O Supremo dá luz verde a executar os bens de Blesa polas «black»

J. A. Bravo MADRID / COLPISA

ECONOMÍA

DANI POZO | AFP

Declara firme o fallo sobre o exbanquero, falecido en xullo, ao non recorrer os seus herdeiros

22 novs 2017 . Actualizado ás 08:19 h.

O polémico caso dos chamados cartóns black, coas que se dilapidaron 15,5 millóns de euros das arcas de Caixa Madrid e Bankia entre 1996 e o 2012, ten xa o seu primeiro condenado en firme. É Miguel Blesa, expresidente da primeira desas entidades, quen se suicidou o pasado 19 de xullo disparándose un tiro coa súa escopeta de caza.

Así o resolveu a Sala do Penal do Tribunal Supremo o pasado 23 de outubro, aínda que a súa decisión non foi feita pública ata onte. Nela os maxistrados acordan o arquivo das actuacións respecto ao financeiro e inspector de Facenda, elevado a máximo responsable da caixa madrileña polo PP. E fano porque co seu falecemento, conforme ao previsto na Lei de Enjuiciamiento Criminal, a súa responsabilidade penal quedou extinguida.

Non ocorre o mesma coas súas obrigacións civís, aínda que os propios membros do alto tribunal recoñecen que a súa xurisprudencia nesta cuestión «non gardou a desexable uniformidade» ata agora. Así, o expediente de Blesa tamén serve para unificar criterios de cara a casos parecidos no futuro. Porque o Supremo establece con claridade que a responsabilidade civil permanece e por iso comunica a súa decisión á Audiencia Nacional, na súa calidade de tribunal sentenciador -o pasado 23 de febreiro, con penas de entre tres meses e seis anos de cárcere para os 65 acusados-, «aos efectos de declaración de firmeza» do fallo e da súa «execución nos termos ditados no seu día».

Isto supón que os bens embargados a finais do 2014 a Blesa para cubrir unha fianza civil de 16 millóns na causa dos cartóns continuarán suxeitos ao control xudicial. Unha vez que o alto tribunal resolva todos os recursos do caso dos cartóns opacos (de condenados, acusacións e fiscal), algo para o que «a día de hoxe non está fixada a data de deliberación e fallo», aclara, verase canto patrimonio haberá que executar.

Segundo unha primeira valoración xeral que fixo o colectivo de técnicos de Facenda (Gestha), conforme ás propiedades a nome do expresidente de Caixa Madrid e os ingresos percibidos por ela durante a súa carreira profesional, o valor dos seus bens superaría os 20 millóns de euros. Con todo, a súa contorna redúcea hoxe en día a algo menos da metade, uns nove millóns.

Vinte millóns en soldos

En concreto, conforme obra no sumario, entre o 2003 e o 2010 Blesa ingresou unhas retribucións de 19,9 millóns de euros como directivo de Caixa Madrid, aos que habería que sumar a indemnización recibida na súa saída, uns 2,7 millóns. A iso habería que engadir o montante dos seus ingresos anteriores en diferentes postos do Ministerio de Facenda, e logo como asesor fiscal (1986-1996). Así mesmo, o exbanquero tivo ao longo da súa vida un centenar de cargos nun total de 42 sociedades, segundo a información que figura no rexistro mercantil.

Tres casas embargadas, incluída a súa luxosa residencia en Madrid

En canto a patrimonio inmobiliario, consta que no momento do embargo xudicial Miguel Blesa era propietario de tres casas -dúas situadas na Comunidade de Madrid e outra en Andalucía, de onde o exbanquero era orixinario- dun valor conxunto algo superior a tres millóns de euros. A máis importante é a súa luxosa residencia da Florida (Pozuelo de Alarcón), un chalé que adquiriu no 2009 por 2,1 millóns de euros, aínda que o seu valor de mercado achegábase aos 2,85 millóns. Tamén contaba con outro chalé en San Lorenzo del Escorial e un piso grande en Linares (Xaén), a súa cidade natal.

A responsabilidade civil directa de Blesa son os 436.700 euros que gastou co seu cartón black, a maior parte en safaris, viños e hoteis. Pero a esa cifra hai que engadir a solidaria co resto dos acusados. Esta ascende a 9,3 millóns polos anos en que el foi presidente da caixa madrileña. De aceptar a súa herdanza, a familia do banqueiro debería asumir ese custo e facer fronte co seu diñeiro -mesmo o propio, se se esgota o embargado- ao que non puidesen cubrir os demais. Pero nin sequera presentáronse para soster o recurso de Blesa, que por iso se declarou «deserto».