Estraños compañeiros de viaxe

Francisco Espiñeira Fandiño
FRANCISCO ESPIÑEIRA REDACCIÓN / LA VOZ

ESPAÑA

Maduro, Assange e os ultradereitistas Farage e Le Pen lideran o escaso respaldo internacional á independencia catalá, a pesar dos esforzos da Generalitat

17 oct 2017 . Actualizado ás 08:12 h.

De pouco servíronlle a Carles Puigdemont os 39,6 millóns que a Generalitat orzou para o 2017 no mantemento das súas embaixadas por medio mundo. Tampouco se traduciron nun incremento de apoio internacional as viaxes do conselleiro de Asuntos Exteriores, o excomunista Raúl Romeva, por medio mundo en busca de recoñecemento á aventura secesionista que Junts pel Si e a CUP protagonizan en Cataluña.

Así, a nómina de apoios foráneos ao desafío independentista catalán non pode presumir de demasiado fuste político. Os compañeiros de viaxe dos secesionistas son algúns dos máis repudiados na escena política internacional: destacados dirixentes da ultradereita, como o inglés Nigel Farage, presidentes pouco respectuosos cos dereitos humanos, como Nicolás Maduro, ou sospeitosos de cooperar con Vladimir Putin en calquera manobra destinada a desestabilizar ás democracias occidentais, como Julian Assange, talvez o máis activo na promoción das iniciativas da Generalitat tras recibir a fundación para a que traballa un contrato de 60.000 euros outorgado a dedo polo Goberno catalán.

O último deses pouco desexables aliados internacionais que se sumou á causa é o finlandés Jussi Alla-ho, un polémico eurodeputado que lidera o á máis radical do partido de ultradereita do país nórdico e que atesoura no seu expediente xudicial varias condenas, entre elas una por xenofobia . Tamén está considerado un supremacista branco que considera que as versións do Holocausto nazi son esaxeradas. Declarou que as mulleres políticas do seu país merecían ser violadas e chegou a acusar a Mahoma de ser un pedófilo, entre outros exabruptos.

Non moito máis moderado é o holandés Geert Wilders, un islamófobo que viaxa sempre con chaleco antibalas polas numerosas ameazas de morte que recibiu polas súas manifestacións contra os musulmáns.

A ultradereitista Fronte Nacional francés, de Marine Le Pen, tamén se situou inicialmente a favor da independencia catalá, apoiando todas as iniciativas a favor dos secesionistas no Parlamento Europeo. A postura de Le Pen ten máis que ver con todo o que significa rachar a Unión Europea que co apoio aos independentistas, xa que Francia podería afrontar un problema similar ao catalán en rexións como Córsega ou mesmo a Bretaña, que contan con movementos secesionistas activos.

Odio ao proxecto europeo

Tamén o odio ao proxecto común europeo é o que impulsa a Nigel Farage a decantarse por promocionar a secesión de Cataluña, igual que outros líderes da ultradereita europea como o austríaco Heinz Christian Strache, que podería entrar no Goberno da man do mozo Stefan Kurz; ou o teutón Jens Eckleben, de Alternativa por Alemaña . Outro apoio de ideoloxía similar chega do partido independentista da rexión belga de Flandes, Vlaams Belang, considerado como un grupo racista, xenófobo e homófobo. O seu portavoz, Bart Laeremans, converteuse nun activo propagandista dos secesionistas, talvez pensando en aplicar un modelo similar para Bélxica.

Desde o outro lado do espectro ideolóxico, a extrema esquerda, Cataluña atopou o incondicional respaldo de Nicolás Maduro, talvez como modo de pagar as visitas da deputada da CUP Anna Gabriel a Venezuela para apoiar ao seu réxime, así como tamén en sintonía cos seus principais aliados en España: Podemos, as mareas e Izquierda Unida, entre outros.

Algunhas fontes sitúan tamén entre os apoios dos independentistas cataláns ao presidente ruso, Vladimir Putin, algúns de cuxos medios máis próximos situáronse claramente a favor das teses de Puigdemont e os seus. Algúns analistas consideran que Rusia, ademais do seu esforzo por dinamitar a Unión Europea, entende que o desafío catalán pode avalar o papel do seu Goberno en Ucraína

Os raelianos e Koffi Annan

Á marxe dese puñado de estadistas internacionais, Puigdemont tamén conseguiu unha declaración de apoio do presidente do Movemento Raeliano, unha seita de triste recordo que proclama que os terráqueos non estamos sos no universo.

E oito premios nobel da paz, entre eles Rigoberta Menchú e Adolfo Pérez Esquivel, tamén asinaron un manifesto de máis dun centenar de personalidades esixindo unha saída dialogada. Esa postura tamén é apoiada polo exsecretario xeral da ONU Koffi Annan.

Alemaña pide unha solución no marco constitucional e Manuel Valls ve a Cataluña «nunha rúa sen saída»

Aínda que Carles Puigdemont na súa resposta de onte ao requirimento do presidente do Goberno, Mariano Rajoy, lembráballe que a Generalitat suspendera a declaración unilateral de independencia «atendendo á petición de numerosas persoas e entidades internacionais, españolas e catalás», o certo é que ese respaldo internacional a unha Cataluña fóra de España segue sen aparecer.

Onte, o pau chegou do ex primeiro ministro francés Manuel Valls, cuxa familia é orixinaria de Barcelona, que negou a posibilidade dunha mediación europea. «A independencia en Cataluña é unha rúa sen saída que non conta con respaldo internacional», dixo antes de lembrar que a comunidade autónoma «ten moito que perder nesta historia, como a autonomía, as empresas e a convivencia».

«A idea mesma de independencia de Cataluña é contraria á identidade catalá e a identidade catalá consiste en ser catalán, español e europeo e se quítase unha desas partes xa non hai Cataluña», sentenciou.

Tamén contundente mostrouse o ministro de Asuntos Exteriores alemán, Sigmar Gabriel, que onte asegurou que calquera solución ao desafío secesionista da Generalitat «debe afrontarse no marco da Constitución española».

Gabriel quixo precisar unhas declaracións efectuadas antes do inicio dun cume comunitario en Luxemburgo , onde explicara que «estamos moi contentos de que agora haxa marxe de manobra, porque agora todos poden negociar -e agardamos que queiran facelo- e rebaixar as tensións». O ministro de Asuntos Exteriores alemán recalcou que calquera esixencia dos separatistas debe pasar polo respecto ao marco legal vixente en España.

Suíza asegura que «agora non se dan» as condicións para facilitar unha mediación

Unha das versións difundidas desde a Generalitat sobre as causas da suspensión da declaración unilateral de independencia a pasada semana era que se produciu un forte movemento de presión internacional en favor dunha mediación. A contorna de Jordi Turull, un dos homes fortes de Carles Puigdemont na Generalitat, filtrou de inmediato que Suíza era un dos países que podería impulsar o diálogo entre Cataluña e España. O Goberno suízo recalcou onte de forma oficial que as aspiracións independentistas de Cataluña son un asunto interno de España que deben abordarse dentro do ordenamento constitucional e que as condicións para unha hipotética facilitación dun diálogo entre as dúas partes non se dan de momento.

O Ministerio de Asuntos Exteriores suízo respondeu así a Efe por mor dun artigo publicado polo diario Blick que cita ao presidente da Generalitat, Carles Puigdemont, afirmando que «Cataluña está decidida e sinceramente disposta a un diálogo con Madrid no caso de que o Goberno suízo aceptase unha mediación». A diplomacia suíza «tomou nota dos últimos acontecementos en Cataluña», indicou o portavoz de Exteriores, Pierre-Alain Eltschinger.

Subliñou que «as aspiracións independentistas de Cataluña son un asunto interno de España que se deben abordar dentro do ordenamento constitucional español» e que «Suíza respecta plenamente a soberanía de España».

O portavoz precisou que en calquera caso «unha facilitación» no caso catalán «só pode darse se ambas as partes a solicitan». «Polo momento as condicións para unha facilitación non se dan», afirmou