A decisión da xuíza Lamela é dura; moi dura. Talvez teña aspectos discutibles, como dar por feito o delito de malversación, cando non hai datos das cantidades malversadas nin información sobre de onde saíron. Tamén é discutible o delito de rebelión, que en opinión de notables xuristas é difícil de soster. Sen dúbida, non llo aceptarán os xuíces belgas para Puigdemont, porque en Bélxica non existe ese delito. A pesar de todo, é a decisión da Xustiza e, dura ou discutible, hai que aceptala. Non será este escribidor quen lla poña en dúbida. E é seguro que moitos millóns de españois, e mesmo de cataláns, terán aplaudido, porque están fartos de que os conselleiros que esta noite durmiron en prisión síganse presentando como gobernantes lexítimos de Cataluña despois de ter violado e desobedecido todas as leis do Estado.
Eu súmome a esa maioría imaxinaria. E póñome a tremer ante o camiño que abriu o Concello de Barcelona, que segue na equidistancia que distingue á alcaldesa Colau: por unha banda rexeita que Cataluña sexa unha república independente, pero por outra acepta a moción de ERC e recoñece como lexítimo ao Goberno cesado en función dunha interpretación laxa do artigo 155. Non hai que ser profeta para adiviñar que centos de corporacións catalás, talvez as 700 que acoden coa súa vara ás concentracións, fagan o mesmo e atopémonos con que todas proclaman a lexitimidade do Goberno destituído. O Goberno español quedaría como un Goberno usurpador. Talvez aquí empezaría a resistencia que ata agora non deu sinais de vida.
Pero hai unha perspectiva peor aínda: todos eses señores que ingresaron no cárcere seguen sendo elixibles. Por moitas medidas cautelares que lles impoñan, a eles e ao escapado Puigdemont non hai ningunha medida cautelar que os poida inhabilitar. A inhabilitación só se pode decidir por condena. E aínda que estean no cárcere poden ser candidatos. E saír elixidos, como xa lle ocorreu hai anos a un preso de ETA. O noso Código Penal de 1995, que Juan Alberto Belloch cualificou como «o Código Penal da democracia», non tivo esa previsión.
Os independentistas sábeno. Os demócratas que asinaron o pacto do 155 parece que non. E, se as enquisas se confirman, podemos ver aos encarcerados non só sentados nos seus escanos, senón ocupando despachos da Generalitat. Pode ser a broma do século. Temos unhas leis que parecen feitas para o inimigo. Por esas leis e a imprevisión que as acompaña, talvez asistamos ao espectáculo de volver cesar a un Goberno autónomo, e agora por sentenza xudicial. Magnífico panorama.