A manta, o prezo e Barrabás

Fernando Ónega
Fernando Ónega 10N, As CONSECUENCIAS

ELECCIÓNS 2020

Mariscal

15 novs 2019 . Actualizado ás 08:58 h.

Isto da política territorial, sobre todo pensando en Cataluña, é como as mantas pequenas para unha persoa corpulenta: se quere ter os ombros quentes, a manta non lle cobre os pés. E se quere ter quentes os pés, ten que deixar os ombros descubertos. Total, que non pode durmir estirada. Na política ocorre o mesmo. A manta non dá para todo o territorio. Se un partido quere gañar o voto españolista, o primeiro que fai é endurecer o discurso contra o independentismo. E entón o independentismo ponse na súa contra.

De feito, ocorreulle a Pedro Sánchez. Sabedor de que tiña unha imaxe de debilidade ante os Torra e compaña, na última campaña electoral tratou de combatela con dureza similar á do PP e Cidadáns. Prometeu volver reformar o Código Penal para considerar delito a convocatoria dun referendo ilegal. Aprobou un decreto-lei para combater a república dixital catalá. Anunciou unha normativa para acabar co sectarismo en TV3 . E contra a manipulación educativa comprometeuse a crear unha nova materia obrigatoria de formación en valores cívicos e constitucionais.

Agora os independentistas de Esquerra Republicana -dos de Torra nin falamos- quérenllo facer pagar. O PSOE pídelles a abstención na investidura e eles -Pere Aragonès, Gabriel Rufián- botan man desta memoria histórica e dinlle: «Ti non es o noso Pedro, que nolo cambiaron». E así fan provisión de agravios, que é a súa especialidade, inclúen no relato a sentenza do Supremo, e lanzan o seu propio veredicto: ante unha actitude tan represiva e baseada na vía xudicial, non podemos apoiar á coalición. Saben que o seu partido é esencial para a investidura e iso dálles unha enorme forza de resistencia que empezaron a utilizar. Se llo propoñen, poden cargarse o abrazo de Iglesias e Sánchez, o cal coincidiría co obxectivo da CUP no Congreso: facer que España sexa ingobernable.

Fronte a iso, Sánchez ten un argumento: os dous partidos coaligados son os únicos que propugnan o diálogo. Os demais andan no 155, na Lei de Seguridade Nacional ou, como Vox, na detención de Torra. Elixan vostedes, vénlles dicir. Non se fíe, presidente. Confíe de momento en que se está empezando a negociar e ninguén se entrega ao primeiro intento. Estes acordos acádanse no último segundo, despois de intentar arrincar todo o posible. Pero ao independentismo gústalle unha España así, sen Goberno ou pouco Goberno. E agora está no fundamentalismo que tanto ten de irracional. Pilatos quería liberar a Cristo e, para xustificarse, preguntou aos xudeus se querían a Jesús ou a Barrabás, e os xudeus quixeron a Barrabás.