fillo de cinco anos díxome: 'Recolle isto, que é para o que estás'. A un neno de cinco anos iso non lle sae. Nese momento séntesche fracasadísima como muller e como nai», apunta.

Esta muller chegou mesmo a lamentar atreverse a denunciar ao seu agresor. «Despois do que estou a pasar, penso que, se non o denunciou e seguise con el, tería mesmo algún día bo», mantén. «Agora teño días bos, pero sempre que estou acompañada. Ao final teño a miña vida modificada e a de todo a miña contorna, que se acostumou ao GPS pitando, ás patrullas vindo, a que teñan que acompañar ao garaxe... Non se pode vivir así», subliña.

Ziortza bota en falta un menor gasto en publicidade por parte das institucións e máis recursos reais de apoio ás mulleres maltratadas e formación de xuíces, asistentas sociais, psicólogos e outros profesionais implicados na súa atención. «Tiven que oír que non dou o perfil de muller maltratada. É vergoñento. Que perfil ten unha muller maltratada?», pregúntase.