As empresas con grandes beneficios, como Telefónica ou os bancos, teñen que rascarse o peto para as baixas incentivadas. O Estado non as paga desde o 2012
13 sep 2019 . Actualizado ás 09:52 h.Para empezar, «a prexubilación non existe». Así responde Pedro Blanco , avogado e coordinador dos servizos xurídicos de UGT , cando se lle require para que guinde luz sobre a maraña de instrumentos laborais que manexan as empresas para quitarse de amais persoal polas boas, e ao fío do enésimo plan de baixas incentivadas -mal chamadas prexubilacións, pois en realidade son despedimentos pactados- de Telefónica para adelgazar o persoal en case 5.000 empregados de 53 ou máis anos. Pero pagaraas papá Estado ou non?, preguntaranse rabiosos. Pois, neste caso non, a multinacional española terase que rascar o peto para parar un tren e asumir o custo. Por que? Porque ten beneficios (3.300 millóns no 2018).
Pedro Blanco explica que o que se coñece como prexubilacións son despedimentos. Os traballadores van ao paro durante un máximo de dous anos cobrando, se non teñen fillos, un tope de 1.200 euros mensuais, que saen das arcas do Estado. A partir deses 24 meses, se se trata de maiores de 52 anos, e teñen cotizados máis de quince, perciben un subsidio por desemprego de 500 euros (o 75 % do soldo mínimo interprofesional) ata a xubilación. Ese diñeiro tamén procede do Servizo Público de Emprego Estatal (SEPE).
As empresas que pactan eses despedimentos cos traballadores o que fan é completar cada unha desas prestacións (primeiro a do paro e logo o subsidio) para engordar a nómina e a base de cotización para chegar á xubilación cun retiro máis ou menos dourado. Esta é a norma xeral, é dicir, o Estado e as compañas pagan conxuntamente esas baixas laborais pactadas. Pero hai unha excepción importante, recollida na popularmente coñecida como cláusula Telefónica do Real Decreto 1484/2012, de 29 de outubro, sobre as achegas económicas a realizar polas empresas con beneficios que realicen despedimentos colectivos que afecten a traballadores de 50 ou máis anos.
O Goberno Zapatero cansouse de que a multinacional española abusase dos despedimentos subvencionados polo Estado, cando no 2011 anunciou que quería prescindir de 6.500 empregados. E creou a famosa cláusula. Esta recolle que as empresas con máis de cen traballadores que queiran adelgazar persoal de 50 ou máis anos e que tivesen beneficios nos dous anos previos ao expediente de despedimento colectivo terán que asumir o custo do proceso.
Deste xeito, á marxe das condicións económicas que pacte cos sindicatos para complementar os subsidios ata a xubilación dos afectados, Telefónica terá que devolver ao Estado todo o gasto xerado polas baixas (eses dous primeiros anos de paro e os seguintes co subsidio para maiores de 52).
O mesmo conto pódese aplicar aos principais bancos, que ultimamente están a aplicar expedientes de regulación de emprego para adelgazar persoal de modo menos traumática.
Xubilación anticipada ou parcial
Prexubilación non existe, si a xubilación anticipada para traballadores despedidos a partir de 61 anos. Colectivos con coeficientes reductores (como os mariscadores) poden irse moito antes (con 55), pero «canto antes anticipes a xubilación, máis penalización no soldo», segundo Pedro Blanco . A Seguridade Social abona a pensión. A empresa, nada.
A xubilación parcial tamén é para maiores de 60 que reducen xornada laboral e compatibilizan unha pensión co salario ata que acade a idade do retiro ordinario. En torno ao 75 % do soldo asúmeo a Seguridade Social; o 25 %, a compaña. Esta pode acollerse a esta figura, pero a cambio está obrigada a efectuar un contrato relevo para cubrir a xornada que xa non realiza o empregado veterano. Este tipo de xubilación é froito dun acordo triangular entre o Estado, a empresa e o traballador.
O retiro ordinario está agora fixado en 65 anos e oito meses. A Seguridade Social paga o 100 % do retiro.
Telefónica gastará 1.600 millóns nun ano para enviar a casa a máis de 4.000 empregados
O consello de administración de Telefónica España aprobou onte un novo plan de baixas voluntarias para maiores de 53 anos, que terá un custo previsto de 1.600 millóns, aínda que rexistrará aforros anuais de 220 millóns desde o 2021, segundo informou a compaña á Comisión Nacional del Mercado de Valores (CNMV). Afectará, explicaron a Efe fontes sindicais, ao 21,3 % do persoal, uns 4.600 traballadores. As condicións de saída comezaranse a negociar hoxe cos sindicatos aínda que serían similares ao Plan de Suspensión Individual de Emprego (PSI) que se aplica desde o 2016 e ao que se acolleron 6.300 empregados, cun custo para a multinacional de 3.800 millóns en tres anos.
O persoal de Telefónica non fixo máis que adelgazar nos últimos exercicios. Entre 1999 e o 2013 sumou 31.500 baixas por distintos expedientes de regulación de emprego (ERE).
«O convenio colectivo asinado fai catro anos permitiunos grandes avances e dotounos de estabilidade sociolaboral neste período. Pero agora temos que ser máis ambiciosos e evolucionar cara a unha compaña máis dixital e preparada para os desafíos futuros», explicou o presidente de Telefónica España, Emilio Gayo.
Desta forma, a intención da entidade é dotar de novas habilidades aos traballadores e continuar cos avances para a dixitalización e robotización de procesos. A previsión é que nos próximos anos máis da metade das súas vendas xérense a través de canles dixitais.
Desta forma, a corporación porá en marcha un programa de formación para mellorar as capacidades dos traballadores.
Esta iniciativa suporá que máis de 6.000 empregados participen en plans de reskilling, centrándose en áreas como seguridade, robotización, analytics, desenvolvo web, consultoría de negocio ou metodoloxía Agile.
Miles de torres á venda
Ademais, a multinacional ten pensado vender 50.000 torres de telecomunicacións nos próximos 12 meses como parte da estratexia para intentar aumentar o prezo da acción. Os títulos da multinacional derrubáronse en agosto ao seu nivel máis baixo desde 1997, aínda que no último mes han repuntado case un 5 %.
A compaña de telecomunicacións opera a través dunhas 130.000 torres en todo o mundo e é propietaria de 68.000, das que 18.000 pertencen a Telxius , a súa empresa de infraestruturas de telecomunicacións. O que analizará agora é se vender estas 50.000 torres que a Telxius ou a terceiros.
