Deixou o motocrós porque a inquedanza lle bloqueaba os brazos e atopou no aire a súa vocación
10 nov 2025 . Actualizado á 05:00 h.O primeiro ano que José Canosa Fernández (A Coruña, 2003) cambiou o motocrós, no que competera desde pequeno, polo freestyle, proclamouse subcampión de España, por detrás de Maikel Melero. No segundo, Mincha reeditou o pulso e superou ante 7.000 persoas en Murcia, no último circuíto puntuable, ás cinco veces campión do mundo para quedarse o título. Ambos encabezan o cartel do espectáculo que acollerá o compostelán Multiusos Fontes do Sar o vindeiro sábado. Atrás queda xa para Mincha unha profunda crise que estivo preto de apartarlle da competición.
—Lembra a súa vida sen ter unha moto preto?
—Bufff, é que ao meu pai le flipaban. El xa corría na súa mocidade, aínda que nunca tivo a economía para poder saír de España. Por iso intentouno comigo, que son o pequeno. Os meus pais sacrificáronse unha chea para que eu seguise competindo nun deporte que é moi caro e non dá ningún beneficio. Motos novas cada ano, furgonetas, viaxes, campionatos para arriba e abaixo... Non sei canto diñeiro se gastarían en min, nin de onde o sacaban. Estarei eternamente agradecido. Con catro anos puxéronme a primeira diante. Empecei a adestrarme aí e xa non parei. Era un canijo aínda.
—Unha mincha.
—Puxéronmo uns amigos dos meus pais no bar do barrio no que adoitabamos parar. Era pequeno como o molusco e son familia de mariñeiros. Ao principio non te creas que me gustaba moito que mo dixesen. Cos anos, cando abrín as redes sociais, púxenme José Mincha. A partir de aí, empezou a chamarme así moita xente. Agora ata hai quen se cre que é o meu apelido.
—Estivo quince anos competindo en motocrós, ata que un día decidiu que iso non era o seu.
—Chegaba ás carreiras e bloqueábame. Paralizábanseme os brazos. Pero literalmente, eh? Chámase síndrome compartimental. Ía sete segundos máis lento nas carreiras que nos adestramentos. Era moi frustrante. Deime conta de que non ía chegar a nada e quixen deixalo. Sentía que decepcionara aos meus pais, non sabía nin como afrontar a conversación. Non quería que seguisen tirando diñeiro niso. Metinme a estudar unha historia que non me gustaba nada.
—O que?
—Mecatrónica industrial. Non vai nada comigo. Pasábamo ben cos compañeiros de clase, pero non me vía nin de broma traballando niso. Ía directo a unha fábrica para facer pezas. Imaxínate. Menos mal que se cruzou o freestyle para rescatarme.
—Unha chamada de Edgar Torronteras, o gran pioneiro en España, para que probase.
—Estaba no meu cuarto e non souben que dicir. Díxome que o pensase. Non creas que era algo que me chamase moito a atención. Realmente nese momento tampouco había tanto que pensar. Axudoume moitísimo Román Pérez. Envorcouse comigo. Preparoume un circuíto na súa casa, fixo as ramplas... Sacrificouse como ningún. Segundo íao practicando con el, fun sentindo unha liberación grande na moto.
—E iso?
—A confianza, sobre todo. No motocrós dependes máis doutras cousas e compites contra outros que non tampouco sabes como van reaccionar. Inflúe o estado do terreo, se chove, a saída que tomas... é un deporte moi fodido. Aquí es ti só, co teu exercicio, coa mesma distancia á mesma rampla. E durante o exercicio realmente estás só, tes que concentrarte no teu. Compites contra ti mesmo.
—Ten un compoñente máis artístico que o motocrós.
—Por iso gústame máis. É como facer ximnasia rítmica. Máis que un piloto, agora síntome un acróbata. Teño que xogar coa moto, voar sobre ela, movela moito. Divírtome máis así. Deime conta de que as miñas virtudes pasan máis pola parte creativa que pola mecánica.
—Cando se baixa dos adestramentos coa moto tamén?
—Diríache que si. Co audiovisual, por exemplo. Entretíñame moito vendo vídeos en Youtube e abrín a miña propia canle. Vou gravando cousas. Gústame tirarme horas logo editándoas no computador. Tamén me chama todo o que ten que ver coas redes sociais. Fun formándome pola miña conta.
—E xa non terá, agora que é campión de España, esa sensación de que decepcionou aos seus pais.
—Sei como é a miña familia, e que iso era só un pensamento meu, pero non vou negarte que foi un alivio. Se a alguén teño que demostrarlle algo é a eles. Oxalá fose só o primeiro paso, o primeiro eslaboncito da montaña. Non adoito porme metas porque me xeran un estrés que non me fai ben. Pero o 20 de decembro empeza o Mundial e a primeira proba é aquí en España, en Pamplona. Haberá xente moi boa, pero quen sabe...
En curto
Desde que deixou Galicia para adestrarse no circuíto que o pentacampeón do mundo Maikel Melero ten montado en Cotillas, unha vila de apenas un centenar de habitantes na provincia de Albacete, Mincha comparte piso en Siles, outra pequena localidade xienense que limita con terras manchegas, con Mario Lucas, tamén piloto e terceiro no Campionato de España.
—Que foi o que máis estrañou da Coruña ao irse a Siles?
—Que non houbese nin un Mercadona, nin nada co que distraerse. E as temperaturas.
—Que sitio me recomenda?
—Alacante. Aí é onde quero vivir eu. Pero se me preguntas para irme de vacacións diríache Eivissa. É un sitio incrible para desconectar un par de días sen móbil e portarse mal.
—Cónteme o seu plan perfecto.
—Almorzo un zume de laranxa e unhas torradas con xamón ao lado do mar. Vou de compras. Como un bo chuletón. Paso a tarde na praia, vexo atardecer, e teño reservada unha boa cea.
—A gastronomía é fundamental na súa felicidade.
—Comer é o mellor que hai. Unha boa paella, os pementos recheos da miña nai...
—Que actividade lle gusta cando non está sobre a moto?
—O surf.
—Por quen faría cola para conseguir un autógrafo?
—Por Marc Márquez e Messi.
—E fóra do deporte?
—Por Steve Jobs.
—Leva tatuaxes?
—Gústame velos, pero non teño ningún. Se algún día xorde un por algún motivo, fareimo.
—Por ser campión do mundo.
—Non sería mala idea.