Pouco intenso, sen mordente, moi plomizo e con Xabi Alonso pouco intervencionista, o líder queda a cero ante un Raio coas ideas moito máis claras
09 nov 2025 . Actualizado á 19:01 h.Sen faísca, sen intensidade, sen mordente, sen profundidade, esta vez sen o gol salvador de Mbappé e con Xabi Alonso de novo timorato á hora de mover a árbore e facer os cambios, un pobre Real Madrid quedou a cero en Vallecas e cultivou o seu primeiro empate da tempada. Segue líder destacado, pero debe aproveitar o técnico guipuscoano o parón polos partidos de seleccións para ir ao diván e analizar en profundidade que está a pasar ao seu equipo para ser tan plano, previsible e aburrido.
É verdade que o Madrid o gañou todo este curso en Liga, salvo o trompazo do Metropolitano e este empate tedioso ante un bo Raio, pero é un equipo gris, plomizo e ata medorento. Poucos remates a portería e cuarto tropezo consecutivo en Vallecas, un feudo onde non vence desde 2022. E o peor é que os brancos se deixaron dous puntos a mesma semana que perderon en Liverpool e non saíron goleados por san Courtois. Por algo o Raio ten fama de matagigantes e xa lle fixo pasar este curso unha noite de pesadelos ao Barça, que empatou, e de milagre.
Disputoulle o balón e igualoulle ao Madrid nun partido equilibrado que puido gañar calquera, aínda que o cerocerismo final fai xustiza. Sempre atentos e moi ben ordenados por Iñigo Pérez, un técnico mozo pero sobradamente preparado, os franjirrojos cortocircuitaron incluso a Mbappé, quen tras oito citas vendo porta esta vez quedou coas ganas. Non puido achegarse máis ao rexistro de Cristiano Ronaldo, anotador en dez partidos consecutivos en 2018.
Sete cambios realizou Iñigo Pérez respecto ao equipo que iniciou a batalla ante o Lech Poznan. Repetiu o bloque do día do Barça, coa incorporación de Mendy en lugar do lesionado Luiz Felipe. En fronte, apenas dous retoques de Xabi Alonso en relación ao once que perdeu ante o Liverpool. Entraron Asencio no eixo da zaga, para darlle un descanso a Militao, e Brahim en lugar do lesionado Tchouaméni, aínda que o pivote defensivo foi para Camavinga.
O respecto mutuo presidiu un primeiro acto anodino, con pouco ritmo e dous equipos máis preocupados de non equivocarse que de someter o rival. Normal no caso do Raio, pero ao Madrid hai que esixirlle máis, moito máis. Non serve a xustificación de que xogou o martes en Anfield porque os seus rivais actuaron o xoves na Conference. Interveu pouco o turco Arda Güler na base, apenas detalles de Bellingham e nada de Mbappé. E unha presión moi tímida, sabedor seguramente que ao Raio lle gusta tocar atrás para atraer aos seus adversarios e a partir de aí atacarlles.
Vinicius, sen dúbida, foi o máis activo, o único capaz de romper liñas e de percutir cos seus cambios de ritmo. Ademais, enseguida sacoulle unha desas amarelas a Ratiu que condicionan. Só dúas veces tivo que intervir Batalla antes do descanso. Fíxoo para despexar un disparo de Güler desde a frontal, tras unha desas perdas na saída de Pathé Ciss que desesperan a Iñigo Pérez. E logo luciuse para desviar, a unha man, un disparo en semifallo de Vini tras a mellor combinación do Madrid. Varias paredes en espazos moi reducidos, onde se ve a calidade individual destes actores estelares.
O Raio apenas sufriu, pero tampouco puido despregar ese fútbol veloz que lle caracteriza no seu feudo. O maior perigo levou Ratiu pola dereita, aproveitando que Carreiras é blandito. Chegaba o romanés case ata a liña de fondo pero, ou non atopaba rematador, ou el llo guisaba e comíallo antes de que Courtois le rebañase o prato. A peor noticia para os franjirrojos, a lesión no xeonllo de Pedro Díaz, substituído polo Pacha, que se incrustou no costado esquerdo, por diante de Chavarría. De Froitos foise á dereita para as axudas ao amoestado Ratiu.
Xabi tarda en cambiar
Renovouse o preito con Militao en lugar de Huijsen, do que non se fiaba Xabi Alonso porque vira unha amarela e xa se coñecen os seus precedentes coas expulsións. Empezou máis animado, cun golpe franco desaproveitado por Valverde, un disparo intencionado de Güler que non viu porta e unha chegada do Raio que se cantou como gol polo efecto óptico no toque final de De Froitos. Nun balón larguísimo, Bellingham non andou lonxe de sorprender a Batalla, moi atento para tapar o seu pau. Apareceu por fin Mbappé, pero o seu primeiro lanzamento colleu o efecto cara a fóra.
O Raio inquietaba de cando en vez, como nun intento de Isi ao ver a Courtois adiantado que fose o gol do ano. O duelo íase abrindo, bendita tolemia. Tívoa Álvaro García a pase de Ratiu, ao que Vini nunca seguía, antes dun dobre cambio de Iñigo. Pernas frescas. Valverde fixo traballar de novo a Batalla, pero Xabi Alonso non quería semellante desorde e recorreu a Ceballos. Camavinga pasou á banda, como no clásico e en Anfield, ata que entrou Rodrygo no tramo final. Pero nada cambiou. Sen enerxía, non se asalta Vallecas.