HEMEROTECA | Fai dez anos, o cineasta visitou o Versalles galego en busca de localizacións para a súa nova rodaxe e elixiu o palacio e os seus impresionantes xardíns como escenario para unha voda en «A pel que habito»
01 feb 2021 . Actualizado ás 20:47 h.O Pazo de Oca, na Estrada, é un marco incomparable para unha voda. Na vida real e na ficción. Por iso centos de parellas elixen cada ano este enclave para os seus banquetes ou as súas fotos nupciais e por iso Pedro Almodóvar caeu rendido aos encantos do conxunto artístico hai unha década.
O director manchego movíase entón pola península buscando localizacións para o seu novo proxecto cinematográfico, A pel que habito. O Pazo de Oca estaba na lista de propostas da produtora O Desexo. Despois de visitalo aquel mes de maio, Almodóvar non tivo dúbidas.
A visita preliminar, por máis que foi levada en segredo, acendeu todas as alarmas dos veciños, que desde o primeiro día empezaron a fantasear con fotografarse con algún famoso. Os seus soños fixéronse realidade a finais de agosto, cando comezou a rodaxe do filme.
A rodaxe alterou a vida dos veciños durante varios días, pero os aldeáns tiveron que conformarse con ver o desfile de famosos desde a praza exterior do Pazo. O 21 de agosto celebráronse os ensaios previos. Unha vintena de figurantes tomaron o palacio para ambientar a escena que na película recrea unha voda con final tráxico. Aquela en a que a violación dunha filla desata a sede de vinganza do cruel e atormentado protagonista do filme, o cirurxián sen escrúpulos Robert Ledgard, interpretado polo actor Antonio Banderas.
Os veciños das casas máis próximas converteron os seus patios en platea e instaláronse con cadeiras de praia e cuencos de patacas fritas para contemplar a trasfega de xente. Os turistas que pretendían visitar os xardíns déronse de bruzos co cartel de «pechado por rodaxe» e fóronse facendo cábalas sobre o que sucedía dentro. Os extras recibiron instrucións para a rodaxe xunto aos actores Jan Cornet e Branca Suárez e destacaron a proximidade de Almodóvar. «Impáctache velo cara a cara, pero é unha persoa próxima. Cando che está falando non che dá a sensación de que sexa Almodóvar», dicía un deles.
Autógrafos e fotos
O director non tivo inconveniente en asinar un autógrafo a algunha veciña que o interceptou camiño do pazo. Os residentes na zona estiveron tamén hábiles para captar instantáneas do actor Antonio Banderas á súa chegada. As fotos son dignas do mellor paparazzi. No entanto, non era preciso o teleobjetivo. Ese día o actor mostrou a súa cara máis amable e non tivo inconveniente en facer círculo cos veciños, posar para as fotos e asinar autógrafos.
Outro galo cantaría nos días seguintes. Durante a rodaxe non só houbo veciños á espreita, senón tamén decenas de fans apostados baixo un sol de xustiza para tratar de conseguir unha instantánea, un autógrafo ou un sorriso sequera. Non foi posible. A actividade foi in crescendo no interior do Pazo mentres o desánimo instaurábase entre os espectadores do exterior, que ao final tiveron que darse por satisfeitos con saudar aos extras.
Para A pel que habito, Almodóvar recorreu a dous escenarios en Galicia: o Pazo de Oca e a cidade de Santiago, onde se rodaron secuencias no instituto San Clemente e a Rúa do Vilar. Non era a primeira vez que o cineasta botaba man da comunidade galega. En setembro do 2003 Noia e Ortigueira recibiron a Almodóvar, que rodou varias escenas da mala educación. A casa da veciña noiesa Amalia Hermo acolle unha das partes fundamentais do filme protagonizado por Gael García Bernal. Incluso a anciá anfitrioa do director obtivo un papel como figurante.
A histórica visita de Almodóvar á Estrada na primavera do 2010 converteu ao Pazo de Oca en escenario dunha película que finalmente se estreou en setembro do 2011, cultivou catro Goyas e recadou vinte millóns de euros en todo o mundo, a pesar de non lograr o éxito en despacho de billetes que se agardaba.
Pero o director manchego non foi o único en quedar fascinado polo conxunto palaciego estradense. Antes que el se renderon ante as súas posibilidades cinematográficas outros pesos pesados da sétima arte.
Un pazo de película
O Pazo de Oca foi escenario ata agora polo menos de cinco películas. Destaca a rodaxe do clásico do cine mudo español A casa da Troia, a adaptación da novela de Alejandro Pérez Lugín, en cuxa dirección tamén participou o escritor.
A esa película seguíronlle filmes rubricados por grandes nomes da historia do cine estatal: As historias do Marqués de Bradomín (1959), de Juan Antonio Bardem; A noite escura (1989), de Carlos Saura, e O alento do diaño (1993), rexida por Paco Lucio e coa firma de Manuel Gutiérrez Aragón e Elías Querejeta no guion.