Deporte en feminino

Xosé R. Castro

DEPORTES

AFP7 vías Europa Press

08 mares 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Son innegables os avances realizados polo deporte feminino nos dúas últimas décadas, pero a igualdade aínda queda lonxe. En soldos, en repercusión e en incidencia. Os clixés seguen instalados no deporte, a discriminación positiva non existe e a conciliación non deixa de ser noticia. Mala cousa.

Para comezar, ninguén lle engade o apelido masculina a Primeira División, algo que aparece noutras categorías de disciplinas femininas. Tampouco existen categorías profesionais como tales en deportes tan populares como o baloncesto nin no balonmán, por moito que o seu xogadoras si o sexan para todos os efectos. O fútbol o será a partir do próximo curso, pero o primeiro paso debe ser contar cunha independencia económica que a día de hoxe parece difícil, especialmente no escenario de crise actual.

Tampouco existe ningunha campaña de discriminación en positivo para impulsar as disciplinas con maior arraigamento entre o sector feminino por parte das institucións e só a iniciativa desde algunha empresa privada deulle un impulso nos últimos tempos. Iso si, para as súas principais categorías como reclamo, pero a pirámide do deporte feminino presenta moitas máis gretas que o masculino, que xa non son poucas.

E a conciliación? Segue sendo un tema pendente. Cada vez que unha deportista acode coa súa filla a adestrar, resulta noticiable, cando debería formar parte da normalidade máis absoluta. Igual que se o fai o seu pai. Menos mal que aqueles tempos onde o embarazo era motivo de despedimento por contrato parecen ter quedado nun plano residual.

Pero non é suficiente. A equiparación total máis que un dereito debe ser unha cuestión de normalidade.