O técnico do Estradense está a dous partidos de bater a marca que ostenta Tinto
26 ene 2022 . Actualizado ás 05:00 h.Co do pasado domingo ante o Alondras Alberto Mariano sumou o seu partido número 150 como adestrador do Estradense. Unha cifra nada desdeñable que o coloca a tan só dous encontros da marca de partidos dirixindo á entidade rojilla que ten Tinto. Un fito que consegue na súa quinta tempada na Estrada, asentado xa como un dos técnicos máis destacados nos 97 anos de existencia do club de Tabeirós. Artífice do ansiado ascenso a Terceira na súa segunda campaña e consolidando ao club na categoría a piques de lograr o fito histórico dun ascenso á Segunda RFEF.
Con todo, Alberto Mariano escapa de lóalas e os encomios ao seu traballo. Prefire pór o foco nos que lle acompañaron nesta aventura. «Cando chegas a este número é porque tiveches axuda do corpo técnico, dos rapaces e da directiva. Teñen que confiar en ti», afirma. O técnico confesa que pensou en chegar a estas cifras porque «somos o eslavón máis débil desta cadea». Botando a vista atrás e coa franqueza que lle caracteriza, Mariano lembra o obxectivo primordial do 2017. «Cando firmei tiña a ilusión de chegar á Terceira. Cría que A Estrada tiña potencial como vila e coma entidade para asentarse nesa categoría», explica. Con todo, apunta que «pensei que iamos tardar máis».
Nestes 5 anos e 150 partidos está claro que cumpriu o seu obxectivo con fartura. Un play off infrutuoso na súa primeira tempada «que deu pe a ter acceso a outro tipo de futbolistas», un ascenso soñado na segunda, unha permanencia engulida pola pandemia no seu terceiro ano e a guinda no cuarto co case ascenso. Unha decepción que serviu para que continuase un ano máis, porque se algo o caracteriza como técnico é a súa ambición. «Perdendo dese xeito tiña a sensación de ter un traballo inacabado, unha espiña que me quería quitar», asegura. É por iso que, aínda que cauteloso, deixa entrever que o equipo está capacitado para dar «un pasiño máis». «Este ano tivemos certa indefinición e dúbidas no obxectivo. Estamos onde temos que estar, pero tamén é certo que aínda podemos mirar máis cara arriba», afirma.
Futuro
Como cantaba Jim Morrison en Roadhouse Blues «the future is uncertain and the end is always near» (o futuro é incerto e o final sempre está preto) e isto, se cabe, é máis evidente na vida dun adestrador de fútbol. Os cantos de sirena non motivaron a saída de Alberto Mariano a outros clubs, pero tampouco significa que o seu ciclo se alongue moito máis. «A traxectoria e os novos retos fan que me quede aquí. Sempre tes algunha chamadiña para saír ao comezo de cada ano e sempre tes dúbidas. Por iso este é un caso anómalo, a nosa vida laboral é atípica», sinala.
Cos seus éxitos recentes rexeitou algunhas ofertas, a maioría de Terceira, pero algunha de superior categoría. Unha decisión que segundo comenta ten os seus proles e os seus contras. «Estou moi agradecido por como me trataron aquí, houbo chamadas todos os anos e fun honesto. Outro pro é que levamos traballando anos xuntos e coa ilusión de vivir outra vez a experiencia do ano pasado», recoñece.
Á hora de quedar cun momento, escolle un de hai dous anos, cando o equipo acumulaba cinco derrotas seguidas e eran penúltimos e a directiva seguiu apostando por el. «Tivemos unha reunión e transmitíronme toda a confianza do mundo», lembra.