Osvaldas Matulionis: «Hai moitas cousas que achegar máis aló do triplo»

DEPORTES

LOF

Sumido nunha crise de tiro, afronta con esperanza a segunda parte do curso

27 feb 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Non está sendo un ano doado para Osvaldas Matulionis (Siauliai, 1991). O lituano, maquinaria de precisión eslava contrastada, chegou en agosto do 2020 ao Leyma como tirador solvente desde o perímetro a un equipo sen especialistas desde a liña de tres. Seis meses despois, arrastra as peores porcentaxes desde o triplo da súa carreira (27,5 %). E cando os tiros non entran, hai que aferrarse ao resto de aspectos do xogo para non decaer. Hoxe ante o Cáceres (19 horas, LaLigaSportsTV), nun partido sen transcendencia, o aleiro laranxa afronta unha oportunidade para reencontrar sensacións coa vista posta na segunda fase da competición.

—Supoño que unha semana sen xogar sirve para limpar a mente.

—Si, aínda que non é doado. Temos tempo libre pero tamén é moito tempo sen competir. Non é doado centrarse e seguir traballando duro. Este ano está a ser moi estraño e por suposto que se aproveita. Pero o que queres é xogar.

—Reencontraranse coa competición nun partido intranscendente a nivel clasificatorio.

—Está claro que o resultado non significará nada pero ao final todos os partidos os queres gañar. Traballas para estar ben na pista, gañar e saír con boas sensacións para o seguinte. Iso é o máis importante.

—Persoalmente, está tendo un ano complicado.

—Si. Os últimos dous meses foron complicados, con tiros que non entran. Cando tiras e éntranche non pensas: «Vaia, estou encestado demasiado». Pero ao revés si que lle dás voltas. Pero teño que facer o que teño que facer. Seguir lanzando e confiar en que acabarán entrando sabendo que os partidos máis importantes aínda están por diante. Prefiro fallalos agora que cando cheguen.

—Sentiu medo a tirar e fallar?

—Eu tiro sen importar o que poida pasar. Por suposto que chegas a dubidar. Tiro ou mellor penetro? Nos últimos partidos hei tratado de ser un pouco máis agresivo. Se non podes anotar, hai outras cousas que podes facer polo teu equipo. Xogar agresivo, penetrar, pasar a pelota. Pero xeralmente sigo tirando. Poida que non entren pero hai que volver tirar. Isto é baloncesto á fin e ao cabo.

—Iso é certo, para exemplo o seu defensa dos últimos segundos ante o Oviedo.

—A iso refírome. Hai moitas cousas nas que podes achegar ao teu equipo máis aló do triplo. Hai xogadores que achegan poucos puntos e son súper importantes para os seus equipos. Hai que centrarse niso, e se ademais anotas, moito mellor.

—Sufrira refachos así antes?

—Si que me pasou antes, aínda que talvez non durante tanto tempo. Pero é que é xogando tres partidos nun mes é realmente difícil coller o ritmo. Fas un mal partido, xogas outro malo e se cadra tes que descansar dous ou tres semanas ata que chega o seguinte. Así é moi difícil. Tírasche case un mes convivindo coas malas sensacións. Este ano é moi duro nese aspecto. Se ti xogas dous partidos malos pero sabes que tes outro nuns días é máis doado recuperarse.

—Pode influír a presión por falarse abertamente do ascenso?

—Talvez a xente fale disto, pero nós, no vestiario, non falamos sobre se hai presión ou demasiadas expectativas. Non. Si, temos un bo equipo e podemos conseguilo. Pero iso non é sinónimo de presión. Imos partido a partido, tratando de gañar o maior número deles posibles e intentar ao final de tempada ser campións. Non lemos demasiado o que din os medios. Só temos a dous xogadores españois no equipo. Eles si son conscientes do que se fala, pero o estranxeiros non nos centramos niso. Non creo que a palabra sexa presión. Sabemos onde estamos e somos profesionais.