Deshabitados, a exposición fotográfica dá xove creadora estradense, Antía Expósito Guerrero é todo un dédalo de emocións que non deixa a ninguén indiferente.
Vinte e sete imaxes que amosan a profundidade do abandono, ou silencio denso do deshabitado. Antía, cámara en man, tira fotografías procurando apreixar ou último alento, buscando que nos mergullemos nun labirinto de ruínas, vos recunchos sombrizos do esquecemento.
A voaxa suspendida nun ar mesto, denso, melancólico. Ou pouso baleiro dous vasos. As edras nas paredes. Unha maleta nunha piscina. A Torre de Guimarei, ou psiquiátrico de Toén, unha casa abandonada en Codeseda...
Velaí unha ollada que percorre, nunha cadencia mol, as vairas dá ausencia mais tamén, bisbándonos non corazón, unha mirada reivindicativa que arela a reconstrución dá memoria.
En fin, boa realización, autenticidade e unha infinda capacidade poética. Deshabitados é todo un poema que ecoa contra ou pranto do vento, vos ecos dás nosas pegadas na estrada dá Vida.
Mil parabéns, Antía.