«Non hai que buscar a culpabilidade na vítima senón no asasino»

amelia ferreiroa LALÍN / LA VOZ

LALÍN

cedida

O Concello de Lalín acaba de outorgar a Adriana Iglesias o primeiro premio do concurso de cartas "Dillo a quen maltrata"

20 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Como válvula de escape e de evasión ás numerosas horas que está a dedicar á preparación de oposicións, Adriana Iglesias Méndez fixo unha paréntese e decidiu achegar o seu gran de area ao concurso Dillo a quen maltrata, convocado polo Concello de Lalín a través da Oficina de Igualdade dentro da súa décima quinta edición. E non lle foi nada mal. Entre as vinte cartas preseleccionadas das 87 orixinais presentadas, o tribunal propuxo a concesión do primeiro premio á misiva desta lalinense, graduada en Lingua e Literatura Española e Máster en Educación e Servizos Culturais.

-Participase noutros concursos destas características?

-Non. Foi o meu primeiro concurso e a miña primeira creación literaria.

-Pois parece que resultou positivo, haberá que pensar en repetir.

-(Risos). A verdade é que participei para evadirme da rutina do estudo. En casa animáronme, algún coñecido tamén... Persoalmente considerei que se conseguía algo sería tamén un xeito de sentirme realizada. Teño que dicir que me presentei ao concurso in extremis. Vin a publicación que se fixo do concurso pero logo esquecinme, e finalmente o 1 de novembro un coñecido lembroume o tema e esa mesma noite fixen a carta, saíume no momento e mesmo fixen unha segunda que tamén presentei a leste mesmo concurso. En canto a repetir experiencia non dispoño agora mesmo de moito tempo, estou centrada ao 100 % desde hai varios meses na preparación das oposicións pero certo que un premio che dá ás e ilusión, e se cadra preséntome nun futuro a outras cousas.

-A súa carta titular «Culpabilidade», que quixo transmitir?

-Tiña en mente un relato, pero finalmente fixen unha carta xa que así o estipulaban as bases, e é unha misiva dunha nai a unha filla; que sempre teñen un vínculo especial, que narra unha historia de vida e malos tratos. O que quixen transmitir é que non hai que buscar culpabilidade na vítima nin na contorna senón no asasino. A culpa é de quen fai dano e comete un asasinato. É penoso como na nosa sociedade se continúa criminalizando á muller por unha determinada conduta ou pola súa forma de vestir cando en realidade as miradas deberían de dirixirse en exclusiva ao agresor, a quen fai algo tan horrible como menosprezar, golpear e mesmo chegar a matar.

-Inspirouse nalgunha situación coñecida?

-Non. É ficción pura e dura pero certo que me inspirei en conversacións que mantemos as mozas da miña idade; a forma de vivir a vida que mantemos nós respecto da das nosas nais que é abismal. Moitas delas sentíanse plenamente realizadas coidando da casa, dos fillos e cun home ao seu lado. Con todo para ser feliz e sentirse realizada non ten que ser sempre así.

-Iniciativas como este concurso poden axudar a acabar coa violencia de xénero?

-Calquera iniciativa é boa xa que está facendo un labor de concienciación. O feito de pensar e de transmitir xa é unha forma de axudar. Que a xente acuda a actos como os previstos para o vindeiro domingo nos que se incidirá e reflexionarase sobre a secuela da violencia de xénero é traballar a concienciación e sensibilizar sobre este gran problema. Por suposto que tamén hai que actuar e denunciar sempre calquera tipo de malos tratos sexa físico ou psicolóxico. Ninguén debería de calar e se algo renxe non dubidar nin un minuto en denunciar a situación. Agardar pode desencadear nun tráxico final.