Rivera dimite como presidente de Cs, renuncia á súa acta e abandona a vida política
ELECCIÓNS 2020
O 10N cóbrase a súa primeira peza tras un derrubamento de 47 deputados en só seis meses que só ten unha explicación nas súas desmedidas présas por chegar á Moncloa
11 novs 2019 . Actualizado ás 21:53 h.Albert Rivera presentou este luns a súa dimisión como presidente de Cidadáns , a renuncia á acta de deputado que lle correspondería para a seguinte lexislatura e o seu abandono da vida política.
«Vou ser mellor pai, mellor fillo e mellor parella», comentou na súa comparecencia na sede do partido entre as bágoas de Inés Arrimadas, Begoña Villacís e outros membros da executiva. A eles adiantoulles uns instantes antes que «asumiría responsabilidades» por uns resultados nefastos imposibles de dixerir de calquera outra xeito que non sexa a súa saída, xa que a formación laranxa se derrubou desde os 57 escanos aos 10, unha caída do 82,5%. Para facerse á idea do despeñamiento, en Cataluña pasou de ser a forza máis votada á oitava posición en menos de dous anos.
O ata agora presidente de Cidadáns trazou un paralelismo cos bancos deportivos: «Os éxitos son de todos, pero os fracasos do líder. Sexa xusto ou inxusto, é o responsable. Na miña casa ensináronme os meus pais, nas aulas os profesores e nas augas os adestradores», dixo, lembrando o seu pasado como xogador de waterpolo .
Case da noite ao día, Rivera pasou de ser un avogado dunha entidade financeira que no seu tempo libre xogaba ao waterpolo a converterse nun dos principais líderes políticos do país grazas ao éxito do seu discurso contra o independentismo catalán. Pero se o seu ascenso foi meteórico, o seu derrubamento foi aínda máis acusado. Unha auténtica caída libre.
A primeira, e salvo sorpresa única vítima que depararán as eleccións do 10N chega tras dous torpes erros estratéxicos coa mesma natureza: a súa excesiva présa por chegar á Moncloa.
«Non podemos dividir aos españois entre vermellos e azuis», asegurou na súa comparecencia de onte na que anunciou a súa saída. Con todo quedou constatado que os cidadáns españois fixéronlle pagar o pato do bloqueo político. Co cordón sanitario que levantou sobre o PSOE tras o 28A, Rivera, que presumiu ata os últimos días de liderar unha forza de centro capaz de tender pontes a esquerda e dereita, na práctica estábase aliñando cos azuis. Todas as enquisas reflectían que tanto os seus votantes como a gran maioría de españois contemplaba un acordo de coalición entre o PSOE e Cs como a opción menos mala para o país. Rivera, movido pola súa ambición de destronar a Casado como líder no centrodereita, descartouno por completo. Ata se negou en tres ocasiones a reunirse co presidente do Goberno para explorar un acordo. Ademais de laminar boa parte da súa autoproclamada imaxe de home de Estado, o seu tozudez xerou a primeira gran crise dentro do partido que se saldou coa saída dos críticos. Non había outra solución posible nunha formación cun hiperliderazgo tan destacado. O erro foi maiúsculo. En só seis meses pasou de estar a 9 escanos do PP aos 78 actuais, uns pésimos resultados nos que tamén influíron unha campaña á desesperada, co seu cachorro e o seu anaco de lastro no debate.
Tampouco fai falta remontarse moito no tempo para atopar o seu outro gran erro estratéxico. En maio do 2018 Rivera rozou a Moncloa coa xema dos dedos, pero só nas enquisas. O momento político no que se fraguou a moción de censura de Sánchez outorgáballe a Cs un grandísimo incremento na intención de voto. De feito, foi Rivera o que acabou con Rajoy ao meter o medo no corpo a un decisivo PNV ao asegurar que forzaría unha moción instrumental para chamar a urnas. Pero acabando con Rajoy deu ás a Sánchez, que por entón non tiña nin escano no Congreso. Outra vez as présas. O certo é que tampouco se dilatou moito en renunciar aos seus cargos tras o 10N.
