O islandés asimila conceptos a contrarreloxo para sumar de cara ao «play-off»
05 may 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Nunha mañá asollada ao lado da praia de Riazor, un islandés e un vasco conversan xunto ás súas respectivas bicicletas despois de adestrar ao baloncesto. Gaizka Maiza márchase no seu Orbea ochentera, facendo patria. Arnar Björnsson queda porque ten a súa primeira cita coa prensa local. «Adoitaba ir andando todo o intre e acabeille pedindo a Edu Seoane (fisio do club) se podía conseguirme unha. Gozo saíndo en bicicleta, así quento un pouco antes de adestrar», di.
El foi a última peza dese gran mapamundi que é o persoal do Leyma Coruña en chegar á cidade. Fíxoo para suplir a Pecius tras a súa grave lesión e dedícase a tratar de absorber todo o que pode. Pregunta polo Liceo tras recoñecer que só coñecía o hockey sobre xeo e parece sorprendido cando se lle informa da dimensión do club verde en España e en Europa. Alucina tamén cando se lle comenta que, se o seu equipo gaña en Almansa, o Leyma logrará asinar o seu mellor serie de sempre na LEB Ouro con seis vitorias. E non dá crédito cando, tras recoñecer que Javi Vega foi o compañeiro que máis lle sorprendeu polo seu nivel de baloncesto, explícaselle que o ano pasado estaba xogando as semifinais da ACB contra o Barcelona: «É moito mellor xogador do que agardaba. Os primeiros días, cando o vía moverse, empeceime a fixar. Logo comezou a tirar e as encestaba todas. Faino todo ben».
Esa actitude de querer aprender trasládaa tamén ao baloncesto e ao seu novo club. «Creo que é un equipo moi ben adestrado, todo o mundo sabe cal é o seu rol. Defensivamente, é o mellor de toda a competición, o máis físico de todos. Estou a aprender moito e de verdade que estou a gozar moito esta experiencia. Creo que podemos facer grandes cousas», asegura mostrando a súa ambición.
—Grandes cousas?, vostede cre?
—Si, seguro.
—Moita presión é iso, non?
—Creo que nos gusta a presión.
Agora ou nunca
Do 0 ao 10, canto está de feliz Arnar Björnsson na cidade? «Teño que dicir que preto do 10. Un 8? Quizais un 9? Estou nun sitio con bo tempo, nunha cidade bonita, gozo adestrando co equipo así que si, agora mesmo, síntome xenial», di. Non chega ao excelente porque é duro ter que deixar no seu país á súa noiva e ao seu bebé de oito meses. «Oxalá poida quedar a próxima tempada e póidamos traer. Que vivan o que eu estou a vivir», explica esperanzado.
Ata agora, na súa breve carreira tras saír do seu fogar —Canoe e Leyma son os seus dúas únicas experiencias fóra de Islandia—, tocoulle o papel de relevista. En Madrid foi fichado como comodín ante as lesións; na Coruña, máis do mesmo. Pero négase a pensar que o seu papel no baloncesto profesional redúzase a iso. «Prefiro pensar que era a persoa adecuada no momento xusto. Cando cheguei a Canoe, estaba a xogar en Islandia pero parouse a Liga polo covid e decidín tratar de ir a algún outro sitio. Díxenme, teño case 28 anos e pode ser a miña última oportunidade para probar isto a nivel profesional. Saíume a oportunidade en Canoe e foi unha primeira experiencia dura, pero estaba agradecido de ter chegado a España. Entón chegou a chamada do Leyma. Fíxome realmente feliz», se sincera admitindo que foi toda unha sorpresa, xa que non coñecía a normativa de poder fichar tras lesión.
«As grandes defensas gañan campionatos»
Recoñece que non coñecía absolutamente nada da cidade antes de buscala en Google tras a chamada do seu axente. E que se puxo feliz ao ver que no seu destino había praia. Asume que estaba contaminado con certos tópicos sobre España pero di ter contrastado outros: «Sabía que é un país que se toma as cousas con calma. E é algo que me gusta. Non hai moitas preocupacións, ninguén parece especialmente tenso e creo que iso ten que ver co clima. Cando o clima é agradable, a xente é máis feliz». Dio lembrando que, durante o inverno islandés, a xente non anda demasiado animada durante as tres horas de luz das que gozan ao día.
O combo nórdico
Björnsson, que chegou para suplir a un base, defínese como un combo, que é o termo para situar a eses xogadores que se moven entre o posto dun e o de escolta. «A iso xoguei toda a miña vida, controlar mellor o xogo é algo que é verdade que teño que desenvolver para saber atopar aos xogadores nas posicións precisas e crear ataque», apunta como deberes.
Evidentemente, o seu físico non é o de Pecius. El é máis baixo e máis lixeiro, pero está convencido que pode achegar en defensa —en ataque, por suposto—.
O islandés interioriza conceptos a contrarreloxo para achegar cada vez máis nos dous lados da pista e ten fe cega na idea de defensas intensas e xogo rápido de Sergio García. «Xogamos grandes defensas. E dise que as defensas gañan campionatos. Se seguimos xogando así, temos unha gran oportunidade de gañalo todo», vaticina.