Morre Diego Armando Maradona

La Voz / Axencias REDACCIÓN

DEPORTES

A lenda do fútbol faleceu por un paro cardíaco aos 60 anos este mércores

25 novs 2020 . Actualizado ás 23:20 h.

O mundo do fútbol di adeus este mércores a unha das súas grandes lendas. O adestrador e exfutbolista Diego Armando Maradona, campión do mundo con Arxentina e estrela global deste deporte, faleceu aos 60 anos dun paro cardiorrespiratorio na súa casa do barrio San Andrés, na localidade de Tigre, segundo confirma o diario arxentino Clarín.

Diego Maradona será velado a partir do xoves na Casa Rosada de Buenos Aires. O presidente de Arxentina, Alberto Fernández, confirmou en diálogo coa Televisión Pública que o velorio se realizará na sede do poder executivo. Fernández decretara tres días de duelo nacional polo falecemento do astro arxentino. O único deportista velado na Casa Rosada foi o quíntuplo campión da Fórmula 1 Juan Manuel Fangio, en xullo de 1995. O Fiscal Xeral do departamento de San Isidro (provincia de Buenos Aires), John Broyad, dixo en rolda de prensa que o falecemento de Maradona «non posúe máis que características naturais» e que no seu corpo «non se advertiu ningún signo de criminalidade» ou «violencia». 

Diego Armando Maradona era na actualidade responsable do banco do club arxentino de primeira división Ximnasia e Esgrima A Prata. O futbolista fora sometido a principios deste mes a unha operación por un hematoma no cerebro que se saldou sen aparentes complicacións.  «Leváchesnos todo o máis alto do mundo. Fixéchesnos inmensamente felices. Fuches o máis grande de todos. Grazas por ter existido, Diego. Ímosche estrañar toda a vida», escribiu o presidente arxentino Alberto Fernández, que decretou tres días de loito no país pola morte de Pelusa.

 Un ídolo a nivel mundial

Considerado por moitos como o mellor futbolista da historia do fútbol, o Pelusa iniciou a súa carreira en Arxentinos Juniors en 1976. En cinco tempadas no club acadaría os 116 goles e 65 asistencias en 166 partidos disputados. en 1981 foi recrutado por Boca Juniors, o equipo que ocupa un lugar de privilexio na súa traxectoria a pesar de ter xogado na Bombonera un só ano antes de dar o seu salto a Europa. Aterrou no FC Barcelona en 1984 deixando mostras do seu bo fútbol, pero nunca chegou a adaptarse do todo e as súas polémicas acabaron por propiciar a súa saída cara ao Nápoles, o club que lle deu gloria no vello continente. Xogaría tamén no Sevilla, Newell's e, de novo, Boca Juniors, xa no declive da súa carreira.

O fútbol, o ídolo e a droga

O seu fútbol conquistou a todo o planeta por actuacións como as que asinou no Mundial de México en 1986, onde levou a Arxentina a conquistar, ante Alemaña Federal, o seu segundo título e no que foi designado como mellor xogador do trofeo. Aquel campionato serviulle para granjearse un lugar eterno no corazón do seu país, a cuxa selección dirixiu mesmo como técnico no Mundial de Sudáfrica no 2010.

Pero a súa traxectoria non se entende sen a aparición das drogas na súa vida, que lastraron a súa traxectoria e descendéronlle aos infernos chegando a ser expulsado do Mundial do ano 1994 nos Estados Unidos. A súa loita contra a súa adicción marcaría para sempre a imaxe de Diego Armando Maradona.

Vestido con los colores de Argentina durante el Mundial de México
Vestido coas cores de Arxentina durante o Mundial de México Non dispoñible

Diego Armando Maradona, neno dun barrio pobre de Buenos Aires convertido en lendario futbolista. Aos 60 anos, que cumpriu fai case un mes, este home contraditorio e arbitrario, desafiante e enxeñoso, machista, amigo leal e inimigo temible, afundiuse e renaceu mil veces para transcender o universo da pelota, ata que este mércores perdeu a vida.

Nacido o 30 de outubro de 1960, viviu a súa infancia en Villa Fiorito, un barrio moi pobre da periferia da capital arxentina onde comezou a destacarse polas súas marabillas coa pelota. Case dúas décadas despois, consagrouse como estrela universal do fútbol, cando coa cinta de capitán da selección arxentina alzou a copa do Mundial de México-86. Foi alí onde anotou os seus goles máis famosos: o polémico da man de Deus e o mellor da historia dos Mundiais, ambos os fronte a Inglaterra en cuartos de final (2-1). En Arxentina, Maradona espertou devoción e paixóns ao momento de crearse a Igrexa Maradoniana, que o considera o seu deus.

 «Quixese ver ao Diego para sempre, gambeteando (facendo caneos) toda a eternidade», entoaba a banda roquera Ratos Paranoicos, nunha das decenas de cancións que inspirou o 'Dez'.

Coa casaca albiceleste, chorou de rifa ao recibir a medalla de subcampión no Mundial de Italia 1990. Xogou outras dúas Copas do Mundo: España-82 e Estados Unidos-94, cando pronunciou a súa frase «cortáronme as pernas», despois de dar positivo nun control de dopaxe, por efedrina, en pleno renacer futbolístico. Custoulle unha suspensión de 15 meses, a segunda da súa vida.

Máis tarde, como adestrador, quixo transmitir a súa mística á Albiceleste. Conduciu á selección entre 2008 e 2010 ata o mundial de Sudáfrica, con Lionel Messi na cancha, pero a súa sorte selouse cunha dura derrota 4-0 que lle propinou Alemaña en cuartos de final.

Maradona disputou 676 partidos e anotou 345 goles nos seus 21 anos de carreira, entre a selección e os clubs. Deu os seus primeiros pasos cos cebollitas, a canteira de xogadores de Arxentinos Juniors, co que debutou en Primeira División con 15 anos, o 20 de outubro de 1976. Pasou a Boca Juniors (1981-1982), onde logrou un título de liga. Transferido ao FC Barcelona (1982-1984), logo seguiu a súa carreira no Nápoles de Italia (1984-1991), do que foi ídolo absoluto. Pero o 17 de marzo de 1991, a súa adicción á cocaína custoulle a súa primeira suspensión por 15 meses.

A volta foi no Sevilla de España (1992-1993) e de alí o regreso a Arxentina cun breve paso por Newell's Old Boys en 1993. Logo viría o Mundial 1994 e a segunda sanción, ata a volta á súa amado Boca, onde colgou definitivamente os botíns o 25 de outubro de 1997, cinco días antes de cumprir 37 anos.

Nunha memorable despedida en 2001, nunha Bombonera colmada de seareiras, Maradona aludiu ás súas adiccións: «Eu equivoqueime e paguei, pero a pelota non se mancha». Maradona foi máis que ese xogador «coa luva branca no pé, ao lado do corazón», como o describiu o roquero Andrés Calamaro.

Indomable, confrontou co poder do fútbol mundial, desafiou ao establishment, abrazouse con líderes da esquerda latinoamericana, tivo unha amizade con Fidel Castro, tatuouse ao Che Guevara, invitárono xeques árabes e é ídolo de figuras lendarias do deporte universal.

«Era imposible que este mozo (Diego) remate ben. Aos 18 anos non podía camiñar en África. Un avión parou porque estaba cheo de xente na pista. Ano 1981, cando non había Internet, celular, nada. Excede calquera barreira do humano, do normal. E creo que paga as consecuencias de todo iso», evocou este ano o exjugador Hugo Perotti, compañeiro de Maradona na selección xuvenil, a maior e en Boca campión en 1981.

En 2000, tivo unha crise cardíaca por sobredose no balneario uruguaio de Punta do Leste. Viría un longo tratamento con idas e voltas á Habana, lonxe das cámaras. Con 100 quilos de peso, outra crise cardíaca e respiratoria sorprendeuno en 2004 en Buenos Aires e púxoo ao bordo da morte.

Recuperouse. Operouse o estómago para adelgazar 50 quilos ata que volveu un ano despois como exitoso animador de televisión. En 2007, excesos no consumo de alcol forzaron dous internaciones con hepatite tóxica. Foi levado a un hospital psiquiátrico. Volveu saír.

Ás canchas, regresou como director técnico, rol que xa probara, sen éxito, en Mandiyú (1994) e Racing (1995). Tras conducir a selección, estivo á fronte do Al Wasl (2011-2012) dos Emiratos Árabes, logo da o Fujairah (2017-2018) e seguiu a México nos Dourados de Sinaloa (2018).

Operado dos xeonllos e con bastón, asumiu en 2019 no seu país a condución dun alicaído Ximnasia e Esgrima A Prata. Coa seguridade que lles deu ter sido por 25 anos as súas «únicas fillas», Dalma e Giannina foron o cable a terra para Maradona, pero tamén os seus máis duras críticas. Nadas en 1987 e 1988, a súa nai, Claudia Villafañe, foi a noiva da adolescencia do Pelusa. Despois de 24 anos divorciáronse e en 2020, seguen en duro litixio.

O último fillo en chegar foi Diego Fernando, que tivo en 2013 co seu exnovia Verónica Ojeda. Pero Maradona foi sumando descendencia. En 2014, recoñeceu a Jana, nacida en 1996 e filla de Valeria Sabalain, e en 2016, tras 29 anos de rexeitar o lazo, admitiu entre a súa prole a Diego Junior, nado sete meses antes que Dalma e fillo da italiana Cristina Sinagra.

En 2019 o seu avogado Matías Morla afirmou que tiña tres fillos máis en Cuba, aínda sen recoñecer. «Faltarían tres para o equipo de 11, ti podes», ironizou en Instagram a picante Giannina.