O atleta de Viveiro protagoniza unha portentosa remontada e derruba outro muro converténdose no primeiro español nunha final olímpica de 800 metros
02 ago 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Adrián Ben podería ser Panorámix, o druída galo que facía de Astérix un home sen límites. Porque o cidadán de Viveiro se supera, e sorprende , cada día no tartán. No día de Galicia en Tokio, o lucense converteuse no primeiro español en meterse nunha final olímpica de 800 metros. Fíxoo por tempos, despois dun carrerón que lle levou a entrar na cuarta posición na segunda das tres semifinais marcando un tempo de 1 minuto e 44,30 segundos, un rexistro que ao cabo lle permitirá cumprir un novo soño o mércores (14.05 horas, A 1 e Eurosport).
A fórmula de superación do druída de Viveiro é coñecida: agardar atrasado na primeira volta para pegar o machadazo na segunda, case co mesmo tempo de cocción entre os dous parciais. E con esa pócima plantouse na liña de saída do 800, quedándose a cola de grupo mentres os principais espadas da segunda serie tiraban. Mesmo, por momentos, parecía difícil que Adrián puidese entrar na pelexa polo alto ritmo de carreira e ata visualmente parecía que perdía contacto co polaco Borkowski, que entón era penúltimo.
Pero a toque de campá, cando a segunda e definitiva volta comezaba, o lucense sacou o seu pócima de confianza, seguridade e traballo, e comezou a remontar posicións ata conectar co grupo de cabeza na última curva. De aí, á recta final, na que entrou como sétimo, pero como de costume, Adrián foi valente, abriuse en busca dun espazo e no seu esprint camiño da historia foi capaz de atopar un oco e superar a tres dos seus rivais nos últimos metros. O canadense Apor, o kenyano Saruni e o británico Rowden quedaron atrás e os 1.44,30 que marcou na liña de meta, case o mesmo tempo que os seus tres antecesores, déronlle o pasaporte para vivir a súa primeira final olímpica nos seus primeiros Xogos. Iso si, tivo que agardar á terceira semifinal para confirmar que entraba por tempos, demostrando que non hai obxectivo que se lle resista. Nin os máis utópicos.
Hai dous anos chegou a Doha sen que ninguén contase con el, meteuse na final, que non pisaba un español desde facía tres décadas, e rematou sexto. Agora, preséntase en Tokio, e aínda descansando mal, xa fixo historia en dúas carreiras. Agora ten dous días para preparar a súa beberaxe de cara á cita do mércores. O domingo, sen perder un minuto, meteu o seu corpo na marmita de xeo para comezar a recuperalo.
Seguro que nos tacos de saída xa ninguén lle pregunta onde queda Viveiro, esa aldea gala que dá forzas infinitas ao seu mellor embaixador. Adrián colocouna no mapa. E como se descoiden, igual ata fai ondear a súa bandeira en Tokio.
«A falta de 100 metros dixen: ‘Quero ser finalista olímpico' e empurrei con todo o que tiña»
Adrián Ben Montenegro (Viveiro, 1998) era a cara da felicidade unha vez que se viu dentro da final olímpica dos 800 metros. «Estou moi contento, é un soño cumprido, desde pequeniño soñas con estar nunha final olímpica. Todo o traballo que fixemos serviunos para poder estar aquí e son tantas emocións que parece como que o corpo se bloquea un pouco, pero superfeliz», comentou a La Voz camiño de regreso á Villa Olímpica para comezar a recargar pilas.
O galego analizou a carreira e confirmou que a súa estratexia fora a ideal para coarse no gran día da proba das dúas voltas á pista: «Sabía que se saía a un ritmo rápido, como así foi, tiña que facer a miña carreira e non suicidarme. Non saír a un ritmo que fixese que se me inchasen as pernas, entón pasei o primeiro 200 a ritmo, logo pegueime ao grupo e intentei subir posicións a falta de 200 metros, que si que me vin un pouquiño atrás, e a falta de 100 xa dixen: ‘Quero ser finalista olímpico' e empurrei con todo o que tiña».
Mesmo na súa reflexión, Adrián Ben destacou o compoñente matemático que ten unha disciplina deportiva como atletismo: «O atletismo ten unha parte boa e mala, son matemáticas. Pasei o primeiro 200 con ritmo posto nas pernas, eles íanse, intenteime pegar, aos 400 vin que seguía indo a bo ritmo, pero ao final dixen que quería estar nunha final e apertei».
Lembrou o de Viveiro que os 800 metros son «unha proba das máis difíciles do campionato polo número de participantes e pola dureza das roldas».
Rompeu o molde
Ata o domingo en Tokio, as semifinais foran a cima olímpica para os ochocentistas españois. De feito, só dous chegaran a esta instancia antes que Adrián Ben: Tomás de Teresa que foi cuarto na primeira semifinal de Barcelona 92 cun tempo de 1.46,08, e Antonio Reina , terceiro na primeira semifinal de Atenas 2004 cun rexistro de 1.46,17.
O galego xa rebaixou esa marca ata os 1.44,30 e non pode descartarse que volva baixar ese rexistro se ten tempo de recuperar de cara a unha final que contará con nove atletas ao ser readmitiu a Nijel Amos de Botsuana. Entre os finalistas hai catro que correron nalgún momento da súa vida en 1.42, o que aínda dá máis valor á xesta de Adrián.