Iberdrola arrinca a fase definitiva do parque East Anglia One, para o que fabricaron pezas Windar e Navantia
14 jun 2019 . Actualizado ás 14:06 h.Como a circunferencia que trazan as pas dun aeroxerador en movemento, os proxectos de eólica mariña tocan nese varrido imaxinario a industria enerxética e naval de media ducia de países e centenares de empregos. Mobilizan miles de millóns de euros de investimentos e propiciaron a diversificación do naval público español. O impacto deste negocio coñéceno ben os estaleiros da ría ferrolá, situados a unha gran distancia das costas nas que viran os muíños off-shore, pero cuxos ventos non deixaron de soprar ao seu favor desde o último lustro. Iberdrola elixiu no 2014 a Navantia Fene e á asturiana Windar como subministradores de referencia na fabricación de jackets -estruturas de aceiro que suxeitan os aeroxeradores ao leito mariño- e actuou de chave que lles abriu as portas dun negocio no que a eléctrica de orixe vasca está aínda moi lonxe de marcarse un teito.
Da antiga Astano saíron 42 das 104 cimentacións que ancorarán outros tantos muíños no parque británico de East Anglia One, o maior proxecto renovable na historia de Iberdrola , e que acaba de entrar nunha fase decisiva, co inicio dos traballos de instalación dos aeroxeradores. De feito, se as condicións meteorolóxicas acompañan, en cuestión de horas será colocado o primeiro dos muíños neste recinto mariño, situado a 50 quilómetros da costa de Suffolk (o Reino Unido) e que se estenderá a través de 300 quilómetros cadrados.
Desde o alto
Desde o alto, nun helicóptero, é apreciable o avance das tarefas e a pegada que deixou o naval ferrolán neste parque. Sobre a lámina de auga emerxen os grandes trípodes de aceiro a modo de raíces mariñas desta granxa eólica. A maior parte das jackets están xa ancoradas -só restan 16 por ser instaladas- aínda que dous terzos da súa estrutura quedaron baixo o mar. Isto é, sobresaen 20 dos 67 metros de altura, e servirán para sustentar os aeroxeradores, que sumarán outros 167 metros.
Iberdrola situou a Ferrolterra como un dos enclaves determinantes no seu mapa mundial da eólica mariña, aínda que neste parque o foco tamén está posto no porto de Vlissingen (Holanda), onde se han estibado as cimentacións, parte das cales foron fabricadas tamén en Emiratos Árabes Unidos; no Green Port Hull, onde Siemens Gamesa fabrica as turbinas, en Great Yarmouth, onde se procede ao premontaje das máquinas, e no porto de Lowestoft, que será a base do centro de operación e mantemento do recinto. En España, a obra tamén ocupou a Navantia en Cádiz e a Windar en Avilés. Un armazón de puntos xeográficos que dá idea da complexidade loxística que require este tipo de investimentos.
Uns 1.300 empregos
As tarefas de embarque dos catro primeiros muíños que serán instalados en East Anglia One -o segundo maior parque de eólica mariña do mundo- xa comezaron. «Estamos a instalar jackets, cables e aeroxeradores, polo que agora mesmo é un dos momentos de máis actividade do parque», explica Rafael Vara, un dos expertos deste negocio en Iberdrola e director do futuro recinto francés de Saint Brieuc. As tarefas empregan a uns 1.300 traballadores en varios países. A previsión é finalizar a instalación en abril do próximo ano.
Pouco despois, cando entre en operación, terá capacidade para xerar enerxía suficiente para abastecer a máis de 630.000 fogares británicos.
A eléctrica adxudicará en semanas o contrato ao que aspira o naval ferrolán para un novo recinto en Francia
Coa execución dos traballos a pleno rendemento, a cadea de subministradores de Iberdrola na eólica mariña mira xa cara ao mercado galo. A empresa presidida por Ignacio Sánchez Galán promove na baía de Saint-Brieuc, a 20 quilómetros augas dentro da Bretaña francesa, o seu primeiro parque nese país, que terá 496 megawatts de potencia e contará con 62 muíños. O director deste proxecto, Rafael Vara, confirma que a adxudicación das cimentacións, á que aspira a unión temporal de empresas (UTE) formada por Navantia e Windar Renovables, producirase en poucas semanas. «Estamos nun momento de definición do proxecto. Co proceso de adxudicación dos grandes contratos, definimos cales van ser as vimbias do proxecto, quen vai fornecer cada cousa e quen a vai instalar. A partir do ano que vén entraremos na fase de fabricación e os dous anos seguintes, na de instalación», explica.
Protección á industria gala
A diferenza dos primeiros parques promovidos por Iberdrola, o galo presenta uns requisitos máis esixentes coas licitacións. Así, tanto Navantia e Windar como o resto de competidores que aspiran a fabricar as jackets para este recinto teñen que cumprir cun plan industrial que implica a creación de 250 postos de traballo no país. É dicir, que se os estaleiros españois e a firma asturiana fanse co pedido, terán que realizar parte da fabricación das cimentacións en territorio francés, en concreto en Brest.
Vara, que incide en que a competencia é dura nesta licitación, engade ademais que polo momento non está tomada a decisión de se se adxudicarán as 62 jackets a un mesmo subministrador ou, como vén sendo habitual, repartiranse entre varios.
Iberdrola recibiu a autorización do Goberno francés para impulsar este parque no 2012, aínda que o pasado exercicio estableceu modificacións na tarifa eléctrica do recinto, o que demorou os procesos.
Saint Brieuc contará con turbinas de Siemens Gamesa de 8 megawatts, que estarán sustentadas en cimentacións de tres patas, como as de East Anglia One. «Un dos problemas que temos é o chan, que é moi duro, e outro é a marea, que é moi alta», explica Vara. O parque, que requirirá dun investimento superior aos 2.000 millóns, arrincará no 2023.