A dezana quedou segunda na súa categoría no seu primeiro Ironman en Vitoria
10 jul 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Exultante e sorprendida á vez. Así rematou a deportista dezana Verónica Mon o seu primeiro Ironman, unha competición para titáns. E fíxoo ao grande no tríatlon de Vitoria, un dos máis prestixiosos do calendario nacional. Conseguía subir ao podio con segundo posto na súa categoría de 40-44 anos, ademais de acabar 19ª na clasificación xeral feminina. Non agardaba eses excelentes resultados. Reto superado e con boas vibracións que seguro a animan a afrontar de novo esas distancias.
Verónica Mon concluíu a competición cun tempo de 11:45:07, moi por baixo das doce horas sobre as que agarda rematar. Quedou lonxe da vencedora na súa categoría, Ana Jordá, que fixo pola súa banda 11:08:01 tras nadar os 3,8 quilómetros, percorrer en bicicleta 180 e 42,1 quilómetros a pé a maratón final.
«Planifiquei para acabar e estiven moi reservona», comentaba onte por despois da cerimonia de entrega de premios que en Vitoria se atrasa un día pola longa duración do tríatlon longo, disputado este domingo. «Conciencioume de non pasarme coa bici por se despois me pasada factura na carreira, non facela moi forte para rematar a maratón, nadar con calma,... estiven moi amarrategui e notouse porque a última volta a pé foi a que fixen máis rápido», explicaba Verónica Mon. Estaba ademais moi contenta polas boas sensacións durante a competición e á súa conclusión, ao atoparse «muscularmente perfecta, non estou cansa».
A deportista dezana mostrábase plenamente satisfeita, ademais de resaltar a perfecta organización vivida en Vitorio e o alento do público. «Fixen un tríatlon conservador, sen arriscar, había algunhas compañeiras que se mondaba de risa, pero estou moi feliz porque tamén temía que non ter feito antes este tipo de competición puidéseme pasar factura», apuntaba Verónica Mon.
Outro dato positivo foi que tras disputar por exemplo maratóns sempre tiña algunha molestia no xeonllo, pero non se produciu nesta ocasión. Chegou nun bo momento, sentíndose ben en todas as disciplinas e «parece que nin o fixen, tiven máis trajín e cansazo o sábado dun sitio a outro para colocar o material ou por se esquecía algo que o domingo ao competir». Ao completar o Ironman nin mirou a marca e tivéronlle que avisar que fixera podio na súa categoría. Onte emprendía viaxe de regreso coa mochila cargada co seu trofeo, unha incrible nova experiencia e a espiral de repetir.