A Comisión reta aos países acredores e aproveita as dúbidas alemás para suxerir un FMI comunitario
07 dic 2017 . Actualizado ás 05:00 h.A cegueira a curto prazo anima a quitar ferro ao anuncio, a salientar os peros por amais de todas as cousas. Nesta UE, por mor da gran recesión, os peros conxúganse en alemán. Iso vén de serie e con iso hai que convivir. Pero convén observar e analizar, porque é posible que o 6 de decembro do 2017 sexa lembrado dentro dunha década como aquel día no que a Comisión Europea se atreveu a dar o impulso definitivo ao euro.
O colexio de comisarios propuxo o relanzamento da moeda única con varias medidas de gran calado que aínda deben contar co plácet do Consello (no que se sintan os Gobernos nacionais). Trátase da creación dun FMI europeo (FME) a partir do MEDE, o fondo de rescate; o establecemento de instrumentos orzamentarios para intentar salvar a países en dificultades e axudar aos que non teñen a moeda única a realizar as reformas precisas para acceder ao club (agora son 19 dos 28); e, para rematar, crear un superministro de Finanzas que presida o Eurogrupo e teña rango de vicepresidente da Comisión.
Do que se trata é de establecer un sistema antiincendios eficaz que permita parapetarse de cara á próxima crise, que, que ninguén o dubide, chegará. «Tras anos de crise, chegou a hora de que tomemos as rendas do futuro de Europa. O forte crecemento económico actual anímanos a avanzar para velar por que a nosa Unión Económica e Monetaria estea máis unida, sexa máis eficaz e democrática e funcione para todos os cidadáns europeos. O mellor momento para facer obras é cando o sol brilla», recalcou onte o presidente do Executivo, Jean-Claude Juncker.
Tensións entre bloques
O veterano luxemburgués, europeísta convencido e convincente, xógase o seu legado e ha lanzando un órdago a unha Alemaña desorientada como nunca, sen saber moi ben como Merkel resolverá o sudoku para poder gobernar. Xunto a Berlín, no grupo de reticentes destaca Holanda, que xogou con lume nas últimas eleccións e non está disposta a meterse en aventuras raras dentro da UE para dar gasolina aos eurófobos.
Mentres os países acredores seguen tendo unha gran alerxia a conceptos como compartir riscos, transferencias fiscais ou garantía común, París, Roma e Madrid defenden estas propostas sen ambaxes, sobre todo o francés Emmanuel Macron.