Juan Luis Méndez: «A compra da miña primeira empresa asineina un sábado ás 5 da mañá»
ECONOMÍA
«En todo o que facemos temos a Galicia na cabeza», explica o director xeral de Vinigalicia ao anunciar a adquisición dunha adega de Rías Baixas
07 dic 2019 . Actualizado ás 10:35 h.É optimista por natureza e confesa que non sabe facer outra cousa que ser empresario. Juan Luis Méndez Rojo , «metade de Chantada, metade de Monterroso», solteiro e sen fillos -aínda que con sobriños e varios afillados-, é o director xeral do grupo Vinigalicia Familia Adegueira e Méndez-Rojo , que factura 21 millóns de euros. Méndez fala das bondades da vida slow, pero el non para. O día da entrevista viña de Barcelona, despois de ter estado dando voltas polos 21 países nos que está presente a súa compaña.
-No mundo do viño nacemos cos meus avós. Ela cociñaba e el vendía viño pola zona. Tiñan un pequeno mesón, Casa Penouzos, ao que se incorporaron o meu pai e o meu tío e centráronse no mundo do viño. Crearon unha adega de graneis, Vinícola de Chantada, que facía toda Galicia. A finais do 96, principios do 97, cando deixo Santiago, chego eu á empresa. Empezara a dar os seus primeiros pasos Vinigalicia, que é o concepto de futuro.
-Empezou de novato.
-Novato do todo. Vinigalicia dá os seus primeiros pasos embotellando viños sen denominación de orixe, logo con ela. Empezamos en Chantada porque era noso berce. Nestes momentos, tivemos a sorte de comprar unha adega, que é a actual Vía Romana. Foi a miña primeira operación e tería 25 anos. Compreina un sábado ás cinco da mañá. Din que saír de copas é malo, pois non. Non é malo saír de copas [risos].
-Tras cantas copas pechouna?
-Poucas miñas [risos de novo]. Comprámoslla á familia Soto, que tiña o Banco Soto. Por cinco millóns de pesetas. Aquí empezamos coa denominación de orixe. Nós temos dous proxectos principais. Vinigalicia, a nosa adega principal, e Méndez-Rojo , canalizado pola nosa adega Terriña S.L., en Valdeorras, marca a través da que presentamos viños de gama alta das cinco denominacións de orixe galegas, soamente dirixidos a restauración. A maiores, a nosa sociedade Nai Vinícola de Chantada, fundada en 1976, e Adegas e Viñedos Vía Romana, dentro da DO Ribeira Sacra. En breve haberá unha sociedade máis.
-Como?
-En todo o que facemos temos a Galicia na cabeza. Representar a Galicia nos restaurantes, nas cinco DO galegas. Temos dúas adegas en denominación de orixe e moi pronto entraremos nunha terceira. Xa está asinado o contrato de arras.
-E a nova adega está en...
-Rías Baixas.
-Os bancales da Ribeira Sacra, Atopan xente para traballalos?
-É heroico. Paréceme excepcional que se mantivo ese tipo de plantación e que continúe. Hai poucas zonas no mundo traballadas de xeito manual. Si atopamos xente para vendimiar, aínda que en Valdeorras este ano tivemos que traer a profesionais de fóra de Galicia. Durante a crise, a xente viu no campo e na agricultura unha saída. Pódese vivir do mundo da uva, de producila e vendela. Na Ribeira Sacra hai un problema de minifundismo e de idade. Hai quen che dá a viña, alúgacha, se non pode dedicarse a ela. Dinche: «Cúidala, é túa». A viña é dura pero moi bonita. Nós manexamos uns 600.000 quilos de uva ao ano. Entre o 35 e o 40 % é propia, o resto é de provedores habituais e profesionais. Penso que hai que pagarlles ben e esixirlles como profesionais que son. Así vexo o futuro.
-A vostede non lle resulta difícil ser empresario.
-Non sei facer outra cousa.
O viño máis caro que probei custoume 280 euros e tomeino en Lalín
-Cal é o viño que máis lle gusta que non sexa dos seus?
-En Galicia hai bum de grandes viños. Son un namorado dos de José Luis Mateo, enólogo e adegueiro de Monterrey. Admiro a Juan Luis Cañas, que é amigo. E tamén me gusta moito como elabora Julio López Mourelle, que foi enólogo de Marqués de Griñón
-Canto diñeiro non pagaría por un viño?
-Canto non? Os viños hai que celebralos. Eu pagamento por eles.
-Cal é o máis caro que tomou?
-Probeino o pasado 18 de novembro, o día anterior ao meu 47 aniversario. Foron 280 euros dunha botella de champaña. Foi en Lalín, no restaurante A Molinera, que son moi bos amigos.
-Á champaña chámaa viño.
-Si considero que é un espumoso. Nós agora estamos a sacar viños espumosos. Nace un proxecto que se chama Brincos Premium, co método charmat, que se utiliza nos prosecos italianos. É unha pata nova do negocio. Xa está nos lineais de Gadisa e Vegalsa, que sempre nos axudaron. Con Roberto Tojeiro teño conversacións moi boas. Aínda que unha vez se enfadou porque... No seu día creamos Nordés, un proxecto persoal no que teño como socios a Pepe Albela, Xoán Torres Cannas e Manel Rivera. Desde hai ano e medio tamén a Osborne, que comprou un 30 % desa destilería que temos en Vedra. A súa idea é que nosa I+D sexa o seu I+D. Pois ben, o día que o vendemos Tojeiro díxome: moi rápido... tesme que prometer que farás máis cousas. Creamos Nordesía Vermú, Doutor Zas, unha bebida picante, o ron Burla Negra. Esta empresa chámase Galician Orixinal Drinks. Con Osborne soñamos máis rápido.
-Está desenvolvendo o seu proxecto empresarial para vendelo?
-No mundo do viño, nunca. Vendemos Nordés porque era o que había que facer. Xa estabamos a entrar nunha guerra con grandes compañas expertas en espirituosos... Chegabamos a locais de Madrid e Barcelona e dicíannos que nos puñan nos andeis, pero que había que pagar 6.000 euros. Démonos conta que había que xogar coas mesmas cartas que eles. Hoxe Nordés, a nivel nacional, é a número uno. Agora sabemos máis e temos a fortuna de que neste proxecto están Tomas e Ignacio Osborne e Fernando Terry. ¡Osborne faise galego!
