Do Maradona adestrador de Arxentina en Sudáfrica lémbrase o mal que xestionou a loita de egos cun Messi entón presentido redentorista da albiceleste. Para cortar en seco unha messimanía que non soportaba, o Diego resolveu a cuestión ao responder cal era o seu once innegociable: «Mascherano e dez máis». Con catro palabras ninguneó ao rosarino.
Aclarado o copyright da frase idéntica de Luis Enrique, queda interpretar se o seu sentido foi protexer a Morata ou pór a resgardo o seu orgullo de adestrador, nese caso sería dobremente maradoniana. Tivo a precaución, tribunera pero cabal, de cubrirse con Gerard Moreno. Pero o nome de Morata estaba gravado nos dentes de serra da noite. No minuto 2, cometeu un penalti sobre Zielinski. VAR e árbitro calaron. Se chegan a pitalo, organízase o motín de Esquilache. Chegou o gol agónico e sanativo. E a devolución de Lewandoski ao segundo aviso. O penalti fallado quixo ser salomónico na súa atribución de culpas. Pero será por sempre o penalti de Morata, xa ecce homo. Luis Enrique pediu que non se apupase ao dianteiro. Desde o minuto 70, A Cartuxa pareceu o Estadio Nacional de Varsovia.
O primeiro gran movemento tectónico do torneo tiña que proceder do grupo da morte. Francia revelouse humana non pasando do empate no cocedero populista de Budapest. E dando pistas de que Griezmann, Dembelé, Varane ou Pogba mostran a mesma fraxilidade que alimentou as insuficiencias dos seus clubs. Logo, Portugal pasou da euforia a ser un guiñapo zarandeado por Alemaña, cuxos faros son novísimos da elite: Gossens ou Havertz. Esquecemos o aviso forxado a ferro no frontispicio no templo das grandes competicións: Nunca dean por liquidada a Alemaña. Pareceu facelo Portugal. E desa irreverencia saíron demudados Semedo ou o autogoleador Ruben Días. E en xaque a súa construción de xogo, con tarde negra de Bruno Fernandes, Danilo e William Carvalho, desapuntados como peloteros e como aforcados.