Nicolás García, o saltador con vertixe que queda ás portas da gloria

Nicolás García Boissier (As Palmas, 1995) é un saltador atípico. Seguramente sexa o único nos Xogos Olímpico de Tokio con pánico ás alturas. «Despois do confinamento, aínda me custou tirarme. Necesitei o meu traballo», chegou a recoñecer o grancanario, que hoxe tivo que conformarse coa décimo novena posición nos preliminares do salto de trampolín de tres metros, polo será un dos dúas reservas de cara á semifinal que se disputará durante a madrugada do mércores (1.00 horas, RTVE.é).

Nunha disciplina na que China confirmou a súa hexemonía co ouro de Zongyuan Wang e Siyi Xie en sincronizado, o canario non puido lograr o obxectivo de regresar co diploma olímpico. A súa historia, de vertixe, comezou cando se lanzaba desde plataformas de 10 metros, pero cambiou aos 18 anos cando tomou as rendas e baixeime aos tres metros para deixar de estar sempre acolloado. Agora se hai auga controlo ese medo, síntome cómodo, pero se non hai... por exemplo, non me asomo a ningún balcón. Nunca».

Aínda que estivo a piques de competir nestes Xogos co seu irmán Héctor no trampolín sincronizado, leste logrou un traballo como enxeñeiro aeroespacial nos Estados Unidos e non lle permitiron participar. Afirmou que o entende, e que poida que el non tarde demasiado en seguir os seus pasos. A piques de concluír Enxeñería Naval, asegurou que «é moi difícil compaxinar ambas as cousas e deste deporte non se pode vivir». 

Unha data final

Tras participar no Preolímpico de Río 2016 e en catro campionatos do mundo consecutivos, o deportista do Club Natación Metropole de Gran Canaria terá que agardar a que un dos saltadores clasificados para a semifinal diga que non pode participar na seguinte rolda.

Tras quedar prendado do seu deporte sendo aínda un neno, Nicolás García Boissier loitou contra si mesmo e contra esa sensación de vertixe para chegar a meterse nos Xogos de Tokio. A pesar do final.

---

---

---