Feijoo encadea a súa cuarta maioría e Galicia volve ao tripartidismo cun BNG reforzado

Pablo González
pablo gonzález REDACCIÓN / LA VOZ

ELECCIÓNS 2020

PACO RODRÍGUEZ

O PSOE queda no seu chan con 15 escanos e o espazo liderado por Podemos desaparece

13 jul 2020 . Actualizado ás 11:58 h.

Alberto Núñez Feijoo conseguiu igualar o rexistro de maiorías absolutas do patriarca político do PPdeG, Manuel Fraga, ao lograr encadear a cuarta vitoria podendo superar nun os 41 deputados que logrou no 2016 aínda que, co 99,8 % escrutado, ese escano de Pontevedra está en disputa co PSOE por unha diferenza moi estreita que se dilucida nas mesas electorais de Sanxenxo e que podería saldarse definitivamente a favor dos populares co reconto do voto emigrante. O PPdeG renovou a súa maioría nun contexto político máis complexo e disgregado, coa práctica desaparición destas maiorías do escenario político español, e no medio dunha gran incerteza pola pandemia e o brote da Mariña, que centrou a segunda metade da campaña.

Nun contexto aparentemente movedizo sen datos nin precedentes para a análise dos comportamentos electorais, onde era prudente non descartar sorpresas pola situación anómala que se vive no país, nin sequera a participación resentiuse demasiado (como si sucedeu nas municipais francesas), pois apenas baixou catro puntos con respecto ao 2016. O PPdeG segue sendo a referencia única para o centrodereita galego, pois as dúas formacións que á súa esquerda e á súa dereita (Cidadáns e Vox) poderían facerlle dano, como sucede no resto de España, só conseguiron provocar uns rasguños intranscendentes na candidatura de Feijoo, contrariamente ao que lle sucede ao PP estatal.

Así que o único cambio relevante no mapa político galego é que se retornou ao tripartidismo clásico, ao afundirse a candidatura de Antón Gómez-Reino de Galicia en Común, cunha fuga de votos progresistas que alimentaron o espectacular crecemento do BNG, cunha campaña presidencialista e en positivo da candidata Ana Pontón, que puxo á súa formación por amais dos rexistros da idade dourada de Xosé Manuel Beiras a finais dos noventa, con 19 escanos fronte aos 18 de entón, que converte á cabeza de lista nacionalista en líder da oposición. E fíxoo sumando 13 actas ás 6 que conseguiu no 2016, despois dunha longa travesía no deserto que hai que rastrexar na escisión do nacionalismo na asemblea de Amio no 2012 e no auxe da alianza entre o nacionalismo de Anova coas esquerdas estatais. A candidatura impulsada por Podemos non logrou acadar o 5 % dos votos, necesario para entrar na repartición de escanos nas provincias da Coruña e Pontevedra, as únicas onde tiñan opcións. As continuas divisións no denominado espazo rupturista remataron pasándolle factura. E iso tamén converte a Galicia en sitio distinto na correlación de forzas.

 

O fracaso socialista

A contrapartida deste excepcional crecemento do nacionalismo de esquerdas é o afundimento das expectativas do PSOE, cunha candidatura de Gonzalo Caballero que non soubo aproveitar o vento de cola de ter un Goberno da súa cor en Madrid e das tendencias de cambio estatais, que se reflectiron nas xerais de abril do ano pasado, cando os socialistas superaron por primeira vez ao PP en número de votos. A falta do que suceda co deputado en disputa co PP en Pontevedra, o PSOE mantense no seu chan político dos 14 escanos que logrou fai catro anos e nin sequera vai conseguir liderar a oposición fronte a un Feijoo reforzado. Isto abrirá sin duda un debate no socialismo galego sobre o liderado e a estratexia política ante un fracaso político sen paliativos.

Parece que os electores, ante o escenario económico incerto que se aveciña, preferiron volver ao escenario anterior á crise do 2008, cun Parlamento no que só haberá tres voces e un Goberno do PP coas mans libres para a xestión da crise.