O pacto obrigaría a Sánchez a ampliar as vicepresidencias e prescindir de ministros

Juan María Capeáns Garrido
Juan Capeáns SANTIAGO / LA VOZ

ELECCIÓNS 2020

La ministra de Economía en funciones, Nadia Calviño
A ministra de Economía en funcións, Nadia Calviño OLIVIER HOSLET | efe

O presidente encargaría a xestión política a Iglesias e delegaría a área económica en Calviño

13 novs 2019 . Actualizado ás 12:28 h.

Aínda sobran ocos para cadeiras nobres —que non cadeiras de brazos— na mesa ovalada de Moncloa na que se celebran os venres os Consellos de Ministros, así que se o acordo selado entre Pedro Sánchez e Pablo Iglesias calla, o problema non será de espazo físico, senón de química. Desde a primeira lexislatura de Adolfo Suárez, con dous vicepresidentes e 21 titulares de carteiras baixo sospeita polas constantes filtracións, os Gobernos monocolores fóronse reducindo ata acadar a mínima expresión con José María Aznar, que iniciou o seu mandato con dous segundos (Álvarez Cascos e Rato ) e doce ministros.

O formato que se intúe na nova coalición PSOE-Podemos achegaríase ao que deseñou Rodríguez Zapatero no 2010, cando, recoñecida a crise, apostou por reforzar as áreas de política (Rubalcaba) e territorio (Chaves) coa vicepresidencia económica de Elena Salgado. O anuncio realizado por Sánchez no debate electoral sobre o ascenso a ese nivel de Nadia Calviño parece que ía nesa liña, e é compatible coa única asignación que deslizou a contorna de Podemos cando se convocou onte a roda no Congreso, e é que Pablo Iglesias será vicepresidente.

A ausencia na firma de Carmen Calvo, actual vicepresidenta en funcións, espertou as especulacións, xa que foi ela a que liderou as fracasadas negociacións despois da cita de abril en representación dos socialistas. O seu interlocutor entón foi Pablo Echenique, que si estivo nas reunións das horas previas ao sentido abrazo pero que se apartou do tiro de cámara, do mesmo xeito que Juan Carlos Monedero .

A elección dos adláteres que si figuraron pola formación morada atendeu á representación satelital de Podemos, aínda que os seus nomes soaron con intensidade o pasado verán a medida que uns e outros se cruzaban wasaps e mensaxes de Telegram. Estaba, por suposto, a portavoz Irene Montero, á que tamén se lle adxudicou unha vicepresidencia social cando se expuxo o veto a Iglesias ; o coordinador de Izquierda Unida, Alberto Garzón; ou a galega Yolanda Díaz, que a dirección promove como ministra de Industria. Na foto, ademais dos socialistas Rafael Simancas, Adriana Lastra e o xefe de gabinete presidencial, Iván Redondo, tamén se asomaron Juan López de Uralde (Equo), que Iglesias colocaría encantado en Transición Ecolóxica no canto de Teresa Ribeira; ou Jaume Asens (En Comú Podem), ao que se lle tivo que atragantar o punto 9 do acordo, referido a unha solución constitucional para Cataluña.

Outros nomes que Podemos ha ir aireando nos últimos meses foron o da xuíza en excedencia Victoria Rosell ou o de Rafa Mayoral, que resiste na cada vez máis estreita cúpula morada.

A combinación é extensa, porque durante as pasadas negociacións fixéronse propostas para entrar na Moncloa cunha vicepresidencia social e tres ministerios máis que bailaron sen éxito entre Traballo, Sanidade e Consumo, Vivenda, Transición Ecolóxica, Ciencia e Innovación, Cultura e ata un departamento que axuntaba Agricultura, Pesca e España Baleirada.

Con todas as posibilidades abertas de novo son poucos os ministros socialistas que poden durmir tranquilos polo desembarco de Podemos: José Luis Ábalos (Fomento) e María Jesús Montero (Facenda) son intocables, e carteiras como Xustiza, Interior ou Defensa caerán con seguridade ao lado socialista, pero son susceptibles de cambios nos seus titulares ou de fusións.