Requisitos e incompatibilidades fan inviable o cobro das maiores bonificacións
21 oct 2018 . Actualizado ás 09:25 h.Marcos é un graduado en Ciencias da Actividade Física disposto a lanzarse ao mundo emprendedor. Quere montar un centro de adestramento personalizado e, mergullando na Guía laboral de traballo autónomo que colga o Ministerio de Traballo na súa páxina web, pónselle os ollos como pratos ao ver o punto 6.2.2. Baixo a epígrafe «Subvención por establecemento como traballador autónomo», Marcos cre ter atopado o empuxón que necesitaba: unha axuda de ata 10.000 euros.
Chega o parágrafo dos requisitos, en letra máis miúda. O primeiro deles cúmpreo, porque está en situación de desemprego. Pero a medida que avanza o texto, o emprendedor empeza a vir abaixo. O segundo recolle que a axuda está condicionada a que o aspirante -que, lembremos, ha de estar no paro- deberá realizar un investimento en inmobilizado ou activos de polo menos 5.000 euros. O proxecto de negocio de Marcos vén abaixo.
Ao preguntar o ministerio sobre o número de beneficiarios que percibiron esta axuda desde a súa entrada en vigor no ano 2015, co anterior Goberno, non hai resposta. «E de que organismo depende esa axuda pola que pregunta? Da Seguridade Social? Non será competencia dos Servizos Públicos de Emprego?», preguntan con total descoñecemento. «Curse a súa pregunta por escrito e xa lle contestaremos». Fin da conversación co Ministerio de Emprego ao que Marcos xa nin sequera chamou.
Promesas e mentiras
«Unha trampa». Así é como o presidente da Unión de Profesionais Traballadores Autónomos (UPTA), Eduardo Abad, considera que son moitas das medidas que supostamente incentivan o emprendimiento, entre elas, as máis recentes de bonificacións fiscais incluídas na lei de autónomos.
Ao seu xuízo, o texto aprobado «non corresponde para nada» coa necesidade dos autónomos. «Puxéronse en papel moitas cousas, pero non se poden levar a cabo», denuncia o representante desta organización, que pediu ao Goberno e aos partidos políticos que enmienden a lei que cumpre en vigor agora un ano.
En xeral, as organizacións de autónomos son críticas coas falsas promesas que aparecen recollidas na batería de medidas aprobadas a modo de apoio ao traballo autónomo e que, na práctica, non contribúen a consolidar o autoemprego, porque a maioría das axudas resultan inviables. Velaquí a análise que o demostra.
Subministracións
Traballar en casa non é ningún choio nin á hora de declarar os gastos. Se a actividade profesional se desenvolve en casa, é posible descontar parte dos gastos asociados a esta. A hipoteca, a auga, a electricidade, o teléfono ou Internet son algúns dos gastos que se poden desgravar. A regra xerou polémica. Nun principio, intentouse que fosen deducibles o 30 % dos gastos do fogar. Con todo, a norma finalmente aprobada require declarar ata un 30 % da vivenda como parte afecta o negocio. E dese 30 % desgravar o 30 % das subministracións. Deste xeito, a parte a desgravar legalmente é moi inferior a ese 30 %. Ademais, é indispensable comunicar á Axencia Tributaria a parte específica do fogar afecta á actividade, para extraer as porcentaxes de desgravación sobre esa zona declarada.
tarifa non tan plana
A cota de 50 euros castiga o fracaso dos autónomos con 3 anos sen axuda para volver empezar. A tarifa plana de 50 euros é unha bonificación que permite aos traballadores por conta propia pagar menos ao mes nas súas cotas á Seguridade Social. Agora a bonificación esténdese durante un ano. Elimináronse os límites de idade que existían na primeira versión da tarifa plana, pero non todos os emprendedores poden acollerse a ela. É o caso dos que xa foron traballadores por conta propia nos dous anos anteriores. Aínda que teñan fracasado, non poden acceder á tarifa plana. Teñen que agardar, e darse de alta cando teñan pasado dous anos desde a súa última actividade. Pero, ademais, se na anterior etapa como autónomo o emprendedor xa gozara da bonificación, só poderá acollerse de novo á cota bonificada de 50 euros se transcorreron tres anos, e non dous. Unha moratoria excesivamente longa, que dificulta calquera segunda oportunidade para os emprendedores.
Manutención
A perigosa aventura de render contas a Facenda por cada menú. A reforma aprobada hai agora un ano tería que permitir que os traballadores por conta propia poidan deducir do IRPF ata 26,67 euros diarios por dietas de manutención os días laborables cando estean en viaxes de traballo. No caso de que o autoempleado teña que ir fóra de España, a dedución ascenderá a 48,08. E estas cantidades duplicaranse cando o profesional teña que durmir fóra de casa por motivos laborais. A factura deducible abarca toda a manutención diaria (almorzo, comida e cea). Pero só poderá abonarse por medios electrónicos. Iso é o que tería que estar a ocorrer, pero en realidade os traballadores estanse atopando cun muro de inseguridade xurídica. «É practicamente imposible que dentro de dous anos un traballador autónomo poida ter o diario de ruta que levou para demostrarlle a Facenda ante unha inspección que este gasto se fixo en aras do desempeño da súa actividade», denuncian as organizacións de autónomos.
segunda oportunidade
Unha lei ao rescate dos «fracasados» que teñen diñeiro para ir ao avogado. Desde xuño do 2016 ata agora, os xulgados galegos deron entrada a máis de 300 expedientes presentados por persoas físicas ou xurídicas que acoden á lei de segunda oportunidade para lograr librarse das súas débedas (aprobada no 2015 polo Goberno). Aínda que en teoría os autónomos poden acollerse a esta normativa para resolver a súa situación e poder refacer as súas vidas, a práctica demostra que as cousas non son doados. O custo que supón recorrer ao necesario asesoramento legal e a complexidade desta lei fan que boa parte dos expedientes que se empezan a tramitar non sigan adiante. «Chega un momento en que os requisitos e a burocracia poden coas persoas, e acaban tirando a toalla», din desde a Asociación de Emprendedores e Empresarios de Galicia (Ascega), que asesora a moitos afectados.