O presidente de Monbus, Raúl López, anuncia que xa ten a concesión entre o Prat e Barcelona e está pendente doutras dúas
01 may 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Raúl López López (Sarria, 22 de agosto de 1950) é un galego orgulloso de selo, e exerce. Non é de si ou de non, aproxímase máis ao depende . O presidente do grupo Monbus ten a arte de desenmarañar unha discusión áspera.
-Canto factura o seu grupo?
-Son moitas empresas... as UTE [unións temporais de empresas], nas que nunhas temos maioría, e noutras non; unhas consolidan e outras non... Uns 140 millóns de euros.
-E persoal?
-Pasa de mil traballadores, e coas adxudicacións que poremos en marcha este ano chegaremos a preto dos 2.000.
-Novas adxudicacións?
-O 15 de xullo poremos en marcha en Cataluña o Aerobus, unha concesión estrela do Prat á cidade de Barcelona. Co aeroporto ao 100 % move uns 20.000 viaxeiros ao día. É a primeira vez que nola outorgan. Antes eran uns concesionarios da terra, e agora somos da terra galega. En Cataluña temos dúas concesións máis pendentes.
-Como un galego se fai forte en Cataluña? Fala catalán na intimidade?
-Desde o ano setenta viaxamos a Cataluña, onde había moito emigrante galego. Entroume a espiral cando vin que había vida, riqueza e a súa mentalidade europea. O do catalán na intimidade... O empresario tense que adaptar ás políticas que hai en cada sitio. Cada un pensa o que pensa; e iso si, pensa na intimidade... Pero contéstolle, o catalán enténdoo perfectamente, e entendo a súa mentalidade. Hai anos un político do PSUC, comentoume: en Cataluña entendemos que ao empresario había que deixarlle gañar diñeiro, pero esixímoslle que faga un bo servizo. Ese día dixen: eu apúntome a isto. Porque temos un lema: os traballadores teñen que cobrar todos os primeiros de mes. Ata agora conseguímolo, ímolo conseguir e non imos perder ese costume. Pagar é unha obrigación, e a empresa hai que póla a gañar diñeiro.
-Por que lle interesa estar en UTE se ten pulmón para vostede só?
-Creo nas sinerxías e no aforro de custos innecesarios.
-Tócalle lidar con Administracións de todas as cores. Vostede é diplomático?
-[Non contesta] Tes que crer no teu traballo. Vivo o día a día da empresa. Se non o vives, calquera descoido lévache por diante. Aínda que non traballes por diñeiro, como o fas porque che gusta, vesche obrigado a gañar diñeiro. Non repartimos dividendos. Cando din que Monbus é un mono... [monopolio], négoo. Monbús é unha empresa de moito traballo, de moito traballo e de moito traballo. E que dá moito traballo.
-O seu pai díxolle un día: mellor compras Renfe.
-O meu pai era un home moi diplomático. Morreu moi novo, aos 65 anos. Se debía algo, queríao pagar. Chegou a primeira operación de compra da compaña Monforte, que lla adquirimos aos Botas, de Ferrol. Aos socios o meu pai non os coñecía. Cando lle tiven que informar, no canto de dicirlle compramos díxenlle: véndese Monforte e podiamos ter a oportunidade... E como el era como era díxome: «Eu creo que o primeiro que tes que facer é comprar Renfe».
-E vostede vai comprar Renfe? Van a liberalizar o transporte.
-Non, que vai, que vai. O transporte ferroviario vive de subvencións. Se se privatiza, deixa de ter apoios estatais; entón... é competencia entre comiñas.
-Vostedes compiten con Renfe.
-Talvez non lles guste moito a directivos de Renfe, pero ás veces é imposible competir con elas por estas circunstancias.
-Sabe que desde A Coruña a Lalín, por exemplo, non se pode viaxar no día en transporte público.
-Non é verdade. A intermodalidade existe. Montas en autobús na Coruña baixas en Santiago e conectas noutro e vas a Lalín, e á volta igual... Tesme que permitir que che mandemos as conexións. Hai zonas illadas, sen poboación, con transporte á demanda. A Xunta montouno de tal xeito que é difícil non ter unha conexión ao día en cidades do calibre de Lalín.
-Rétolle a realizar ese traxecto e poder facer unha xestión no día.
-Disme cando queres ir, e fágoche plans de viaxe.
-Lin que os seus avós emigraron a Arxentina , o seu pai naceu a Buenos Aires o 13 de abril de 1913 e na guerra volveuse...
-Volveron talvez dous anos antes. Viñeron todos. Os avós morreron moi pronto e os dous irmáns quedaron orfos. Aos meus avós paternos nunca os coñecín; os maternos eran dunha aldeíña preto de Sarria e viviron moitísimos anos. Eu quero durar como eles.
-De que morreu o seu pai?
-De tabaco.
-Vaia...
-Exactamente. Eu tamén fumaba. Un bo día déronnos a noticia. Non o criamos. Corrín todo o que puiden, pero tocou e tocou. Morreu un mes despois de casarme. Teño que agradecerlle moito á miña muller. ¡Ela funcionaria e eu dedicado ao transporte! Din que o amor fai milagres. A miña nai sobreviviu ao meu pai. Viviu ata os oitenta e tantos. Tivo un labor fundamental. Ao principio os choferes viñan comer a casa. Naceu a miña irmá, e logo tivo trillizas que se morreron ao cabo dun mes (hoxe non pasase). Quedou en situación complicada de saúde. Ao cabo de seis anos, dixeron: «Haberá que aumentar a familia», e aí aparecín eu.
Sobre a xuíza Pilar de Lara: «Gústame ser respectuoso»
Raúl López realizou nos anos 2015 e 2016 unha amarga travesía xudicial. Entre outras cousas, acusábano de prevaricación por ter regalado a políticos caixas de botellas de viño de elevado valor. O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, como o Supremo, déronlle carpetazo a estas causas impulsadas pola xuíza Pilar de Lara.
-Non podo deixar de facer unha pregunta sobre a xuíza De Lara. Ao final foi absolto.
-Gústame ser respectuoso. Lugo viviu unha época de convulsión total na que se fixo moito dano á xente. O tempo é o que quita e dá razóns. Pero ás veces, aínda que che dea a razón... Cando che dás conta que se levou por diante a tanta xente -algúns xa faleceron-, a tantas empresas, comprobas que o dano foi brutal. Ti crees nas leis, que hai que sabelas aplicar. De cando en vez os humanos somos os encargados de facer xustiza e, por tal motivo, tamén temos dereito a equivocarnos. Pero hai que ter moito coidado cando se teñen entre as mans operacións que poden ocasionar danos irreparables. Non fai falta que eu fale moito. Cando o penso digo: ¡O que puido ter pasado! Hai veces na vida que dis: isto non pode ser; e aquel día penseino. De feito preguntáronme: como estás?, e eu contestei tranquilo. Por que? Porque se traballas moito, se tratas de crear empresa dentro da lei e con todos os esforzos, está mal, non podo ter temores. Con todo, no medio daqueles anos vías determinadas cousas que eran un absurdo. Fálase dos agasallos, tradición de toda a vida, de toda a vida, de toda a vida... Desde o meu pai. Eran detalles que facías en Nadal. Un costume mundial. E de súpeto... aparéceche aquilo e pensas: non podo temer porque isto non é comprar a ninguén, é facer un detalle. O mesmo facían todas as empresas do mundo. Ou todos estabamos equivocados ou había alguén que non entendía de que ía o tema.
-É certo que o proceso levou a moita xente por diante, e que á xuíza De Lara practicamente non lle pasou nada [o CGPJ suspendeuna durante sete meses das súas funcións].
-Prefiro a prudencia. Hai que deixar ao mundo que opine.
-O día máis duro daqueles, que pensou?
-Que estaba nun mundo irreal, que había unha equivocación. Pasámolo mal. A miña familia, todos. Non podo ter medo por traballar honradamente.
-Entón, capítulo borrado.
-Home, borrado non. Pero vouche dicir, non hai mal que por ben non veña. Ese momento serviume (porque a esta empresa a podían ter tombado) para facerme máis forte e demostrarlle a todo o mundo que non houbo tal problema. Naqueles malos momentos, algún banco non quixo traballar connosco, pero eses, agora, pídenche facelo. Isto é un negocio... se esta empresa non estivese musculada non se o que lle tería podido pasar. Fixemos as cousas ben, seguro que nos equivocamos (porque tomamos decisións todos os días) e que nos seguiremos equivocando. Pero non son equivocacións de transcendencia penal. Houbo que soster a verdade e demostrala. Foi unha proba. Nós pasámolo fatal, mesmo a miña muller [á que confesa quere con tolemia] tivo problemas de saúde e iso é impagable. Pero todos confiaban en min, e ela a primeira. Aos dous días puiden durmir porque eu non tiña medo. O tempo demostrará que é así.