Fernández de Sousa: «Fíxeno mal»

Ana Balseiro
Ana Balseiro MADRID / LA VOZ

ECONOMÍA

Fernando Alvarado | Efe

O expresidente de Pescanova, no banco pola maquillaxe contable que case crebou a firma, empezou asumindo a responsabilidade da xestión e acabou descargando o desastre no auditor

07 jun 2021 . Actualizado ás 17:03 h.

O expresidente de Pescanova , Manuel Fernández de Sousa, asumiu este mércores toda a responsabilidade na xestión que levou ao xigante pesqueiro ao bordo da quebra. «Eu era o presidente executivo. Eu era, ata o último día, o único responsable de todo o que se fixese, mal ou ben, en Pescanova», respondeu a preguntas do fiscal anticorrupción, Juan Pavía, ante o tribunal da Audiencia Nacional que lle xulga, xunto coa antiga cúpula da firma, por maquillar as contas para ocultar unha débeda de 3.600 millóns de euros, que abocou á compaña a un dos maiores concursos da historia de España.

Con todo, aínda que durante as case oito horas que se prolongou a súa declaración Fernández de Sousa insistiu repetidamente en que el era o responsable, o que máis sabía da compaña e o que cometera «erros»; o expresidente acabou virando logo para descargar as culpas do desastre, especialmente sobre BDO, que foi a auditora externa de Pescanova durante unha década.

«Durante os dez anos que BDO auditounos non recibimos nunca ningunha queixa, nin deles, nin do seu supervisor, que é a Comisión Nacional del Mercado de Valores (CNMV). Nin unha soa vez dixéronme ‘ten vostede que corrixir isto porque o está facendo mal'», asegurou, en referencia a unhas contas que ocultaban o desbocado pasivo da compaña á banca, os investidores e o supervisor, co obxectivo de seguir obtendo un financiamento coa que poder seguir adiante. Lembrou que BDO non fixo constar nunca excepcións, ata febreiro do 2013, cando, ao quedar ao descuberto os problemas financeiros, o consello de administración da empresa non aprobou as correspondentes ao exercicio 2012.

«Son o principal prexudicado»

«Non creo que teña habido intencionalidade algunha, pero houbo erros no traballo de BDO e eu son o principal prexudicado», asegurou, lembrando, case ao bordo das bágoas, que o perdeu «todo». Non foi a única vez que a emoción lle crebou a voz. Tamén tivo que interromper a súa declaración cando, ao falar de como introduciu na empresa ao seu fillo Pablo (tamén acusado na causa), lembrou ao seu pai -fundador da compaña en 1960-, ou ao relatar as discrepancias co seu irmán Fernando, igualmente sentado no banco. «Tendo en conta de por que hoxe estamos aquí, fíxeno mal», dixo.

Pero a contrición mostrada nalgúns momentos sobre unha xestión que puxo a Pescanova ao bordo do abismo contrastou con outros nos que mostrou orgullo, arrogándose o ter protexido» o negocio: «Non se perdeu nin un só posto de traballo. Algo teremos feito ben. Non o teremos feito todo tan mal. A empresa segue adiante».

28 anos de cárcere

Fernández de Sousa é o principal acusado o caso. Enfróntase a unha pena de ata 28 anos de cárcere e máis de 22 millóns de euros de multa, acusado da presunta comisión de oito delitos: falseamiento de contas anuais, falseamiento de información económica, estafa, falsidade en documento mercantil, insolvencia punible, alzamento de bens, uso de información relevante e impedimento da actuación do organismo supervisor.

O fiscal comezou o interrogatorio preguntando ao expresidente pola relación xerárquica dos outros dezaseis exdirectivos e conselleiros imputados, aos que se suman o auditor, Santiago Sañé; e a esposa de Fernández Sousa, María Rosario Andrade, esta por alzamento de bens e, alternativamente, branqueo. «Reportábanlle a vostede directamente?», inquiriu Pavía, ao que o acusado respondeu que non necesariamente todos, aínda que eran persoas de «a súa máxima confianza» e que se encargaban dos labores correspondentes ás súas áreas (desde auditoría interna a finanzas ou administración), a pesar de que el fose o responsable último.

Un exemplo das contradicións nas que incorreu durante a súa longa declaración é que, a pesar de soster que el fixaba as retribucións e que todas as decisións pasaban polas súas mans, dixo non saber por que no ano 2012 subíuselle o soldo en 54.000 euros a Carlos Turco, xefe financeiro da filial Pescafina, que substituía a Antonio Táboas -recentemente xubilado- como director financeiro de Pescanova. «Non era o director financeiro, eu estaba a buscar un precisamente», dixo.

«Sabían dos problemas»

Non mostrou dúbidas, por contra, ao aseverar que os membros do consello de administración sabían que Pescanova tiña «problemas de tesourería». Segundo o escrito de acusación do fiscal, foi en febreiro do 2013 cando se desvelou a dramática situación financeira, por mor dunha reunión previa ao consello do día 27, no que debían aprobarse as contas anuais do 2012.

A devandito encontro, o 25 de febreiro en Madrid, convocou aos catro principais accionistas -Alfonso Paz Andrade, José Antonio Pérez-Nevas e os representantes da corporación Damm e do fondo Luxempart, José Carceller e François Tesch respectivamente- para solicitarlles que achegasen 50 millóns de euros para salvar a empresa, xa que non tiña liquidez para afrontar o pagamento dunha cota que vencía dun crédito sindicado de 150 millóns. Explicou que se trataba de gañar tempo (un mes) para vender a mellor prezo a filial salmonera de Chile. «A reunión era para preguntarlles se podían ou non axudar. Eu fíxeno, e por iso considerei que o resto podían pór un mes 50 millóns para non vender con anticipación o negocio do salmón perdendo diñeiro. Obteriamos 240 millóns que resolverían os nosos problemas [unha débeda que lles afogaba] un ano», explicou, subliñando que «unha empresa se salva pola tesourería».

O intento -segundo o seu relato- foi estéril. No consello do día 27, ao coñecer o resto de membros o ocorrido, negouse a asinar as contas do ano 2012, que debían remitir á CNMV. En lugar diso, aprobaron ir a preconcurso de acredores. «O que fose para manter viva Pescanova», defendeu.