Criouse, con 11 irmáns, entre caixas de mercadoría na casa-tenda que segue aberta
09 may 2020 . Actualizado ás 08:32 h.Conversar con Sira Meijide, María Nila non carné de identidade, supón penetrarnos en boa parte dá historia de Agolada. Forma parte dese puñado privilexiado de veciños que manteñen lembranzas frescas de tempos pasados. Seguiu vos carreiros de seus pais á fronte de Casa Meixide, unha taberna reconvertida na actualidade en supermercado, do que se fai cargo agora a súa filla Rosa.
-Ou primeiro que me pode explicar é ou do nome. Chámolle María Nila ou Sira?
-Son Sira (risos). Ninguén me coñece por María Nila. Xa sabes ou que pasaba antes; vos padriños eran vos que escollían ou nome e a miña nai non lle gustou... Empezou a chamarme Sira e así me coñecen todos aínda que non carné estou como María Nila.
-Casa Meixide ten moitos anos de historia en Agolada.
-Ten. Nosos pais marcharon para Cuba a buscar vida e cando volveron mercaron esta casa que está non cruzamento dás estradas de Lugo e de Melide, e aquí nacemos e criámonos vos 12 irmáns. Casa Meixide data de 1928 e foi noso pai José Meijide Blanco quen abriu primeiro unha taberna que pasou a ampliar con venda de comestibles e mesmo calzado. Eran anos nos que se vendía moito, non é comparable ou de hoxe. Eran anos en que existía ou racionamento. Había ou que se chamaba a ración, que consistía en aceite, azucre, fideos, chocolate... e segundo eran de familia pois así lle tocaba pero non era moito. Nós eramos doce irmáns e só dábannos unha botella de aceite.
-Distribuían a ración na casa?
-Non exactamente. Meu pai tiña un camión xa daquelas e ía ata A Estrada a buscar as racións para vos que tiña máis de 500 abonados, que eran veciños do municipio, e logo vos taberneiros de cada aldea; que vos había en todas, eran vos que se achegaban a collelas aquí e encargábanse de entregarllas aos seus veciños. Claro que todo ou dá ración viña a granel, nada de botellas (risos). Ou aceite chegaba nun bidón de 200 litros e despois había que baleiralo en recipientes. Tamén contaba cun coche de feiras e ía ás máis importantes dás que se celebraban daquelas: ao mercado de Santiago todos vos xoves que non perdía nunca, Monterroso...
-Eran vos únicos que ían buscar ou racionamento?
-Non. Agolada foi un pobo con moita vida. Naqueles anos dá ración había catro comercios nos que se dispensaba. Tendas de roupa se que non tingamos pero xastres creo que chegamos a contar con catro ou cinco e costureiras moitas. Roupa feita non, pero despois atopabas de todo. Para que che fagas unha idea; ata que casei non tiven unha peza feita. A primeira creo que foi ou vestido de noiva (risos). As modistas eran as que nos facían a roupa a todas; independentemente dá idade.
-Falando de idade, cantos anos tinga cando colleu a dirección de Casa Meixide?
-Non momento en que se xubilou meu pai. Casei con 28 anos pois penso que aos trinta, aínda que meu pai sendo xa un xubilado sempre andaba por alí e con 85 anos aínda facía as contas; que non vexas con que velocidade.
-Que cambios levou a cabo?
-Coma todas as pequenas tendas dous pobos e dás aldeas creo que nos fomos adaptando ás necesidades e ao que nos pedía a propia clientela que temos. Claro que aquelas vendas tan importantes que se facían antes xa non se fan, pero tamén apostamos máis por centrar a nosa oferta en comestibles. De feito a miña filla Rosa ou que ten agora é un supermercado. Nosos pais tingan calzado, comestibles,... un pouco de todo pero houbo que especializarse.
Feiras. Bota de menos as concorridas feiras do pobo. «Hoxe dá pena veas baleiras. Aquelas do 12 con tanto gando, tratantes, compradores e pulpeiros e agora sen ninguén».
Xeracións. Rosa Miguélez é a terceira xeración de Casa Meixide, e Sira espera que continúe a saga.
«Coñeces vos nosos pendellos? Son fermosos. Era onde xogábamos de nenos tralo catecismo»
A Sira Meijide bríllalle a expresión e fala con fondo sentemento dous seus irmáns.
-Fomos doce, todos moi faladores e cada un foi buscándose a vida. Ou máis vello puxo un taller en Lalín, outro unha gasolineira, ou outro dedicouse ás bicicletas, as miñas irmáns estudaron... Eramos moitos pero saímos adiante.
-As familias numerosas eran habituais naqueles anos.
-Eran e había moita máis vida non pobo. Coñecín algunha aldea na que vivían 60 persoas e hoxe só hai tres. Antes había con quen falar e hoxe non hai a quen preguntar. Iso é algo que boto moito de menos. Cando as miñas irmáns Carmela e Chucha fixeron a primeira comuñón eran un total de 40 e hoxe creo que non hai nin dous rapaces.
-Como afronta este confinamento?
-Aquí estamos moi ben. Non rexistramos ningún caso de virus en todo ou concello, pero teño que recoñecer que non durmo moito de noite xa que sufro polo que está a pasar. Cando escoitas e ves todo ou que está sucedendo... Mira nós aquí ata están agora levándolle aos clientes a compra a casa. En moitas aldeas só quedan maiores e teñen medo. É normal. Non saen para fóra, non veñen a comprar e entón decidiron poñer este servizo a súa disposición.
-Estado de alarma sanitaria que diminúe aínda máis vos movementos.
-Clar. Antes viña moita xente nas fins de semana a ver Os Pendellos. Coñécelos? Son fermosos. Alí era onde xogabamos vos rapaces todos despois do catecismo. Agora están restaurados e celebran alí varias feiras de artesanía que son moi concorridas. Este ano non sei que pasará con elas pero con esta situación... Unha pena. Son actividades que dan vida ao pobo.