Interesábame o segundo debate por moitas razóns: porque, como dicía a súa publicidade, era o decisivo; polo formato e as preguntas dos presentadores, que garantían maior axilidade; por saber se os candidatos tiñan algo novo que dicir, e por ver como reaccionaban todos contra Rivera, porque en política gañar un día reclama desquite inmediato. Eran touros xa toureados, pero Casado saía ao rodo encabuxado polos focos que lle arrebatou Rivera; Iglesias , coa decepción de que Sánchez non lle prometeu entrar no seu goberno; Rivera, obrigado a non malgastar o capital gañado, e Sánchez, armado co seu detector de verdades, porque o seu mellor defensa é desmentir datos falsos. E onte á noite volveron abundar. Casado e Sánchez non coinciden nin nas estatísticas.
Primeiras impresións: o formato e os presentadores triunfaron. Formalmente, o debate foi vivo, pero tan desencorsetado que os seus protagonistas tendían a amontoarse e perdíase o fío argumental. Rivera buscou desesperadamente atopar o oco que lle dese protagonismo. Cataluña e os supostos pactos o emponzoñan todo e cóanse en todos os temas, aínda que se fale de emprego. Todos queren ser abandeirados da política social e das pensións. Diferéncialles a política fiscal e enfróntaos a atribución de méritos e de causas das desgrazas.
Balance global: tratáronse todos os temas que están na discusión pública. Un analista conservador podería dicir que eran asuntos nos que a esquerda se sentía máis cómoda, sobre todo polos patinazos de candidatos do PP en campaña, pero sería unha versión parcial. Sánchez e Iglesias achacan a Casado e Rivera as posicións ideolóxicas de Vox . Seguíronse vendo os dous bloques que tomarán forma tras as eleccións. Dada a variedade de temas, conseguiuse ver algunha novidade, pero os candidatos teñen unha tendencia irrefreable a mesturalo todo; por exemplo, inmigración e equiparación salarial da policía, e iso creou sensación de barullo. E seguiu faltando algo substancial: o cambio de modelo produtivo. Esa gran meta non existe en España, goberne quen goberne.
Preocúpame o futuro: nin un asomo de pacto de estado en ningún tema. Repróchelos entre PSOE e PP polas súas responsabilidades nos fracasos históricos abren camiño aos novos partidos e témome que dean aire a Vox . E na valoración persoal, vin a un Sánchez máis seguro que en TVE , pero sen sobresaír; a un Casado que aprendeu dos seus erros; a un Rivera que estivo a piques de perder o liderado pola súa inquedanza, e a un Iglesias que soubo ser o máis concreto e loitou por ser a voz da mesura e a sensatez, aínda que sexa o máis utópico. Onte á noite gañou a esquerda.
